ขอเล่ายาวๆตั้งแต่เด็กๆเลยนะครับ

ยอมรับว่าเป็นเด็กครอบครัวมีปัญหาคนหนึ่ง ตอน ป.2 พ่อก็อยู่ในคุกแล้ว แม่ก็มีโรคประจำตัว โรคประสาท เป็นๆหายๆ

แต่สามารถเลี้ยงผมได้  โดยส่งอยู่บ้านเพื่อนแม่ 1 ปี ตอน ป.2 ส่งเงินมาให้ พอขึ้น ป.3 ก็ย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำจนถึง

ม.1 แล้วย้ายตอนขึ้น ม.2 อีกเทอมละ โรงเรียน แต่เทอม 2 นั้น พักอยู่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ตอนนั้นจิตใจเริ่มแย่

ทำให้ไม่จบ ม.2 สุดท้ายก็ย้ายไปอยู่กับญาติที่เชียงใหม่ ซึ่งเป็นญาติห่างๆ

ค่อนข้างห่างกันไม่น่าจะนับญาติด้วยซ้ำ เทอมแรกกับโรงเรียนใหม่ก็เรื่อยๆ แต่วันหนึ่ง เพื่อนบอกให้เรา เอายาบ้าไปฝากเขาขาย

ตอนแรกขำๆ คิดว่าพูดเล่น แต่พอกลับบ้าน ไปถามเพื่อนแถวบ้าน ซึ่งไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะใกล้ตัวขนาดนี้

มันหาง่ายมากสำหรับแถวบ้านที่พักอยู่

ผมเริ่มต้นการค้ายาของผมตอน ม.2 ที่ซ้ำชั้น โดยที่ไม่มีความรู้สึกกลัว ไม่รู้สึกผิด ไม่รู้เหมือนกันทำไมตอนนั้นถึงคิดแบบนั้น

ทั้งๆที่เราเป็นเด็กไม่เที่ยว ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ และที่สำคัญไม่เคยเสพยา แต่เป็นพ่อค้า ซะงั้น

ยาแถวบ้านนั้นถูกมาก ซื้อ 50 ขาย 100 ฝากเพื่อนครั้งแรก 10 เม็ด เพื่อนขอ 1 ตัว ขายได้ตังเหลือ 900 บาท

ครั้งแรก งงกับสิ่งที่ตัวเองได้รับ ง่ายไปไหม ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ก็ได้ตังแล้ว ไปทำงานรับจ้างในสวน สำหรับเด็กตัวเล็กๆไม่เคยทำงานหนัก

ครึ่งวัน 100 บาท หลังแทบหักก็ทำมาแล้ว  ทำให้ตัดสินใจไม่ยากที่จะ ทำการขายต่อ  อยู่มาวันหนึ่งถูกโกงจากที่คนเราให้เขาไปเอาของ

ฝากซื้อ 20 ได้ 1 ตัว ที่เหลือถูกชักดาบ ทำอะไรไม่ได้ครับ เขารุ่นใหญ่ เครียดมากเลยเอา 1 เม็ดที่ได้มา ไปให้เพื่อนสอนเสพ

จนสุดท้าย ก็ติด แล้วก็เริ่มค้าใหญ่ๆขึ้นเรื่อยๆ จนไปหยุดที่ครั้งละ หลักเกือบ แสน กำไรครึ่งๆตลอด

แล้ววันหนึ่งก็สดุด เมื่อคู่ค้า และเพื่อนๆในกลุ่มของเราถูกจับ แต่เรารอดเพราะก่อนหน้า 2-3 วัน ปิดเทอมไปอยู่กับแม่ที่กรุงเทพ เงินเต็มกระเป๋า อยู่ม. 3 ป๋าสุด เดินห้างดูหนัง ทุกวัน ทำให้ไม่เข็ด และคิดในใจ พวกมันโง่เอง และคิดว่าตัวเองเก่งกว่าเพื่อนๆที่ไม่โดนจับ

จนเปิดเทอมกลับไปเรียนต่อ ตอนนี้เริ่มตก ก็กลับไปขายแบบทีละเล็กๆน้อยๆ แต่ เนื่องจากติดยาเต็มตัว เลยซ้ำชั้นม. 3 อีก 1 ปี

โทษใครไปได้ ชีวิตวัยรุ่น ไม่รู้หรอกว่าอะไรคืออนาคต ไอคำว่าไม่จบกูก็ไม่ตายหรอก ตอนเด็กๆ มันเท่เหลือเกิน ไม่ได้ขอข้าวใครกินเอย
บอกตรงๆ เบื่อเหลือเกินกับรุ่นพี่หรือผู้ใหญ่ที่ชอบพูดว่า ถ้าตอนเด็กแกตั้งใจเรียนกว่านี้ ชีวิตคง บลาๆๆ ถ้าตอนเด็ก โน้น นี่ นั้น  
จนวันหนึ่งต้องมาพูดคำนี้กับตัวเอง

สุดท้ายก็เสพๆขายๆมันไปเรื่อยๆ จนวันหนึ่ง ถูกล่อซื้อ เป็นคดีที่ค่อนข้างหนัก

ในความซวยก็ยังมีโชคดีอยู่อย่างนึงคือ เรายังเป็นเยาวชนที่ อายุ 17 ปี กับอีก 11 เดือน ถ้าโดนตอนหลังอายุเกิน 18

เราก็คงได้กินข้าวแดงยาว 10-20 ปี วันที่ถูกจับ โทรไปบอกแม่ แม่ไม่เคยรู้เรื่องที่เราค้าและเสพยาหลายปีนี้เลย

ระหว่างที่ถูกจับเข้าแรกรับ ระยะเวลา 3เดือน รอการตัดสิน ผมเริ่มคิดได้ สำนึกผิด ร่วมกิจกรรมทุกอย่าง วันตัดสิน

ทำให้ผมรอดมาได้ และไม่คิดจะกลับไปวงจรนั้นอีกเลย

หลังจากทำงาน ผมก็เลิกยา ได้แบบเด็ดขาดง่ายๆ แค่เปลี่ยนสิ่งแวดล้อมที่ตัวเองอยู่ แต่สิ่งที่ได้เป็นของแถมหลังจากเลิกยานั้นคือ

ความจำสั่น ขี้หลงลืม สมองคิดอะไรเริ่มช้า "ถ้าย้อนกลับไปได้ เราไม่น่าไปเริ่มหัดขายยาให้เพื่อนเลย"ผมคงไม่พูดอย่างนั้น

เพราะมันเป็นไปไมได้ แต่ผมต้องคิดว่าจะทำยังไงกับอนาคตตัวเอง ถึงแม้เราจะไม่จบ ม.3 ยังไงก็ต้องสู้

ตอนติดยา ติดเกมมากด้วย http://ppantip.com/topic/30432349 ทุกวันนี้ทำงานพัฒนาตัวเอง อายุ 25  ไม่ได้อยู่กรุงเทพ

เงินเดือน ประมาณ17-18k ต่อเดือน


สุดท้าย บอกกับตัวเองว่า โชคดีที่วันนี้ไมไม่ด้อยู่ในคุก

ถ้าวันที่ผมถูกจับผมอายุเกิน 18 ผมไม่อยากคิดว่าทุกวันนี้จะเป็นอย่างไร