จันทานั่งพักอยู่กับจ่อย ฝ่ายจ่อยกำลังคุ้ยข้าวของหาเสบียงจากย่ามผ้า
       "รอเดี๋ยวๆ รอเดี๋ยวนะ จันทา ข้อยว่า ข้อยติดเสบียงมาหลายอยู่"
        สร้อยกับรัชชานนท์เดินเข้ามาแล้ว ต่างแยกกันไปอยู่คนละมุม เมินหน้าจากกัน
       "อยู่ไสหว่า"
        จ่อยยังง่วนหาอาหารให้จันทาไม่ได้ ธราธรกับพุฒิภัทรถือกระติกน้ำหลายใบเข้ามา ชัชวีร์เดินตามมาแล้วเอาลูกไม้ผลไม้ป่ามาให้จันทา
       "กินนี่รองท้องไปก่อนนะ จันทา"
        จ่อยกางกั้นทันทีทันใด
       "กินบ่ได้ จันทาท้องว่างอยู่ กินไปสิเสาะท้อง เดี๋ยวข้อยหาของกินให้จันทาเอง เจ้าบ่ต้องมายุ่ง"
        สร้อยนึกได้
       " ข้อยมีเสบียงติดมาด้วย"
        สร้อยดึงข้าวต้มมัดที่มัดติดกันเป็นพวงใหญ่จากย่ามผ้าขึ้นมาโชว์อย่างภูมิใจมาก
       "ข้าวต้ม ! กินแล้วอยู่ท้องถึงมื้อแลงเลย ไผสิกินบ้าง"
        รัชชานนท์กับจ่อยโพล่งขึ้นพร้อมกัน
       "ไม่ล่ะ/บ่เอา"
        "ดีเหมือนกัน ! ฉันแกะให้นะ จันทา" ชัชวีร์บอก
       รัชชานนท์ปราดเข้าไปดึงข้าวต้มมัดจากจันทายัดใส่มือชัชวีร์
       "นายเอาไปกินเอง ไป จันทากินผลไม้น่ะดีแล้ว กินข้าวเหนียวมันย่อยยาก เดี๋ยวจันทาจะไม่สบายไปอีก"
        จ่อยรีบสนับสนุน
       "เออ..แม่นแล้ว จันทากินผลไม้นี่ดีกว่า บ่ได้หิวหลายนี่ กินของเบาๆรองท้องไปก่อน"
        ชัชวีร์ค่อยๆแกะข้าวต้มมัดออก พลางมองรัชชานนท์กับจ่อยที่มองลุ้นๆมา รู้สึกมีอะไรตะหงิดๆ ธราธรกับพุฒิภัทรเข้ามาหยิบข้าวต้มมัดไปคนละห่อ
       "ขอกินหน่อยนะ สร้อยฟ้า"
        "เรามัวแต่รีบร้อนออกเดินทาง เลยลืมเรื่องเสบียงเสียสนิท ไม่น่าพลาดเลยจริงๆ ดีที่สร้อยฟ้าเตรียมเสบียงมาด้วย" พุฒิภัทรบอก
       ธราธรกับพุฒิภัทรคุยกันไปแกะข้าวต้มมัดไป ชัชวีร์กัดข้าวต้มมัดเป็นคนแรก แล้วนิ่งอึ้งไป รัชชานนท์กับจ่อยหันไปยิ้มให้กัน เป็นครั้งแรกที่เริ่มหันมาเป็นมิตรกันได้
       ธราธรกับพุฒิภัทรกำลังจะกัดกินข้าวต้มมัดเป็นสองรายต่อไป
       "อย่าครับ ! อย่า"
        "อร่อย ! อร่อยมากเลย สร้อยฟ้า" ชัชวีร์บอก
       รัชชานนท์กับจ่อยมองหน้ากันอย่างแปลกใจ
       "นี่เธอทำเองเลยเหรอ ฝีมือไม่เลวเลยนะ"
        "บ่ ข้อยบ่ได้เฮ็ดจ้ะ คุณชาย แม่เฒ่าเป็นคนเฮ็ดมาให้"
        รัชชานนท์เข้าใจแล้ว แล้วมองชัชวีร์อย่างเหม็นหน้า
       "มิน่าล่ะ.. โชคดีไปนะ นาย"
        "โชคดีอะไร ชายเล็ก" พุฒิภัทรถาม
       "โชคดีที่สร้อยฟ้าติดเสบียงมาเยอะน่ะครับ เราได้รอดตายไปมื้อนึง"
        รัชชานนท์เอื้อมมือจะไปหยิบข้าวต้มมัด สร้อยดึงข้าวต้มมัดหนีมือรัชชานนท์
       "ข้อยเตรียมเสบียงมาเผื่อทุกคนยกเว้นเจ้า ถ้าหิวกะไปหากินเอง"
        รัชชานนท์กับสร้อยจ้องหน้ากันยังโกรธกันไม่หาย
       
อันนี้จาก manager ตอนที่ 6 หน้า 4 ค่ะ
อ่านแล้วน่ารักดี ขำดีด้วย