เป็นคำถามที่วนเวียน หาคำตอบ ... เมื่อผมได้เจอเหตุการณ์เช่นนี้ ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ...
เย็นวันอาทิตย์ ...ขณะที่ผมมาเดินเล่นอยู่ในสวนป่าเฉลิมพระเกียรติ สวนสาธร ที่นี่เป็นสวนเล็กๆ ที่อยู่ใต้สะพานตากสิน ด้านฝั่ง คลองสาน
ใครเคยมา คงจะทราบว่า เย็นๆ อย่างนี้ ข้างในจะมีคนมาออกกำลังกัน เยอะครับ เพราะมีการจัดทำอุปกรณ์ การออกกำลังหลากหลาย รวมทั้ง มีลู่ ให้ ทั้งวิ่ง ทั้งเดิน …
ที่นี่ ..อาจจะไม่กว้างขวางเหมือนสวนที่อื่น แต่ ก็ถือว่าสะดวกสำหรับคนแถวนี้
“เฮ้ย ต่อยอย่างนี้ ต่อยหมามันยังไม่ร้องเลย…” เสียงดังแว่วมาจากด้านริมน้ำ
ผมมองออกไป เห็น ชายอายุสักเจ็ดสิบ กำลัง สอนท่ามวยให้กับ พี่คนหนึ่ง ..
“ต่อยออกมาแรงๆ ไม่ต้องง้าง …ง้างทำไม… เอ้อ …มันต้องต่อยอย่างนี้….” ครูมวยรุ่นใหญ่ ท่านสอนต่อ สีหน้าดูจริงจัง
ผมยืนดูอยู่พักนึง รุ้สึกถึงศิลปมวยไทยอันสวยงาม ศิลปที่จำได้ว่าตอนเด็กๆ จะพบเห็นบ่อย เพราะ แถวบ้านมีค่ายมวย และ ตามงานวัด ก็จะมี การต่อยมวย ให้ชาวบ้านได้ดูได้เชียร์
คนที่ได้ดู การต่อยมวยไทย จะทราบว่า มวยไทย เป็นศิลปที่ สอนให้รู้จักใช้อวัยวะของร่างกาย มาเป็นอาวุธป้องกันตัวได้เป็นอย่างดี … ไม่ว่า มุมไหน เหลี่ยมไหน ครู พลิกแพลงมาเป็น อาวุธได้หมด
“ท่านเป็น ครูมวย และ นักมวยรุ่นเก่า นะครับ .." พี่คนข้างๆ มือสวม เป้าซ้อมต่อย เดินมาทักผม ... "โผผิน น่ะ พี่เคยได้ยินมั๊ย…”
โผผิน … ชื่อนี้ ผมคุ้นครับ เพราะไม่ได้ยินชื่อนานแล้ว … นักมวยที่ชื่อ โผผิน เพชรชิงชัย เป็นนักมวยรุ่นเก่า ตั้งแต่สมัย รุน พุฒ ล้อเหล็ก หรือ แสนศักดิ์ เมืองสุรินทร์ โน่น ..
ที่คุ้นชื่อ เพราะ ตอนที่อยู่นางเลิ้ง เพื่อนบ้านเป็นหัวหน้าค่ายมวยครับ … เลยได้ยิน ได้เห็นการซ้อมมวย แถม บางวัน ตอนเช้าๆ ยังได้ออกไป วิ่งกับนักมวยในค่ายด้วย เป็นประสบการณ์ ชีวิต
“อ้อ …โผผิน เพชรชิงชัย .. ผมรู้จักครับ …" ผมลองนับปีดู ... ".. โอ้ว ท่านยัง มาสอนมวยอยู่เหรอเนี่ย…” เพราะนับๆ ไปแล้วท่านต่อยตั้งแต่ผมยังไม่เกิด ...ยิ่งคิด ผมยิ่งดีใจที่ได้เจอ อดีตนักมวยไทย ที่เป็นผู้ใหญ่ ที่ยังแข็งแรง
ผมมองออกไป เห็น ครูมวย อายุประมาณเจ็ดสิบ แต่ว่า ยังแข็งแรง และ ยังสายตาดี… อย่างกับ หนุ่มๆ สอนลูกศิษย์ ต่อยมวย อยู่ข้างหน้า …
ครูโผผิน ซ้อมลูกศิษย์ อยู่พักใหญ่ จน ดูแล้ว ลูกศิษย์ จะเริ่มหมดแรง เลยสั่งให้หยุดซ้อม แล้วหันมาทางผม…
“ลองซะหน่อย มั๊ย ล่ะ …ใส่นวมลงมาเลย… ” ครู กวักมือ ชวน …
โอกาส อย่างนี้ .. ไม่พลาดอยู่แล้วครับ ….
“แก๊ง….” เหมือน เสียงระฆัง ดังขึ้น ในใจ ในขณะที่ผม ก็ ปรี่ลงไป หาครู…
....
ผมเชื่อว่า หลายคน คงจะมี ประสบการณ์ การได้พบเจอ บุคคลที่สำคัญในอดีตครับ ... อยากทราบเหมือนกัน ว่า แต่ละคนมีความคิดเห็นกันอย่างไรครับ .. ว่า เจอแล้ว ควรปฏิบัติตัวกันอย่างไร กับ ยุคสังคมไทย ทุกวันนี้
วันนึงที่เราเดินไปเจอ นักกีฬาคนสำคัญ ในอดีต ...เราควรทำอย่างไร
เย็นวันอาทิตย์ ...ขณะที่ผมมาเดินเล่นอยู่ในสวนป่าเฉลิมพระเกียรติ สวนสาธร ที่นี่เป็นสวนเล็กๆ ที่อยู่ใต้สะพานตากสิน ด้านฝั่ง คลองสาน
ใครเคยมา คงจะทราบว่า เย็นๆ อย่างนี้ ข้างในจะมีคนมาออกกำลังกัน เยอะครับ เพราะมีการจัดทำอุปกรณ์ การออกกำลังหลากหลาย รวมทั้ง มีลู่ ให้ ทั้งวิ่ง ทั้งเดิน …
ที่นี่ ..อาจจะไม่กว้างขวางเหมือนสวนที่อื่น แต่ ก็ถือว่าสะดวกสำหรับคนแถวนี้
“เฮ้ย ต่อยอย่างนี้ ต่อยหมามันยังไม่ร้องเลย…” เสียงดังแว่วมาจากด้านริมน้ำ
ผมมองออกไป เห็น ชายอายุสักเจ็ดสิบ กำลัง สอนท่ามวยให้กับ พี่คนหนึ่ง ..
“ต่อยออกมาแรงๆ ไม่ต้องง้าง …ง้างทำไม… เอ้อ …มันต้องต่อยอย่างนี้….” ครูมวยรุ่นใหญ่ ท่านสอนต่อ สีหน้าดูจริงจัง
ผมยืนดูอยู่พักนึง รุ้สึกถึงศิลปมวยไทยอันสวยงาม ศิลปที่จำได้ว่าตอนเด็กๆ จะพบเห็นบ่อย เพราะ แถวบ้านมีค่ายมวย และ ตามงานวัด ก็จะมี การต่อยมวย ให้ชาวบ้านได้ดูได้เชียร์
คนที่ได้ดู การต่อยมวยไทย จะทราบว่า มวยไทย เป็นศิลปที่ สอนให้รู้จักใช้อวัยวะของร่างกาย มาเป็นอาวุธป้องกันตัวได้เป็นอย่างดี … ไม่ว่า มุมไหน เหลี่ยมไหน ครู พลิกแพลงมาเป็น อาวุธได้หมด
“ท่านเป็น ครูมวย และ นักมวยรุ่นเก่า นะครับ .." พี่คนข้างๆ มือสวม เป้าซ้อมต่อย เดินมาทักผม ... "โผผิน น่ะ พี่เคยได้ยินมั๊ย…”
โผผิน … ชื่อนี้ ผมคุ้นครับ เพราะไม่ได้ยินชื่อนานแล้ว … นักมวยที่ชื่อ โผผิน เพชรชิงชัย เป็นนักมวยรุ่นเก่า ตั้งแต่สมัย รุน พุฒ ล้อเหล็ก หรือ แสนศักดิ์ เมืองสุรินทร์ โน่น ..
ที่คุ้นชื่อ เพราะ ตอนที่อยู่นางเลิ้ง เพื่อนบ้านเป็นหัวหน้าค่ายมวยครับ … เลยได้ยิน ได้เห็นการซ้อมมวย แถม บางวัน ตอนเช้าๆ ยังได้ออกไป วิ่งกับนักมวยในค่ายด้วย เป็นประสบการณ์ ชีวิต
“อ้อ …โผผิน เพชรชิงชัย .. ผมรู้จักครับ …" ผมลองนับปีดู ... ".. โอ้ว ท่านยัง มาสอนมวยอยู่เหรอเนี่ย…” เพราะนับๆ ไปแล้วท่านต่อยตั้งแต่ผมยังไม่เกิด ...ยิ่งคิด ผมยิ่งดีใจที่ได้เจอ อดีตนักมวยไทย ที่เป็นผู้ใหญ่ ที่ยังแข็งแรง
ผมมองออกไป เห็น ครูมวย อายุประมาณเจ็ดสิบ แต่ว่า ยังแข็งแรง และ ยังสายตาดี… อย่างกับ หนุ่มๆ สอนลูกศิษย์ ต่อยมวย อยู่ข้างหน้า …
ครูโผผิน ซ้อมลูกศิษย์ อยู่พักใหญ่ จน ดูแล้ว ลูกศิษย์ จะเริ่มหมดแรง เลยสั่งให้หยุดซ้อม แล้วหันมาทางผม…
“ลองซะหน่อย มั๊ย ล่ะ …ใส่นวมลงมาเลย… ” ครู กวักมือ ชวน …
โอกาส อย่างนี้ .. ไม่พลาดอยู่แล้วครับ ….
“แก๊ง….” เหมือน เสียงระฆัง ดังขึ้น ในใจ ในขณะที่ผม ก็ ปรี่ลงไป หาครู…
....
ผมเชื่อว่า หลายคน คงจะมี ประสบการณ์ การได้พบเจอ บุคคลที่สำคัญในอดีตครับ ... อยากทราบเหมือนกัน ว่า แต่ละคนมีความคิดเห็นกันอย่างไรครับ .. ว่า เจอแล้ว ควรปฏิบัติตัวกันอย่างไร กับ ยุคสังคมไทย ทุกวันนี้