เวลาอ่านกระทู้ที่เห็นต่างจากคนเสื้อสีที่เป็นใหญ่ในห้องราชดำเนินแห่งนี้
มักจะเกิดปรากฏการณ์อย่างหนึ่งที่เหมือนถอดมาจากสารคดีชีวิตสัตว์โลกไม่มีผิด

เหมือนภาพตอนฉลามได้กลิ่นคาวเลือดของเหยื่อ  ก็เลยกรูเข้ามาขย้ำเป็นฝูง
เหมือนไฮยีน่า ปลาปิรันย่า  รุมเข้าฉีกทึ้งเหยื่ออย่างไม่ปราณีปราศรัย

ซึ่งนั่นเป็นพฤติกรรมของสัตว์โลกทั่วไป  ที่ต้องดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตให้รอด
ต่างจากมนุษย์  ที่สามารถทำมาหากินได้หลากหลาย  ไม่จำเป็นต้องหากินแบบรุมขย้ำเหยื่ออย่างทารุณโหดร้าย

ในบางบริบท  บางคนก็ดูเป็นมนุษย์ปกติ  ธรรมะธรรมโม  พูดจามีเหตุมีผลรู้เรื่อง  เข้าใจดี

แต่พอสวมบทเป็นนักล่า  ก็ไม่มีความปราณีเหลืออยู่เลย  โหดเหี้ยมเลือดเย็นอย่างนึกไม่ถึง  ราวกับไม่ใช่คน คนเดียวกัน

อย่างไรก็ตาม  การเอาชนะที่จะทำคู่ต่อสู้ยอมสิโรราบได้นั้น   ไม่ใช่ด้วยความโหดเหี้ยม หรือกำลังที่เหนือกว่า
หากแต่เป็นเหตุผล  คุณธรรม  ยุติธรรม  และเมตตาธรรม ที่กระทำต่อ คู่ต่อสู้ต่างหาก

ศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์มันยิ่งใหญ่กว่าความตายมากนัก
อย่าได้หมายว่าความถ่อยเถื่อนจะสร้างอาณาจักรอันเกรียงไกรให้ถาวรคงทนได้
  
เพราะมนุษย์จะไม่ลังเลที่จะร่วมมือกันกำจัดฉลาม  ไฮยีน่า  และปลาปิรันย่า  เมื่อถึงฤดูกาลแห่งการล่ามาถึง