อานิสงส์ของการเจริญวิปัสสนาเป็นอานิสงส์สูงสุด
http://larndham.net/cgi-bin/kratoo.pl/009129.htm


๖. อานิสงส์ที่ได้รับจากการเลี้ยงอาหารแก่พระอรหันตบุคคลร้อยองค์ ก็ยังสู้อานิสงส์ของการเลี้ยงอาหารแก่พระปัจเจกพุทธเจ้าเพียงองค์เดียวและครั้งเดียวไม่ได้
๗. อานิสงส์ที่ได้รับจากการเลี้ยงอาหารแก่พระปัจเจกพุทธเจ้าร้อยองค์ ก็ยังสู้อานิสงส์ของการเลี้ยงอาหารแก่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเพียงองค์เดียวและครั้งเดียวไม่ได้
๘.  อานิสงส์ที่ได้รับจากการเลี้ยงอาหารแก่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าองค์เดียวนั้น ก็ยังสู้อานิสงส์ของการเลี้ยงอาหารแก่ภิกษุสงฆ์ทั้งหลาย  มีพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นประมุขไม่ได้
๙.  อานิสงส์ที่ได้รับจากการเลี้ยงอาหารแก่ภิกษุสงฆ์ทั้งหลาย  มีพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นประมุขนั้น ก็ยังสู้อานิสงส์ของการสร้างวิหารถวายแก่ภิกษุสงฆ์ที่อยู่ทั่วทั้ง ๔ ทิศ หรือ ๘ ทิศ (จตุทิสาสังฆิกวิหารทาน) ไม่ได้
๑๐.  อานิสงส์ที่ได้รับจากการสร้างจตุทิสาสังฆิกวิหารทานนั้น   ก็ยังสู้อานิสงส์ของการสมาทานไตรสรณคมน์ไม่ได้
๑๑.  อานิสงส์ที่ได้รับจากไตรสรณคมน์นั้น ก็ยังสู้อานิสงส์ของการสมาทานศีล ๕ ศีล ๘ พร้อมด้วยไตรสรณคมน์นั้นไม่ได้
๑๒.  อานิสงส์ที่ได้รับจากการสมาทานศีล ๕ ศีล ๘ พร้อมด้วยไตรสรณคมน์นั้น ก็ยังสู้อานิสงส์ของการแผ่เมตตาให้แก่สัตว์ทั้งหลายมีความสุขเพียงชั่วคราวไม่ได้
๑๓.  อานิสงส์ที่ได้รับจากการแผ่เมตตาให้แก่สัตว์ทั้งหลายมีความสุขเพียงชั่วคราวนั้น ก็ยังสู้อานิสงส์ของการเจริญวิปัสสนาเพียงชั่วคราวไม่ได้
                เท่าที่บรรยายถึงอานิสงส์ของการบำเพ็ญทาน ศีล ภาวนา เป็นลำดับมานี้จะเห็นได้ว่าอานิสงส์ของการเจริญวิปัสสนาเป็นอานิสงส์ที่สูงสุด ไม่จำเป็นจะต้องกล่าวถึงการเจริญเป็นเวลานานๆ แม้แต่จะเจริญเพียงหนึ่งวันหรือหนึ่งชั่วโมงก็ยังนับว่าได้อานิสงส์มากอยู่แล้ว  ถ้าได้เจริญเป็นเวลานานๆนั้น ก็ย่อมได้รับอานิสงส์มากขึ้นไปจนหาประมาณไม่ได้
*****************************
สำหรับเหตุผลว่าทำไมการเจริญวิปัสสนาจึงเป็นกุศลที่มีอานิสงส์สูงสุด  เท่าที่ครูบาอาจารย์สอนมาท่านบอกว่า  การเจริญวิปัสสนาเป็นกุศลที่เป็น วิวัฏฏะคามินี คือตัดหรือทำให้สังสารวัฏการเวียนว่ายตายเกิดสั้นลงได้  เป็นการปฏิบัติเพื่อให้รู้ความจริงว่าชีวิตคือรูปนามขันธ์ ๕ เป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา การปฏิบัติวิปัสสนาจึงต้องใช้ความจริงอันเป็นปรมัตถ์มากำหนดในอารมณ์ปัจจุบันอย่างแยบคายด้วย  " โยนิโสมนสิการ"
     ส่วนการทำกุศลอย่างอื่นก็ดีเหมือนกัน แต่ดีน้อยกว่าการเจริญวิปัสสนา เพราะทาน ศีล การทำสมาธิ เป็น วัฏฏะกุศลคามินี คือเป็นเหตุให้วนเวียนในสังสารวัฏอีก
ยังไม่พ้นทุกข์  จึงได้ชื่อว่า มีอวิชชาอยู่  จึงมีสังขาร
     ถ้าว่าตามสังขารในปฏิจจสมุปบาทแล้ว  การทำทาน รักษาศีล ทำสมาธิ (รูปฌาน) คือ ปุญญาภิสังขาร  ส่วนการทำ  อรูปฌาน ก็คือ อาเนญชาภิสังขาร
****************************
จากคุณฐานาฐานะ  ผู้ทรงพระไตรปิฏก

แนะนำ :-
             อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม
             อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง
             พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์
             พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/

             พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม
             สารบัญประเภทธรรม
http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?    

             หมวดหนังสือธรรมะ
http://84000.org/tipitaka/book/
             เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ
http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html
             เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘)
http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html
             เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก
http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html