อยากระบายค่ะ รักครั้งแรกที่อยู่ในความทรงจำ เป็นรักที่ตัวเองทำตัวเอง เจ็บ เสียใจมาจนถึงวันนี้
ไม่เคยลืม
ประสบการณ์รักครั้งแรกสมัยเป็นสาวน้อยวัยทีน 15-16
เป็นรักแรกของเรา แต่ไม่ประสบความสำเร็จ ผิดหวังภายในใจคนเดียว
มีหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารัก ผิวขาว คิ้วดำเข้ม สเปคสุดสุดมาปิ๊งเรา ตามจีบ ตามตื้อ คอยซื้อขนมมาฝาก
พยายามที่จะทำความรู้จักกับเราทุกวิถีทาง จากเพื่อนๆพี่ๆ. แต่เราปิดโอกาสทุกทางเหมือนกัน
กองเชียร์เยอะมาก ชอบแซวทั้งเราและเค้า ทุกคนต่างลุ้นให้เราคบกัน
ในใจเราเราชอบเค้ามาก. รู้จักคำว่ารัก คือคนนี้เลย
เค้าปิ๊งเราก่อน ตอนนั้น มีเหตุการณ์นึงที่ทำให้เราได้สบตากัน หลังจากนั้นมา
เรารู้เลยว่าเค้าพยายามจะเข้ามาคุย มารู้จักกับเรา มาจีบเรา. ตอนนั้นเราก็ชอบเค้า
แต่ไม่รู้เป็นงัย เรากลับทำท่าไม่อยากคุยกับเค้า ดันไปแสดงออกว่าเกลียด ไม่ชอบ รำคาญเค้า
ทั้งๆที่ความจริง เราจะตื่นเต้นและดีใจทุกครั้งที่ได้ยินชื่อเค้า ยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่เมื่อรู้ว่าเค้ากำลังเดินมาที่เรา
กลับบ้านก็คิดถึงเค้า เดินผ่านหน้าเค้าก็ตื่นเต้น ทำตัวไม่ถูก ทั้งเขินทั้งอาย
แต่เมื่อเค้าเข้ามาจีบ พยายามทำความรู้จักกับเรา เรากลับแสดงอาการตรงข้ามกับความรู้สึกทั้งหมด
ซื้อขนมมาฝากเราเรากลับให้คนอื่นกิน ไม่เคยรับไมตรีจากเค้าเลยแม้แต่ครั้งเดียว
เค้าชวนคุยก็ไม่เคยคุยกับเค้า (ทั้งที่จริงอยากคุยแทบขาดใจ). เค้าใช้ทุกวิธีที่พยายามที่จะคุยกับเรา อยากใกล้ชิดกับเรา
แต่เรากลับแสดงกิริยาไม่ดีกับเค้า...
ผ่านมาหลายเดือน อะไรๆก็ไม่ดีขึ้น
จนในที่สุด วันที่เค้าเลิกพูดกับเรา เรายังจำได้ดี วันนั้นเราเดินผ่านหน้าเค้า เค้าเรียกชื่อเรา เราหันไปตลาดและด่าเค้าด้วยคำหยาบ
เค้าหน้าเสีย และดูจ๋อยไปเลย เราก็แอบสังเกตดูห่างๆ. เค้า คงไม่คาดคิดว่าจะเจอเราด่ากลับไปแบบนั้น
หลังจากนั้นมา เค้าก็เลิกคุยกับเรา แต่เรายังเห็นว่าเค้าแอบมองเราอยู่ตลอดเวลา เพราะเราหันกลับไปทีไรจะเจอสายตาที่ที่มองมาทุกครั้ง
เรารู้สึกผิด. ผิดจริงๆ แต่สำนึกผิดอยู่ในใจคนเดียว
แต่ทุกอย่างมันก็คือจบ เค้าไม่สานต่ออะไรกับเราแล้ว ก็แสดงความรู้สึกเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่หารู้ไม่ว่า ตั้งแต่วันนั้น เราเสียใจมาโดยตลอด กลับบ้านมานั่งร้องไห้คนเดียว
จริงๆแล้วเค้าคือรักแรกของเรา. แต่ไม่รู้ทำไมว่าเราต้องไปทำแบบนั้น
เสียใจจนถึงวันนี้ ขอโทษด้วยนะที่เราทำร้ายความหวังดีของเธอ แต่เราก็ทำร้ายจิตใจตัวเองด้วย เราคิดว่าเราเจ็บมากกว่าเธอซะอีก
ตอนนั้นเราไม่มีความสุขเลย มีแต่ความเสียใจ เห็นหน้าเธอทีไร อยากจะเข้าไปขอโทษ อยากจะเข้าไปคุย แต่เราไม่กล้า เราทำไม่ได้
เราหาสาเหตุไม่เจอว่าเพราะอะไร เราถึงทำกับเธอแบบนั้น
ผ่านมา 20 กว่าปี แต่เราไม่เคยลืม เหตุการณ์ในครั้งนั้นเลย เพราะเป็นความรักครั้งแรกของเราด้วยมั้ง
ที่ทำให้เราลืมไม่ลง เป็นรักที่ไม่ประสบความสำเร็จ เป็นรักลอยๆ เป็นรักที่ไม่เต็มรูปแบบ. รักที่เก็บเอาไว้ในใจที่ไม่เคยให้เธอหรือใครได้รู้เลย
แบ่งปันประสบการณ์รักครั้งแรก สมัยวัยรุ่น เอ๊าะๆ
ไม่เคยลืม
ประสบการณ์รักครั้งแรกสมัยเป็นสาวน้อยวัยทีน 15-16
เป็นรักแรกของเรา แต่ไม่ประสบความสำเร็จ ผิดหวังภายในใจคนเดียว
มีหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารัก ผิวขาว คิ้วดำเข้ม สเปคสุดสุดมาปิ๊งเรา ตามจีบ ตามตื้อ คอยซื้อขนมมาฝาก
พยายามที่จะทำความรู้จักกับเราทุกวิถีทาง จากเพื่อนๆพี่ๆ. แต่เราปิดโอกาสทุกทางเหมือนกัน
กองเชียร์เยอะมาก ชอบแซวทั้งเราและเค้า ทุกคนต่างลุ้นให้เราคบกัน
ในใจเราเราชอบเค้ามาก. รู้จักคำว่ารัก คือคนนี้เลย
เค้าปิ๊งเราก่อน ตอนนั้น มีเหตุการณ์นึงที่ทำให้เราได้สบตากัน หลังจากนั้นมา
เรารู้เลยว่าเค้าพยายามจะเข้ามาคุย มารู้จักกับเรา มาจีบเรา. ตอนนั้นเราก็ชอบเค้า
แต่ไม่รู้เป็นงัย เรากลับทำท่าไม่อยากคุยกับเค้า ดันไปแสดงออกว่าเกลียด ไม่ชอบ รำคาญเค้า
ทั้งๆที่ความจริง เราจะตื่นเต้นและดีใจทุกครั้งที่ได้ยินชื่อเค้า ยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่เมื่อรู้ว่าเค้ากำลังเดินมาที่เรา
กลับบ้านก็คิดถึงเค้า เดินผ่านหน้าเค้าก็ตื่นเต้น ทำตัวไม่ถูก ทั้งเขินทั้งอาย
แต่เมื่อเค้าเข้ามาจีบ พยายามทำความรู้จักกับเรา เรากลับแสดงอาการตรงข้ามกับความรู้สึกทั้งหมด
ซื้อขนมมาฝากเราเรากลับให้คนอื่นกิน ไม่เคยรับไมตรีจากเค้าเลยแม้แต่ครั้งเดียว
เค้าชวนคุยก็ไม่เคยคุยกับเค้า (ทั้งที่จริงอยากคุยแทบขาดใจ). เค้าใช้ทุกวิธีที่พยายามที่จะคุยกับเรา อยากใกล้ชิดกับเรา
แต่เรากลับแสดงกิริยาไม่ดีกับเค้า...
ผ่านมาหลายเดือน อะไรๆก็ไม่ดีขึ้น
จนในที่สุด วันที่เค้าเลิกพูดกับเรา เรายังจำได้ดี วันนั้นเราเดินผ่านหน้าเค้า เค้าเรียกชื่อเรา เราหันไปตลาดและด่าเค้าด้วยคำหยาบ
เค้าหน้าเสีย และดูจ๋อยไปเลย เราก็แอบสังเกตดูห่างๆ. เค้า คงไม่คาดคิดว่าจะเจอเราด่ากลับไปแบบนั้น
หลังจากนั้นมา เค้าก็เลิกคุยกับเรา แต่เรายังเห็นว่าเค้าแอบมองเราอยู่ตลอดเวลา เพราะเราหันกลับไปทีไรจะเจอสายตาที่ที่มองมาทุกครั้ง
เรารู้สึกผิด. ผิดจริงๆ แต่สำนึกผิดอยู่ในใจคนเดียว
แต่ทุกอย่างมันก็คือจบ เค้าไม่สานต่ออะไรกับเราแล้ว ก็แสดงความรู้สึกเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่หารู้ไม่ว่า ตั้งแต่วันนั้น เราเสียใจมาโดยตลอด กลับบ้านมานั่งร้องไห้คนเดียว
จริงๆแล้วเค้าคือรักแรกของเรา. แต่ไม่รู้ทำไมว่าเราต้องไปทำแบบนั้น
เสียใจจนถึงวันนี้ ขอโทษด้วยนะที่เราทำร้ายความหวังดีของเธอ แต่เราก็ทำร้ายจิตใจตัวเองด้วย เราคิดว่าเราเจ็บมากกว่าเธอซะอีก
ตอนนั้นเราไม่มีความสุขเลย มีแต่ความเสียใจ เห็นหน้าเธอทีไร อยากจะเข้าไปขอโทษ อยากจะเข้าไปคุย แต่เราไม่กล้า เราทำไม่ได้
เราหาสาเหตุไม่เจอว่าเพราะอะไร เราถึงทำกับเธอแบบนั้น
ผ่านมา 20 กว่าปี แต่เราไม่เคยลืม เหตุการณ์ในครั้งนั้นเลย เพราะเป็นความรักครั้งแรกของเราด้วยมั้ง
ที่ทำให้เราลืมไม่ลง เป็นรักที่ไม่ประสบความสำเร็จ เป็นรักลอยๆ เป็นรักที่ไม่เต็มรูปแบบ. รักที่เก็บเอาไว้ในใจที่ไม่เคยให้เธอหรือใครได้รู้เลย