พวกค่างาน ค่ากิจกรรมนู่นนี่นั่น อะไรทั้งหลายแหล่ ที่สุดท้ายแล้วเหมือนกับว่างาน เงิน ความสนุกสนานเพลิดเพลินมันไปตกอยู่กับคนแค่กลุ่มเดียวที่เรียกว่า “เด็กกิจกรรม”  มาถึงก็บอกว่า ขอเก็บเงินเท่านั้นเท่านี้ เอาไปทำไอ้นั่นไอ้นี่ ซึ่งเงินสำหรับคนแต่ล่ะคนมันมีค่าไม่เท่ากันนะ เงิน 3-400 สำหรับพวกคุณอาจจะซื้อรองเท้าข้างเดียวยังไม่ได้ แต่สำหรับบางคนมันร้อยละสิบของค่าใช้จ่ายทั้งเดือนเลยนะ แล้วเทอมๆนึงก็เก็บค่าอะไรมากมายเต็มไปหมด รวมแล้วน่าจะได้ไม่ต่ำกว่า 2-3พัน (บางคณะ บางมหาลัย มั่นใจว่ามากกว่านี้) เฮ้ย นี่ยังไม่มีตังค์เป็นของตัวเองเลยนะ ยังขอพ่อขอแม่อยู่เลย พ่อแม่ก็ไม่ใช่ว่าจะมีเงินกันทุกคน แล้วก็อย่ามาพูดเลยว่าไม่มีก็ไม่ต้องจ่ายสิคุยกันได้ ในความเป็นจริงน้อยคนมากๆที่จะทำแบบนั้น น้อยมากๆที่จะกล้าเอาตัวเองไปแลกกับกระแสของคนมีพาว หรือกระแสของพวกหมู่มาก พวกลากมากไปด้วยเถอะคนพวกนี้

เหลืออดจริงๆกับกิจกรรมผลาญเงินโง่ๆของสังคมมหาลัย เหลืออดกับเด็กกิจกรรมที่คิดว่าตัวเองเป็นคนทำงานแล้วประเสริฐนักหนา

พวกเด็กกิจกรรมที่ชอบรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้เสียสละ รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนทำงาน่ะ เหอะ! คิดดูให้จงหนักเถอะนะ ว่าที่คุณมาอยู่ตรงนี้ลึกๆแล้วเพราะอะไรกันแน่  

ไม่ต้องมาบอกว่ามันเป็นปัญหาของฉันด้วยที่ฉันไม่กล้าปฏิเสธการจ่ายเงิน  เพราะฉันปฏิเสธจ้ะ แต่ฉันรู้ว่ามีคนไม่น้อยที่ไม่ค่อยมีตังค์แต่ก็ต้องยอมเอาเงินมาเสียกับกิจกรรมบ้าๆบอๆพวกนี้ซึ่งอันที่จริงแล้วหาประโยชน์แบบจริงๆแทบไม่ได้ แต่มีไว้เพื่อนสนองความต้องการของพวกเด็กกิจกรรมมากกว่าทั้งในทางกระบวนการทำงานและในตัวกิจกรรมเอง

ฉันเป็นเด็กซิ่วคนนึง แอดรอบแรกอยู่มหาลัยสีชมพู ปัจจุบันอยู่ค่ายท่าพระจันทร์ นอกจากทั้งสองที่ที่ได้ประสบด้วยตัวเองแล้ว ฉันก็พบว่าที่อื่นๆก็ไม่ต่างกัน จากการสอบถามเพื่อนๆต่างมหาลัย อยากให้เรื่องแบบนี้มันหมดไปจากสังคมเสียที ฉันเบื่อ!