อันนี้เรามาขอแชร์ล่ะกันนะคะ เรื่องมีอยู่ว่าเรากับรุ่นน้องคนนึง เรียนวิชาช่วงซัมเมอร์ด้วยกัน เรากับรุ่นน้องคนนี้นั่งอยู่แถวเดียวกัน ในช่วงเวลาเรียนทำให้เรากับรุ่นน้องคนนี้รู้จักกัน ตอนแรกเรากับรุ่นน้องคนนี้ไม่ได้คิดมาก่อนเลยว่าจะมาคบกัน แค่ทักทาย แลกเฟสบุ๊คส์เหมือนเวลาคนที่รู้จักกัน

แล้วพอแลกเฟสกัน เรากับรุ่นน้องคนนี้ก็คุยกันทุกวัน เฮฮา พูดเหมือนเพื่อนคุยกัน เรากับรุ่นน้องคนนี้มีไลฟ์สไตล์ที่เหมือนกันมาก ยิ่งคุยกัน ก็ยิ่งเหมือนคุยกับตัวเอง (เพราะนิสัยเราแทบไม่ต่างกันเลย) ตอนคุยกันแรกก็เรียกกันขำๆ ว่า ป้า กับ หลาน เรากับน้องคนนี้อาจจะมีความชอบบางอย่างที่ไม่เหมือนกัน แต่นิสัยและความคิดของเราสองคนแทบไม่ต่างกันเลย พอยิ่งคุยมันก็ยิ่งสนิทกัน

เริ่มเป็นตัวของตัวเองตั้งแต่วันแรกที่เริ่มคุยกับน้อง ไม่มีการแอ๊บเลย เพราะไม่คิดว่าจะมาคบกัน น้องเค้าก็เป็นตัวของตัวเองตั้งแต่เริ่มคุยกับเราเหมือนกัน ทำอะไรน่าเกลียดๆ ให้อีกฝ่ายรู้ โดยไม่แคร์ (ก็จะทำไมล่ะ เราไม่ได้ชอบเธอนิ) กลับกลายเป็นว่ายิ่งคุยกันยิ่งสนุก

จนเราตัดสินใจที่จะลองศึกษาดูใจกัน แต่ว่าความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิม คือความรู้สึกมันไม่เหมือนเพื่อนคุยกันล่ะ มันมีแต่ความรู้สึกเป็นห่วง ซึ่งกันและกันมากขึ้น เราอาจจะดูคุยกันน้อยลง เพราะเราคุยกันมาเยอะ จนไม่มีเรื่องพูด แต่เราก็ยังคุยกันทุกวันเหมือนเดิม อาจจะคุยกันน้อยลง แต่เรามีความห่วงใยกันมากขึ้น เข้าใจกันมากขึ้น ถึงแม้อาจจะมีบางครั้งที่มีอาการน้อยใจ แต่เราก็จะพูดกันเดี๋ยวนั้น มีเรื่องไม่เข้าใจกัน เราก็พยายามปรับตัวให้เข้าใจกัน ในบางเรื่องที่เราสามารถปรับได้ มีใครเป็นเหมือนเราบ้างมั้ยคะ ^^