คือตอน ม ปลาย ผมมีแฟนเปนผู้หญิง 3 คน
ช่วงนั้น พูดได้เลยว่า ไม่มีความสุขในการมีความรักเลย
เพราะช่วงเวลาส่วนมาก หมดไปกับการงอนง้อ (เขางอน ผมง้อ)
หมดไปกับการตามใจ เอาใจ (ไปรับ ส่ง เดินเลือกเสื้อผ้า เครื่องสำอาง)
หมดไปกับการทำตัวเหมือนพระเอก นางเอกในละคร
ซึ่งมันไม่ใช่ตัวผมเลย ถ้าถามว่ารักมั้ยคือรัก สิ่งเหล่านี้ทำให้ได้
แต่ไม่ใช่บ่อยเกินไป
แล้วก็แปลกตรงที่ว่า ผู้หญิงสามคนที่ผมค ชบ บุคลิกต่างกันมาก ทั้งหวาน ทั้งห้าว
แต่นิสัยก็ยังเหมือนกัน
หลายครั้งผมก็เครียดมาก ปรึกษาแม่ แต่แม่ก็บอกว่าผู้หญิงก็เป็นแบบนี้ ต้องทน
ผมก็ทนจนจบ มปลาย และมาเป็นโสดในช่วงมหาลัย
ในตอนนั้น อยากมีใครสักคน ก็เลยมีแฟนเป็นรุ่นพี่ปี 3 (ผู้หญิง)
ในใจก็คิดว่า ที่ผ่านมายังไม่เคยคบกับผู้หญิงอายุมากกว่า
อาจจะลบภาพเดิมๆที่แย่ๆออกไปได้
แต่ก็ไม่เลยคับ ผู้หญิงก็คือผู้หญิงเหมือนที่แม่ผมบอก แล้วก็ไปไม่รอด

จนตอนนี้ผมอยู่ปี 3
ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย ที่พัฒนามาจากเพื่อน
(ขอข้ามรายละเอียดนะคับ)
ตอนนี้คบกันได้ 1ปีพอดี
1 ปีที่ผ่านมาทำให้ผมมั่นใจพอที่จะมาเขียนเล่าในวันนี้

1 ปีที่ผ่านมาผมมีความสุขดี
มีงอนมีง้อ แต่การงอนเกิดจากความผิดเล็กๆที่คนผิดยอมรับ และง้อจากการพูดด้วยเหตุผล (ไม่ใช่การซื้อของขวัญ
หรือทำอะไรซึ้งๆให้ แล้วหายงอลโดยไม่รู้สาเหตุ แล้วก็เกิดขึ้นอีก)
มีการตามใจ เอาใจ แบบพอดี
(อย่างไปเที่ยว ผมชอบเรื่องดนตรี แฟนผมชอบบอล ถ้ารีบหรือนาน ก็จะแยกกันก่อน แล้วมาเจอกัน ให้อิสระกัน)
การพูดคุย การเดท การอยู่ร่วมกัน เราใช้ ความเข้าใจกัน และเหตุผลเป็นหลัก

ทั้งหมดนี้ผมอยากจะบอกก็คือ อย่าทนฝืนอยู่กับคนที่ไม่ใช่
เพราะผมคิดว่ามันไม่มีอะไรดีขึ้นมา นอกจากจะแย่ลง หรือทนทำไปเพราะรักษาน้ำใจ
เราอาจคิดว่าคนนี้คือคนที่ใช่ แต่บางครั้งก็อาจมีคนที่ใช่กว่ารออยู่
ไม่ใช่ว่าอย่าฝืนกับผู้หญิงแล้วมาคบกับผู้ชายแบบผม
แค่กรณีของผม คนๆนั้นเป็นผู้ชาย
ตรงนี้ผมอาจจะลำบากใจบ้าง แต่เขาคนนั้นก็ทำให้เราสบายใจได้ตลอด ซึ่งมันก็คุ้มค่า

ขอบคุณนะคับที่อ่านจนจบ
ผมแค่อยากสร้างกระทู้นี้ไว้เพื่อเป็นสิ่งเล็กๆที่ทำได้ในวันครบรอบ1ปี
ขอบคุณคับ