พอดีไฟเริ่มติด เลยลองเขียนเรื่องที่สองต่อเลย แต่คราวนี้มาแนวที่อยากเขียนมานาน คือแนวพีเรียดปรุงด้วยเครื่องเทศเผ็ดร้อน แต่อยากให้เป็นแนวอารมณ์ลิเกฝรั่ง ไม่พีเรียดจ๋า แต่อยู่ในยุคโบราณ (เอ๊ะ ยังไง ลองอ่านกัน ^^)

..........................................................

    "ความงามของตรีเปรียบเสมือนดอกไม้ และดอกไม้ก็มีหลายหลากสายพันธุ์ ข้าสงสัยว่าเจ้าเป็นดอกไม้ประเภทไหนกันนะ ที่รูปสวย หากกลิ่นเหม็นคละคลุ้งสะอิดสะเอียน ถูกเด็ดมาเชยชม เพียงครู่ยามก็ถูกโยนทิ้งข้างทาง ให้คนที่เดินผ่านไปมาเหยียบย่ำจมธรณี"
    
สุรเสียงของพระนางอำไพพิลาศดังฉะฉาน พร้อมรอยแย้มสรวลอย่างมีชัย ปรายตามองหญิงสาวร่างบางในอาภรณ์สีฉูดฉาด ประโคมเครื่องประดับหรูหราอาจทัดเทียมกับพระมเหสี ผู้กำลังยืนค่ำร่างอรชรนั้นอยู่
    
หญิงสาววัยผลิแย้ม ผู้ดำรงตำแหน่งพระสนมเอกหยัดยืนขึ้น ดวงหน้าเรียวได้รูปเชิดสลอน แววตาวาววับประดุจเหยี่ยวสบมองตอบอย่างไม่เกรงกลัว ริมฝีปากอิ่มได้รูปค่อยๆ เหยียดขึ้น ก่อนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

    “หม่อมฉันคงเป็นดอกไม้ที่มีเสน่ห์เย้ายวนใจ ถึงขนาดทำให้ผู้ที่ได้สัมผัส เกิดความหลงใหลในรูปรส สั่งชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ หรือชี้ให้ใครตาย ก็ตาย!...สงครามระหว่างพระนางกับหม่อมฉันไม่จบเพียงแค่นี้ และจุดจบของหม่อมฉัน คือการได้อยู่เหนือสตรีทั้งปวง และกุมหัวใจของเจ้า สิงหวิกรม”

...............................

เรื่องราวความรัก การแก่งแย่ง ชิงชัง และการแก้แค้น ของสองตรีผู้เลอโฉม แห่งเมืองสัตบุรี หนึ่งหญิงคือ เจ้าฟ้าสูงศักดิ์ ประดุจหงส์จากสรวงฟ้า อีกหนึ่งหญิงคือ อีกาในคราบนกพิราบแสนบอบบาง หากเต็มไปด้วยพิษร้าย ผู้ที่จะมาพลิกทั้งแผ่นพื้นให้ลุกเป็นไฟ