ลำดวน ตัวแรกมันป่วยและหนีออกไปและไม่มีใครเห็นมันอีกเลย  เลี้ยงมาตั้งแต่ยังไม่หย่านม ป้อนนมทุกคืน นอนด้วยกันตลอด

จนผมได้ลูกน้อยจึงห่างๆมันไม่ให้นอนในห้อง มันดูหงอยๆ แล้วก็หายไปคาดว่าน่าจะตายแล้วเพราะตามหาทั่วหมู่บ้านไม่มีใครเห็น

ทุกวันผมคิดถึงแต่มันเหลือแค่  ลำไย  ลูกสุนัขผสมพุดเดิ้ลอีกตัวที่ทำให้ผมคลายเหงา  มาวันนี้มันฉี่อยู่หน้าบ้านริมทางโค้ง

รถกระบะเข้าโค้งมาเหยียบมัน มันร้องโหยหวน ใจผมแทบสลายเห็นมันตายต่อหน้า ผมไม่แม้แต่จะมองรถคันนั้น มองแต่ลำไย

มันค่อยๆเงียบไปในที่สุด  คืนนี้ผมเหงา ไม่มีลำดวน ลำไยมาหยอกล้อเล่น  ผมเคยคิดว่าถ้ามันตายจากผมจะเ็ป็นยังไง ผมคงเศร้าสุดๆ

แต่นี่ต้องมาจากผมไทั้งสองตัวในเวลาใกล้ๆกัน  แฟนผมพยายามลอบ ทำให้ผมเกือบร้องไห้ ตอนนี้ผมอยู่คนเดียว แฟนและลูกไปหาแม่เค้า

ผมคงได้ปลดปล่อยเต็มที่คืนนี้ แค่พิมพ์มานี้มันก็จุกๆที่คอ ขอบตาเริ่มร้อนๆบ้างแล้ว.....

ลำไย

ลำดวน

ลาก่อนเพื่อนที่แสนดีของผม