คือ เเบบว่าเราไปเป็นครูอาสาไม่ถึงอาทิตย์เลย เเต่เห็นปัญหาที่อยากให้ช่วยเเก้ไข มากกว่าที่จะตั้งงบเอาเงินภาษีประชาชนไปทำอะไรก็ไม่รู้ (คนในครอบครัวทำงานราชกาล ก็รู้ๆเห็นๆนะว่าเงินนะมันละลายไปไหนบ้าง เฮอะๆ)

โรงเรียนที่เราไปนี่ถือว่าเป็นโรงเรียนประถมในชนบท ห่างจากตัวเมืองประมาณ 90 กิโล เเล้วห่างจากอีกเมืองอีก 50 กิโล ระหว่างทางมาที่อำเภอเรานี่มีเเต่ป่าเขาอ่ะ เรามาอยู่กับปู่ย่าช่วงปิดเทอมเลยมาอาสาเป็นครูพิเศษวิชาอังกฤษ (ไม่เอาเงิน)   

เราได้มีโอกาสไปเรียนต่างประเทศ ที่ อเมริกา(บ้านนอกเหมือนกัน เพื่อนๆหลายๆคนเป็นลูก Farmer) ฝรั่งเศษ(บ้านนอกมากๆ คนมีไม่ถึง 10,000) เเละ เเคนาดา (อันนี้อยู่ในเมือง) อ่อ เราไม่ได้รวยนะ พ่อเเม่ก็ข้าราชกาล มีอยู่กินเเบบสบายๆ เเต่ไม่ฟุ่มเฟือย ดังนั้นเราเห็นโรงเรียนมาหลายเเบบเเล้วทั้งบ้านนอกทั้งในเมือง เเละการดูเเลเมืองของต่างประเทศ (ทั้งๆที่มันก็เเข่งขันในรัฐบาลเเย่งตำเเหน่งกันอยู่ได้ =.=)

เราโตเเละเรียนที่โรงที่มีชื่อในระดับหนึ่ง โรงเรียนเอกชนเเหละ ดังนั้นนี่เป็นหนเเรกเลยที่ได้มาสัมผัสกับโรงเรียนในชนบท  สิ่งที่เห็นมีหลายด้านข้อดีของน้องๆ เเละข้อที่อยากให้ทางรัฐบาลช่วยด้วย

ข้อดี
น้องๆสุภาพ เเละน่ารักมากๆๆๆๆ เวลาเดินผ่านก็โค้งตัวตลอด เวลาเจอเราก็ไหว้ๆ " สวัสดีครับคุณครู" "สวัสดีค่ะคุณครู" "ครูขาร้อนไหม" "คุณครูมายืนตรงนี้นะมีพัดลม" "ครูขาเอาน้ำไหมคะ" น้องๆชอบให้เราอ่านนิทานให้ฟัง เปิดเพลงให้เต้น เเละ  พี่ๆนักศึกษาฝึกงานก็น่ารักมากๆ เป็นเด็กที่เรียนในโรงเรียนเเถวนี้เหมือนกัน นิสัยน่ารักมากๆ เวลาเจอป้าเเม่ครัว เจออาจารย์ก็ไหว้  เรียกป้าเเม่ครัวว่า "เเม่" เหมือนคนคุ้นเคยเลย เด็กน่ารัก อาจารย์น่ารัก อยากมาเจอทุกวันเลย

ข้อเสีย

โรงเรียน เอิ่ม จะบอกว่าออกเเนวยาจก วันนั้นเราไปเข้าค่ายภาษากับน้องๆที่โรงเรียน (มีทั้งหมดจาก 26 โรงเรียน) อาจารย์ที่มาจากต่างโรงเรียนบอกว่าห้องน้ำโรงเรียนนี้ใช้ได้สะอาดดี  ปรากฎว่าห้องน้ำใต้ถุนบันใดไม่มีไฟ  เราทำหน้าเหวอไปเลย (ถ้าปิดประตูก็คือมืดตึ๊ดตื๊อ) เลยวิ่งไปห้องน้ำอีกที่ ปรากฎว่า ประตูตรงที่เป็นที่จับกลอนประตูเป็นรูโหว่ขนาดเท่ากำปั้น  กรี๊ดดดดดดดดด  เเล้วชั้นจะเข้ายังไง ถ้ามีคนเข้ามาก็เห็นหมดสิ(เเต่ตอนนั้นอารมณ์เเบบว่ากลั้นไม่ได้เเล้ว เลยต้องยอม)  วันต่อมาเราเลยยอมกลั้นไม่เข้าห้องน้ำเลย T^T  ((เห็นพี่นักศึกษาบอกว่าห้องน้ำครูดีกว่านี้ เเต่ล๊อคไม่ได้ นั้งเเล้วต้องยันประตูไว้ด้วย กันคนเปิดมา))

พัดลมก็มีเเค่ 2 อันต่อห้อง บางห้องก็มีเเค่ 1 อัน เเทบจะเป็นลมตาย  เเถมวันนี้สุดๆเลยมีงานเเต่งงานที่ห้องประชุมโรงเรียน พอเค้าจัดงานเสร็จก็มีดอกไม้เหลือเยอะเลย เจ้าภาพเค้าก็ไม่เอาเเล้ว พวกเราอาจารย์กับนักศึกษา(วันนี้วันสุดท้ายที่มีค่ายอังกฤษ) เลยไปเก็บเอาดอกไม้มาเพื่อเอาไปจัดงานค่ายภาษาไทยที่มีในอีก 2 วันให้หลัง (เห็นอาจารย์จะเอาไปเเช่กระทิงเเดง โชคดีจังที่มีงานเเต่งงานวันนี้)

เข้าใจว่างบประมาณไม่มี หรือมีไม่พอ หรือพยายามลดเงินในส่วนนี้เพื่อจะเอาไปซื้ออาหารให้นักเรียนที่มาเข้าค่าย (เข้าค่าย 3 วัน เห็นขนาดอาหารที่น้องกินเเล้ว เอิ่ม เราคงไม่พออะ มันน้อยมากจริงๆ)