เรากับพ่ออยู่คนละจังหวัดกัน เรามาทำงานที่กทม ส่วนพ่อค้าขายเล็กๆน้อยๆอยู่ต่างจังหวัด สิ่งหนึ่งที่เป็นความฝันของพ่อคือการเรียนหนังสือ พ่อค้าขายตั้งแต่เด็กเนื่องด้วยฐานะไม่ดี พ่อไม่ได้เรียนเพราะไม่มีเงิน พอวันนึงที่ลูกๆเรียนจบ พ่อก็สานฝันด้วยการเรียนหนังสือ เรียนมาเรื่อยๆ จนกระทั่งไปสอบติดปริญญาโทราชภัฏ

เราดีใจมากที่พ่อชอบเรียน เพราะพ่อจะได้ไม่ฟุ้นซ่าน มีสังคม มีเพื่อน แต่สุดท้ายพ่อเราก็ไม่ได้มีสังคมอย่างที่เราหวัง พ่อยังชอบอยู่บ้าน ไม่สุงสิงกับใคร ซึ่งมาถึงตรงนี้คงเปลี่ยนแปลงอะไรพ่อไม่ได้แล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่สะเทือนใจเรามากเกี่ยวกับอาจารย์ที่ดูแลพ่อ คือ ท่านๆทั้งหลายชอบเอาเปรียบพ่อเรา ชอบเรียกให้ไปหาตอนเที่ยงและให้ซื้อข้าวไปให้ ไม่ใช่ให้ซื้อให้อาจารย์คนเดียว แต่ยังต้องซื้อเผื่อแผ่ลูกศิษย์อาจารย์ด้วย ถ้านานๆซื้อที เราเข้าใจ แต่กลายเป็นว่า บ่อยมากที่ต้องซื้อของให้ ซื้อแค่ข้าวก็ไม่ได้ ต้องมีผลไม้และอื่นๆ มาให้พร้อมสรรพ ล่าสุดสอบจบ ก็ต้องมีของชำร่วยให้อาจารย์ อันนี้อาจารย์พูดเองเลยค่ะ เราก็ยังเข้าใจยังถามว่าจะซื้ออะไร เค้าบอกว่าขอของดีหน่อยให้สมฐานะอาจารย์... เราก็โอเค แค่นี้ใช่ไหมเดี๋ยวเราจัดการให้ เปล่าเลย ยังต้องเลี้ยงข้าวทุกคนที่มาฟังการสอบจบ เน้นร้านที่บรรยากาศดี หรูๆ ถ้าเป็นโรงแรมจะดีมาก ได้แต่อึ้งและอึ้ง เงิบไปหลายรอบ กว่าจะได้สติ พ่อเราบอกว่าไม่ต้องห่วง พ่อมีเงินเก็บอยู่สองหมื่น น่าจะพอ เอิ่ม.. พ่อค่ะ มันพอ แต่ใช่เรื่องหรือเปล่าเนี่ย พ่อบอกว่าต้องทำ เพราะใครๆก็ทำ ฮ่วยยยยยย ปรี๊ดแตก สังคมเส็งเคร็ง

พ่อเราไม่กล้าขัดใจอะไรเพราะกลัวเรียนไม่จบ เราได้แต่ปลงว่า นี่หรือคือแม่พิมพ์ของชาติ เค้าจะสอนลูกศิษย์ให้เป็นคนดีได้อย่างไร ถ้าเค้าปฏิบัติตัวอย่างนี้ แต่ถ้าจะให้พ่อปฏิวัติ แข็งข้อกับอาจารย์ พ่อเราก็คงไม่ทำ สังคมต่างจังหวัด ครูบาอาจารย์คือสิ่งที่คนถือไว้ ยึดไว้ ถ้าเราไม่ดีกับอาจารย์ สังคมก็จะประนาม ถึงพูดให้ตายอย่างไร สังคมก็ไม่เชื่อ แล้วอย่างนี้พ่อแม่เราคงไม่มีที่ยืนในสังคม พ่อเราได้แต่บอกว่า ยอมๆเค้าไปเถิด เค้าว่าอย่างไรก็ทำตาม ถ้าเรายังพอสู้ไหว จ่ายไหว ก็ทำซะเถอะ อย่ามีเรื่องเลย ไม่คุ้มกัน

ยอมรับว่าเสียใจ จิตตกกับสิ่งที่ได้ยิน ถ้าเป็นคนอื่นเค้าคงยินดีทำเพราะปริญญาโทที่เค้าจะได้สามารถไปต่อยอดเป็นอย่างอื่นได้ แต่กับพ่อเรามันไม่ใช่ พ่ออยากได้ปริญญามาเพื่อเติมเต็มความฝัน และหวังลึกๆว่าจะมีโอกาศได้สอนหนังสือถ้ามีปริญญาใบนี้ (พ่อเราไม่เคยเป็นครู อายุก็หกสิบแล้ว ใครเค้าจะยอมให้ไปสอนหนังสือ เฮ้อ..) บ้านเราเคยบอกพ่อว่า จะเอาทำไมปริญญาใบนี้ ทำไมต้องทำดีกับคนแบบนี้ แต่พ่อเราได้แต่ยืนกรานว่าแกอยากได้ แกอยากจบ ฟังแบบนี้เราก็ยอมแล้ว อย่างมากก็จ่ายอีกไม่กี่หมื่นก็น่าจะจบได้แล้ว ได้แต่ภาวนาขอพรพระว่า อย่าให้เค้ามาเรียกร้องอะไรจากพ่อเราอีกเลย ความฝันของพ่อ เราและน้องๆลงขันช่วยกันได้อยู่แล้วค่ะ

สุดท้ายนี้ขอบอกเลยว่าอาจารย์ดีๆมีมากมายเหลือเกินค่ะ ไม่ว่าจะเป็นอาจารย์ประถม มัธยม ราชภัฏ มหาวิทยาลัย ล้วนแล้วมีแต่คนคุณภาพ ตอนนี้เลยได้แต่หวังว่าอาจารย์ที่เป็นเนื้อร้ายของสังคมจะหมดไปในเร็ววัน พ่อเราแค่โชคร้าย ที่เจอคนที่ไม่ค่อยโอเค

ร่ายมาซะยืดยาว ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ สุขสันต์วันอาทิตย์นะคะ