เพราะบางครั้ง ความรักที่มากขึ้น ของฝ่ายหญิงเนี่ยแหละค่ะ ที่กลายมาเป็น สิ่งที่ย้อนกลับมาทำร้ายฝ่ายหญิงซะเอง

เราเองก็เป็นผู้หญิงค่ะ สิ่งที่เห็นมาตลอด คือ เวลาผู้ชายคนนึง เริ่มต้นความรักจาก ๑๐๐ เค้าก็จะทุ่มเททุกอย่าง เพื่อให้ผู้หญิงพอใจ และมีความสุข

ส่วนฝ่ายหญิง เป็นฝ่ายได้รับมาตลอด คนเราพอได้รับ.. ได้รับ.. ได้รับ สิ่งที่ฝ่ายชายทุ่มเททำให้กลับกลายเป็นสิ่งที่ถูกเรียกว่า "หน้าที่"

พอวันนึง ด้วยอายุที่มากขึ้น ภารกิจมากขึ้น ความรับผิดชอบในชีวิตมากขึ้น จำนวนวันเดือนปีที่คบกัน มันมากขึ้น ความหวือหวา ความตื่นเต้น ของฝ่ายชายก็เริ่มชักจะน้อยลง

ทำให้ความทุ่มเท ในสิ่งที่ฝ่ายหญิงเรียกว่า หน้าที่ ลดน้อยถอยลง


ตานี้แหละค่ะ ฝ่ายหญิงก็มางอแงแล้วว่า หมดโปรแล้วเหรอ ทำไมแค่นี้ทำให้ไม่ได้ มีใครแน่ๆ เลย ทำไมเปลี่ยนไป เบื่อชั้นแล้วใช่มั๊ย

ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้ว เปล่าเลย บางครั้ง ผู้ชายเค้าก็เหนื่อยเป็น มีธุระเป็น หรือเริ่มชักจะรำคาญใจแล้ว เพราะถูกยัดเยียดข้อหาโน่นนี่นั่นให้เต็มไปหมด

ฝ่ายชายก็เริ่มจะปลีกตัวออกห่าง เพราะคิดว่า ถ้าไปเจอ เดี๋ยวก็ต้องทะเลาะ (ถ้าคู่ที่แต่งงานแล้ว สามีก็อาจจะคิดว่า ถ้ากลับบ้านไป เดี๋ยวก็ต้องเจอภรรยาชวนทะเลาะ) ก็จะเริ่มห่างมากขึ้นๆๆๆๆๆ

ช่องว่างของชีวิตคู่ เกิดจากตรงนี้แหละค่ะ ถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง เปิดปากถามกันดีๆ อีกฝ่ายก็ตอบกันดีๆ เปิดหูรับฟังกัน ยอมรับในเหตุผลของกันและกัน ความเข้าใจมันก็เกิดขึ้น

พอเข้าใจกัน มันก็ไม่ทะเลาะกัน ฝ่ายชายก็ไม่คิดจะนอกใจ ฝ่ายหญิงก็จะงี่เง่าน้อยลง เพราะเข้าใจฝ่ายชายมากขึ้น แบบนี้ ชีวิตคู่ มันก็อยู่กันยืด


แต่พอไม่เปิดปากคุยกัน ทีนี้แหละค่ะ ฝ่ายหญิงก็มาแล้ว... เธอรักชั้นน้อยลงแล้วใช่มั๊ย เนี่ยน้า ผู้ชายรักจาก ๑๐๐ ไป ศูนย์จริงๆ

มาทำให้ชั้นรักเธอ จากศูนย์ไป ๑๐๐ แล้วก็เปลี่ยนไปแบบนี้ บลาๆๆๆๆๆๆ

ผู้ชายที่ไหนจะทนคะ ผู้ชายก็ยืนกรานบอกไปแล้วว่า ก็ไม่ว่าง ก็ติดธุระ ก็ ฯลฯ ผู้หญิงก็บอกว่า มีคนอื่นแน่ๆ เลย

โอเคค่ะ... ผู้ชายก็เลยมีซะให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยละกัน ยัดเยียดกันดีนัก


ชีวิตคู่ เป็นเรื่องของคน ๒ คน จะโทษใครฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่ได้หรอกค่ะ มันก็ด้วยกันนั่นแหละค่ะ

ชายเป็นยังไง หญิงเป็นยังไง ถ้าแค่พยายามทำความเข้าใจกัน รับฟังซึ่งกันและกัน เรื่องมันก็จบ
(ยกเว้นผู้ชายที่ไม่รู้จักพอจริงๆ นะคะ อันนี้เป็นเคสนอกเหนือจากประเด็นค่ะ)


ปล.ที่บอกมาทั้งหมดนี้ คือ ความเห็นส่วนตัวเท่านั้นนะคะ