เมื่อวานหลานเปิดเทอม เลยไปส่งที่ โรงเรียน พบว่า

1. ครูไม่เดินมารับเด็กๆ ที่หน้าโรงเรียน แต่ให้เด็กๆ ที่โตกว่ามารับแทน
2. เด็กๆกรูกันเข้าโรงเรียน ครูไม่เดินมาดูแล หรือ คอยบอกเด็กๆว่า ให้เข้าแถว
3. ครูมักจับกลุ่มคุยกันเอง และไม่ค่อยสนใจเด็กๆที่เข้าไปสวัสดีตอนเช้า
4. การแต่งตัวของครูปัจจุบัน แลไม่งาม ดูไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไร และไม่ค่อยยิ้มแย้มกับเด็กๆ

จากที่กล่าวมา คือสิ่งที่ผมได้พบเห็นด้วยตนเอง """"คงเป็นส่วนน้อย"""  แต่....

จากข่าวที่เราได้ยินและได้รับฟังมา มันชวนให้คิดว่า จิตวิญาญาณแห่งความเป็นครู ยังคงมีอยู่มากน้อยเพียงไร

ผมนึกไปถึงเมื่อสมัยก่อน ครูของผมเรียกว่า "แม่" ก็ไม่อายปาก เพราะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ครูท่านจำผมได้แม้เวลาจะล่วงเลยไปเป็น สิบๆปี
นึกถึงเวลาที่ครูคอยเอาไม้เรียวไล่ตี เวลาแอบกินขนมในห้อง
นึกถึงเวลาทะเลาะกับเพื่อนแล้วครูจับมือเด็กสองคนแล้วบอกให้คืนดีกัน
นึกถึงเวลาที่พวกเราโดดเรียนแล้วครูไปดักที่ข้างกำแพง
นึกถึงเวลาโดนยึดตุ๊กตุ่นเอาไว้ทอยเส้น พอตกเย็นเอามาคืนพร้อมๆกับ ทอยกับพวกเราด้วย
นึกถึงเวลาที่เราไม่มีเงินกินขนม แล้วครูซื้อมาแจก โดยที่เราไม่รู้หรอกว่า ครูเองก็ไม่ได้มีเงินเท่าไร
นึกถึงเวลาป่วย นอนอยู่กับบ้าน แค่วันเดียว ตอนเย็นครูถึงกับขี่รถเครื่อง มาดูเรา แถมพาเพื่อนมาอีก โขยง
นึกถึงเวลาเราโดนแม่ตี ออกจากบ้านแล้วไปนอนบ้านครู ครูให้เราหนุนตักแล้วลูบหัวเรา ตึ่นมาอีกทีพ่อก็มารับแล้ว
นึกถึงเวลาเอาดอกไม้ไปให้วันไหว้ครูแล้วครูกอดพวกเราทุกคน ตัวก็เล็กแต่ดันพยายามจะกอดคนเป็นสิบๆคนให้ได้

และก็นึกถึงวันที่เรา เอาดอกไม้จันไปวางที่หน้ารูปครู พร้อมๆกับน้ำตา

ไม่รู้ซิ ผมอาจแก่ไปแล้วมั๊ง เห็นครูปัจจุบัน พร้อมๆกับข่าวที่ไม่ค่อยดี พาลให้นึกถึงครูสมัยก่อนที่มีจิตวิญญาณของความเป็นครู

ทำไมนะ.....