พุฒิภัทรนั่งสงบอยู่เบื้องหน้าหม่อมเอียดและย่าอ่อน
           “พูดมาตามตรงดีกว่า ชายภัทร ว่าความจริงคืออะไร หลานกับเขา เป็นอะไรกันแล้วใช่ไหม แล้วมาทำเป็นหลอกย่า น่าไม่คิดเลย ว่าเด็กดีๆ คิดดีทำดีมาตลอด ไม่เคยดื้อรั้น ไม่เคยทำตัวเจ้าชู้ประตูดิน ไม่เคยสนใจผู้หญิง จะลุกขึ้นมาทำตัวชิงสุกก่อนห่ามแบบนี้” หม่อมเอียดว่า
           “ชายไม่เคย ชิงสุกก่อนห่าม” พุฒิภัทรบอก
           “อ๊ะแอ้ม” ย่าอ่อนกระแอม
           “สร้อยกับตรามังกรพันหีบสมบัติ ที่แม่ของหลานทำไว้ ย่าเห็นกับตา ว่าอยู่ที่คอแม่แก้ว มันแปลว่าอะไร” หม่อมเอียดถาม
           “คือ เรา จดทะเบียนสมรสกับแก้วแล้ว จดหลอกๆ” พุฒิภัทรบอก
           “คุณชายพุฒิภัทร หลานอย่ามาล้อเล่นสิ” หม่อมเอียดว่า
           “จดทะเบียน..มันจะเป็นเรื่องหลอกๆได้ยังไง” ย่าอ่อนถาม
           “ได้สิครับ เพราะความจริง เรา ไม่ได้รักกัน” พุฒิภัทรบอก
           “โอ๊ย ฉันจะเป็นลม เป็นไปได้หรือนี่” หม่อมเอียดว่า
           “เป็นไปได้ เพราะ” พุฒิภัทรหน้าเศร้า “ผมหลอกให้เขาจด”
           “หลอก..หลอกยังไง หลอกอะไร ใครๆก็ต้องอยากจะจดทะเบียนกับหลานทั้งนั้น ใครหลอกใครกันแน่”
           “ผมหลอกเขาครับ” พุฒิภัทรสารภาพ “ผมหลอกว่าทะเบียนนี้ จะทำให้ท่านพินิจ เลิกมาสนใจเค้าได้ ตอนแรก เค้าไม่ยอม ผมก็ต้อง ชักแม่น้ำทั้งห้าไป หม่อมย่า คุณย่าครับ แก้วเขาไม่ได้รักผมหรอก แต่ผม รักเค้าข้างเดียวครับ”
           “จะเป็นลม!” ย่าอ่อนแทบหงายหลัง
           สองคุณย่าควักยาดมมาดมร่วมกัน

Credit จาก manager ค่ะ