“อะไรว่ะ..” ชายหนุ่มนามว่า ชาติ ตกใจขึ้นเมื่อเขาพบว่าเขานอนหลับไปและตื่นขึ้นมาอยู่ในโลกที่ไม่สมควรอยู่
เขาถูกย้อนไปเมื่อสมัยกรุงศรีอยุธยา
ชาติเป็นชายหนุ่มอายุ19ปี รูปร่างสูง ใหญ่ บึกบึน หน้าตาคมเข้มดั่งชายชาตรี
‘ผัวะ!!’ ชาติชกหมัดเข้าเต็มหน้าตัวเองอย่างแรง “นี่กูไม่ได้ฝันไปหรอว่ะเนี่ยยย”
ชาติสะบัดหัวไปมาให้หายมึนเขาถูกส่งตัวมาในป่าแห่งหนึ่ง มีลำธารเล็กๆไหลผ่าน ชาติเดิมตามลำธารนั้นไป
เพื่อจะเจอหมู่บ้านสักหมู่บ้านหนึ่ง จะได้สอบถามว่าที่นี่คือที่ไหน ความเป็นอยู่อย่างไร ชาติแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
เขาพบว่าหมู่บ้านข้างหน้า มีแต่ ศพ!! ศพชายหญิงนอนเกลื่อนกลาด ไม่เว้นแม้กระทั่งเด็ก ข้าวของถูกรื้อกระจายเสียหาย
ส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง “อัว..พลวดดด.อือ..แอะ” ชาติอาเจียนออกใหม่เพราะนับตั้งแต่เกิดมาจากท้องแม่ เขาไม่เคยเจอ
เหตุการณ์แบบนี้มาก่อน สมองสั่งให้เขากลัว ความกลัวคือสิ่งที่มนุษย์ทุกคนไม่ชอบ ชาติไม่สนอะไรทั้งสิ้น เขาวิ่งหนีออก
จากหมู่บ้านนี้ แม้ในนั้นจะเป็นป่า ป่าที่ไม่ทราบว่าข้างในจะมีสิงสาราสัตว์อะไรซ่อนอยู่
“แฮ่กก!..แฮ่ก” ชาติวิ่งมาได้พักหนึ่งเขาเหนื่อยหอบชาตินั่งพักข้างต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
“ที่นี่ที่ไหนกัน…พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกช้างด้วย แฮ่ก..ที่นี่น่ากลัวเกินไปเรามาที่นี่ได้ยังไง ก็เมื่อคืนเรายังนอนอยู่บนเตียง”
“เราต้องหาทางกลับให้ได้ คงต้องเดินไปเรื่อยๆเพื่อจะเจอหมู่บ้านใหม่สักแห่ง” หลังจากชาตินั่งพักเหนื่อยเสร็จเขาลุกขึ้น
และเดินไปเรื่อยๆโดยไร้จุดหมายปลายทาง มนุษย์เมื่อใช้แรงมาก แรงก็จะถูกบั่นทอนเรื่อยๆ ในที่สุดชาติก็หมดแรง
ชาติทิ้งตัวลงไปนอนสติดับวูบไป ..
ตะวันโพล้เพล้ ดวงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า ชาติตื่นขึ้นมา
“อะไรวะ! ที่นี่ที่ไหนกันไม่จริงใช่ไหม ไม่จริง ไม่จริงงงงงงงง!!!” ชาติตะโกนขึ้นอย่างบ้าคลั่งสักพักน้ำตาเขาก็ไหลรินออกมา
‘ฮึก!ๆ ที่นี่..ฮึก ที่ไหนกันวะทำไมเราถึง..อยู่ที่นี่ได้’ ชาติกล่าวกับตัวเองทั้งน้ำตา
ชาตินั่งเหม่อลอยมองตะวันลับขอบฟ้าเรื่อยๆ จนกระทั่งมืดค่ำ เสียงที่ไม่ควรมีก็เริ่มมี
โฮก! โฮก!   มันคือเวลาหากินของสัตว์ร้ายตอนกลางคืน เสือโคร่ง!!
“ย..ยะ..แย่แล้ว สะ.สะ..เสือ” ชาติกล่าวด้วยความกลัวตอนเด็กๆพ่อแม่มักพาเขาไปดูเสือที่สวนสัตว์ วันนั้นเหตุการณ์นั้น
ชาติลืมไม่หาย เวลานั้นบ่ายสอง อากาศร้อนอบอ้าว พี่เลี้ยงเดินเข้าไปให้อาหารเสือสองตัว ถูกมันขย้ำจนสิ้นชีพ
ภาพการถูกเสือขย้ำค่อยลบเลือนไป แต่มันถูกรื้อฟื้นมาใหม่เมื่อถึงเวลานี้
ชาติบอกตัวเองควรจะรีบหนีไปจากที่นี่ให้ไวที่สุด ไวที่สุดที่ทำได้ ชาติวิ่งสุดแรงเกิดที่มี
โฮก! เห็นแล้วพยัคฆ์ร้ายตัวนั้นเห็นชาติแล้วมันกำลังวิ่งตามเขามา วิ่งตามด้วยความเร็วของสัตว์สี่เท้า มันมาแล้ว ใกล้แล้ว
ประชิดตัวแล้ว!!
“ว๊ากกกกกกก!” ชาติแทบสิ้นสติเมื่อเสือจะขย้ำเข้าที่คอของเขา ชาติเอามือมากันแต่พยัคฆ์ร้ายตัวนั้นมันหนักมาก
โฮกกกกกกกก!
ผัวะ! ผัวะ! ชาติใช้มือซ้ายต่อยเข้าที่เบ้าตาของมัน ทำให้อารมณ์ของมันพุ่งพล่านขึ้น ใช้กงเล็บตะปปที่หน้าของเขา
ฟัวะ! น้ำสีแดงไหลออกจากหน้า เวลานี้ไม่ใช่เวลาห่วงรอยแผล ชาติรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย
ผัวะ! ชาติเอาหัวโขกไปที่คางของเสือโคร่งหรือพยัคฆ์ร้าย ตัวนั้นอย่างสุดแรง
พยัคฆ์ร้ายเสียจังหวะไปวูบหนึ่ง แต่แค่วูบเดียว ชาติพลันเหลือบไปเห็นท่อนไม้ท่อนหนึ่ง เขารีบหยิบมาโดยไม่ลังเล
ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!
ชาติระดมฟาดเข้าไปที่ศรีษะของพยัคฆ์ร้ายตัวนั้นอย่างแรงและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแม้แต่น้อย เมื่อสมองถูกกระทบ
กระเทือนเรื่อยๆสุดท้ายก็ตาย ็ไม่ต่างอะไรจากคน มันถูกของแข็งฟาดรัวนับสิบกว่ารอบสุดท้ายก็นอนสิ้นลมหายใจ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!” ชาติตะโกนระบายออกมา เขาปราบเสือได้ด้วยตัวคนเดียว
แม้มันจะฟลุคไปหน่อย แต่ก็ถือว่าเขาโชคดี
“ไอเสือบ้า บังอาจจะฆ่ากู ขอสักเขี้ยวละกัน!!” ชาติจับมันอ้าปากขิ้นและพบว่ากลิ่นปากของมันยิ่งกว่าขี้ควาย
ชาตินำไม้มางัดฟันมัน งัดจนหักออกมาเขายิ้มเหี้ยม ถือเป็นของขวัญปลอบใจความกล้าที่เขาฆ่ามันได้
‘ใช่! ฉันต้องมีชีวิตอยู่ จะต้องไม่ตายหมดอาลัยที่นี่ต้องหาทางกลับไปให้ได้’
ชาติหารากไม้แถวนั้นออกมาร้อยกับเขี้ยวของเสือร้าย เขาแขวนมันที่คอเพิ่มความองอาจกล้าหาญ กับบาดแผล
กงเล็บของเสือบนใบหน้า แผลเป็นที่ทำให้ดูน่ากลัวขึ้นดุจเท่าตัวของบุรุษ


คือว่าเเต่งเล่นๆ ช่วยเเนะนำหน่อยครับผิดพลาดตรงไหนยังไง