ตอนแรกยังไม่อะไรมาก แต่พอเข้าสกูปสงครามโลกครั้งที่ 2 เปิดมาด้วย ภาพใน เรื่อง สุสานหิ่งห้อย แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆในโทรทัศ แต่ภาพและเรื่องราวทั้งเรื่องมันกลับพรั่งพรูกลับมาอีกครั้ง น้ำตามันก็พลอยคลอเบ้าออกมาเรื่อยๆ พลางนึกในใจ ถ้าตอนนั้นเราไม่ได้ดูเรื่องสุสานหิ่งห้อย เราอาจจะไม่เกิดอาการแบบนี้แน่ๆ