เพื่อนบ้านเรามักจะาถามว่า หมาเราเป็นพันธุ์อะไร พอบอกว่า จรจัด เก็บมาเลี้ยง
คนมักบอกว่า เออ มันวาสนาดีนะ หล่อก็ไม่หล่อ แต่ได้อยู่บ้าน ได้นอนเตียง
ตอนนั้นเราเองก็แค่ตั้งใจว่า ช่วยมันสักตัวแล้วกัน หยิบไปตัวไหน มันก็สบายกว่าชีวิตในตอนนั้น(ที่เป็นหมาจร)ของมันแล้ว
แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะเกิดความผูกพันกันขนาดนี้เหมือนกัน
ทั้งๆที่ตั้งใจว่า จะไม่รักมันมากขนาดนี้แท้ๆ (เพราะกลัวเวลาที่ต้องจากกัน)
แต่สุดท้ายก็กินนอนกันเหมือนสมาชิกในครอบครัวไปแล้ว

แรกพบสบตา


สภาพความเป็นอยู่เดิม


ตอนหิ้วมา เขาไม่ร้อง ไม่ดิ้น เหมือนหมาป่วย จะหิ้วไปไหนก็เอาไปเถอะ
พอถึงบ้านก็นอน ตื่นมาก็กิน (ยังดีที่กินได้) ถ่ายพยาธิออกมาน่ากลัวมาก เห็นเป็นตัวๆ แถมขยับด้วย
เป็นโรคผิวหนัง เพราะขาดน้ำนมแม่ตั้งแต่เด็ก แต่ก็ประคับประคองกันมาเรื่อยๆ ทุกวันนี้ก็ยังเป็หนมาเงียบๆเหมือนเดิม
รู้สึกตัวอีกทีก็ขาดกันไม่ได้แล้ว =)


คุณชายโก้ ณ บ้านทรายดอง


ถ้ามีคนบอกว่า เป็นโชคดีของมันที่ได้อยู่ที่นี่
อันที่จริงก็เป็นโชคดีของเรามากกว่า ที่ได้เจอมันเหมือนกัน เพราะได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง
กลับบ้านกลับช่อง ติดบ้านมากขึ้น และก็มีเป้าหมายในการตื่นมาในแต่ละวันมากขึ้น
เรียกได้ว่า การเลี้ยงหมา ทำให้คน(ตัวเรา)เป็นผู้เป็นคนมากขึ้น

เลยอยากเห็นบ้างว่า ชีวิตน้องหมามีอดีตทั้งหลายเป็นไงกันแล้วบ้าง
ถ้าเกิดว่ามี ใครเคยรวมกระทู้ไว้แล้ว รบกวนชี้าทางให้ทีนะค ะแหะๆ