ถึงใครคนนั้น ที่เค้าคงไม่ได้เข้ามาอ่าน

รู้มั้ย 4 ปีที่ผ่านมามันทุกข์ขนาดใหน เลี้ยงลูกคนเดียว เพียงลำพัง คิดเอง ทำเอง มันเหนื่อยนะ มันท้อ
ไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตา ต้องจำฝืนว่าฉันอยู่ได้ เลี้ยงลูกทั้ง2คนเองได้ รู้มั้ยตอนนี้เหนื่อยทั้งกาย ทั้งใจ
คิดเสมอพรุ่งนี้ต้องดีกว่าวันนี้ แต่ทางที่ผ่านมามันไม่ง่ายเลยจริงๆ พยายามแล้วจริงๆนะที่จะไม่อ่อนแอ
อย่างน้อยก็มีลูกเป็นกำลังกาย ว่าหยุดไม่ได้ และกำลังใจ ในเวลาที่เราท้อ

แต่อยากถามเธอสักคำ ว่าเธอจะไม่หันมาเหลียวมองสักหน่อยเหรอ ว่าฉันและลูกอยู่กันอย่างไร ต้องต่อสู้กับอะไรบ้าง
รู้มั้ยว่าย้อนคิดกลับไปเรื่องที่ทำให้เราต้องแยกทางกัน มันเล็กน้อยมาก เพียงเราทั้งคู่เข้มแข็งกว่านี้ เราจะผ่านมันไปได้อย่างสบาย
แต่ ณ เวลานั้น ฉันอ่อนล้า ถ้ามีเพียงคนที่จะพยุงฉันสักนิด ฉันคิดว่าฉันจะสู้ แต่ไม่เลย ไม่พยุงซ้ำยังปล่อยมือแล้วเดินจาก

มันเจ็บใจ ช้ำใจ เศร้ามากจริงๆ อดกลั้นไม่ให้ใครได้เห็นน้ำตาและดวงตาที่แสดงออกมาซึ่งความเศร้า ฉันไม่รู้ว่าทำมันได้ดีแค่ใหน
แต่ได้พยามยามมันอย่างที่สุดแล้วจริงๆ เคยคิดว่า ร้องไห้ทุกวันน้ำตาคงจะหมดไปเองในสักวัน ที่ใหนได้ 4 ปีที่ผ่านมา มันยังเหมือน 4 เดือนด้วยซ้ำ
รอยแผลมันยังไม่มีวันหายไปเลย

ตอนนี้ไม่รู้เธอเป็นอย่างไรบ้าง คงจะมีครอบครัวใหม่ไปแล้วก็ได้ ฉันอยู่ตรงนี้ คงต้องดูแลและเลี้ยงลูกต่อไป

ไม่รู้ใจตัวเองเหมือนกันว่าตอนนี้กำลังรอใครอยู่หรือเปล่า รู้แต่ว่าต้องมีวันพรุ่งนี้เพื่ิอลูก

วันนี้ฉันรู้สึกเหนื่อย ล้า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตั้งกระทู้นี้เพื่ออะไร เพราะเธอคงไม่รู้หรอกว่าคือฉัน. ...

...ขอระบายหน่อยเถอะค่ะ ไม่ไหวแล้วจริงๆ...