จริงๆ ไม่อยาก ตั้งกระทู้นี้
แต่ถ้าไม่เขียน คงจะ เศร้าอยู่คนเดียว
ขอแบ่งปันนะ
สามวันนี้ ทำงานนอกพื้นที่ ทุกวัน
แต่วันนี้เป็นวันที่ รู้สึกว่าตัวเอง มี อะไรครบมากมาย
คืนวันที่มีที่กิน ที่นอน
อาหารครบสามมื้อ
กินอาหารดีๆ  หรูบ้างไม่หรูบ้าง
แต่ก้อยังบ่นว่าไม่พอ
แต่วันนี้ มีเด็ก กลุ่มหนึ่งที่สอนเรา (เด็กสอนเราโดยที่เด็กไม่รู้ตัว)


คนบาง คน คงจะมีอาหารเต็มโต๊ะ แต่กับคนอีกหลายๆ คน มีอาหารแค่อย่างเดียว ไม่ได้เลิศเลอเลย แต่ จับจ้อง รออย่างใจจดจ่อมือน้อยๆ ที่ จับที่ฝาของกระป๋อง ราคาไม่ถึงสิบห้าบาท
แววตา ที่ จับจ้องตอนที่ คุณครู เอาอาหารที่ ชื่อว่าปลากระป๋องมาวางไว้ต่อหน้า
ผิวพรรณที่ไม่ถูกปรุงแต่ง เสื้อผ้าที่ ใส่แบบเดิมๆ ดำเมี่ยมด้วยดินโคลน
การทำงานวันนี้ของเราที่หมู่บ้านนี้ วันนี้เด็กเป็นครูให้กับ คนๆ นี้ที่ มักจะท้อ และ บ่นว่า ขาดโน่นขาดนี่ เสมอ
ทำให้ คน ๆ หนึ่ง กลับมาคิดถึงตัวเองว่า
ทำไม คนที่ มีเยอะแยะ กินไม่หมด เหลือ ทิ้งๆ ขว้างๆ แต่ กับเด็กที่ อยู่ในเขต อำเภอไม่ห่างไกลเท่าไหร่จาก ชุมชนเมือง ถึงมึความแตกต่างกันแบบนี้
เรา คงไปบังคับ คนที่มีอันจะกินไม่ได้ เราคงทำได้แค่ สอนตัวเราเองว่า
อย่า กินทิ้งๆ ขว้างๆ ประหยัด และแบ่งปันให้คนอื่น เท่าที่เรากำลังเราจะทำได้
เราคงไปต่อต้านพวกที่มีอันจะกิน หรือ พวกที่โกงกินไม่ได้
เราทำได้แค่จากตัวเรา
น้องๆ กลายเป็นครูให้ คน ที่บางครั้งลืมตัวเองไปว่า ตัวเองมีเยอะแล้ว
ไม่ได้ขาดอะไรเลย
แค่รู้ว่า มื้อนี้ของน้องๆ มื้อละสิบสามบาท  ทุกวัน ตลอด ยี่สิบสองวัน เป็นเงินไม่ถึง สามร้อยบาท ก้อทำให้คิดได้ว่า เงินสามร้อยบาท มีค่ากับ คนๆ หนึ่งทั้งเดือน
กับคนอีกหลายคนนั้น   ไปดูหนัง สองครั้ง ก้อ จะสามร้อยแล้ว
บางคนซื้อรองเท้าราคาเป็นพัน กระเป๋าเป็นแสน