ผมรู้สึกเศร้าสะเทือนใจทุกครั้ง  ที่ผมได้เห็นคนที่สังกัดสีเสื้อต่างๆ
ประกาศพร้อมทำสงครามกันทุกรูปแบบแล้ว  ทั้งสงครามน้ำลาย  สงครามสื่อ

อารมณ์ ณ วันนี้ของคนไทยต่างสีเสื้อกัน   เริ่มคิดว่าการเอาชีวิตเข้าแลกกับอันตราย
เพื่อรักษาอุดมการณ์ของตนเองเอาไว้ เป็นสิ่งที่คุ้มค่า

มันเหมือนฝูงแมลงบางชนิด  ที่เมื่อขยายพันธุ์ถึงจุดหนึ่ง  ก็ถึงเวลาต้องแบ่งข้างกัดกันตาย
เพื่อสร้างสมดุลใหม่ในระบบนิเวศน์   จำกัดจำนวนให้สมดุลกับอาหารและพื้นที่

ลางสังหรณ์ของผมว่าจะมีเหตุร้าย  เกิดขึ้นอย่างรุนแรงและแจ่มชัด จนทำให้ผมนอนไม่หลับหลายคืน  

ผมบอกตัวเองว่า  ผมต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อเตือนสติ  คนที่กำลังคิดจะเอาชีวิตเข้าแลกกันเพราะต่างสีเสื้อ

ท่ามกลางสถานการณ์ที่บ้านเมืองเกิดจลาจล  คนจะลืมกลัวความตาย   จะไร้สติสัมปชัญญะ  สามารถทำอะไร
สิ่งที่คนธรรมดาๆ ทำไม่ได้  อย่างที่เรามีประสบการณ์ในสังคมมาแล้วหลายครั้ง

การที่เราเพาะบ่มความเกลียดชังมากขึ้นทุกวัน  โดยไม่มีอะไรมาฉุดรั้งสติเอาไว้
มันสามารถทำให้คนแปรสภาพเป็นสัตว์ป่าที่โหดร้ายอย่างนึกไม่ถึงได้ง่ายๆ

หากมีกระสุนปริศนาหนึ่งนัดดังขึ้น    เสียงปืนและระเบิดนานาชนิดจะตามมาเป็นห่าฝน
ผู้คนล้มตายเป็นใบไม้ร่วง   ท้องถนนเจิ่งนองไปด้วยเลือด   ท้องฟ้าเต็มไปด้วยควันดำคละฟุ้ง
ตึกรามบ้านช่องมีเพลิงลุกไหม้กระจายไปทั่ว

อนาคตเราจะเป็นอย่างไร   ลูกหลานเราจะอยู่อย่างไร   หลังสร้างปรักหักพังจากสงครามกลางเมือง

อย่าคิดว่า ไม่มีโอกาสเห็นภาพอย่างนี้อีกครั้ง    และอาจรุนแรงกว่าทุกครั้ง  ตั้งแต่มีประเทศไทยมาก็ได้

เพราะตอนนี้สื่อทั้งสองฝ่ายต่างก็ปลุกเร้ามวลชนของตนเต็มที่   เร่งใส่ปุ๋ยแห่งความเกลียดชังลงไปในหัวใจ
ให้มีความรู้สึกว่า   เสื้อต่างสี   ไม่ใช่คนไทยเผ่าเดียวกัน   ที่ใช้ภาษาและตัวอักษรหนังสือแบบเดียวกันอีกต่อไปแล้ว

หากเราไม่หยุดตั้งสติให้ดี  ทำใจให้สงบ  แสวงหาทางสว่าง ให้กับสังคมในวันนี้
ก็เตรียมนับถอยหลังกันได้เลย ....


.....หรือว่า  เราจะมาช่วยกันดับชนวนสงครามในใจของเรา  โดยเริ่มตรงนี้ก่อนเลยดีกว่ามั้ยครับ?