เมื่อบ่ายวันนี้มีโอกาสได้ไปชมคอนเสิร์ตที่คิดว่าเฝ้ารอมานาน . . . 6 2 13 . . . โดยได้รับความอนุเคราะห์จากรุ่นน้องที่คลั่งไคล้พี่ติ๊นามาก . . . . ก อาสาจะไปเบียดเสียดช่วงชิงซื้อบัตรมาให้ และด้วยความที่อยากใกล้ชิดศิลปินแบบสามารถเห็นสิวเสี้ยนบนใบหน้าของพวกเค้าได้เลยนั้น เลยเห็นพ้องกันว่าจะกัดฟันซื้อบัตรแพงราคา 2,500 บาท และน้องเค้าก็สามารถช่วงชิงบัตรมาให้จนได้ และได้ที่นั่งอยู่ประมาณแถวที่สามจากขอบเวที ใกล้ที่สุดในชีวิตตั้งแต่ดูคอนเสิร์ตมา . . .

แต่สิ่งที่ได้เห็นกลับเป็นแค่แก้มก้นไกลๆของเหล่าศิลปินที่โยกย้ายกันอยู่ตรงปลายเวทีที่ยื่นไปทางคนดูด้านหลัง เหล่าผู้ชมที่อยู่ใกล้ๆเวทีต่างดิ้นรนหาทางช่วยเหลือตัวเองจากการโดนศิลปินทอดทิ้ง บ้างก็ทิ้งเก้าอี้ไปยืนเกาะเวทีตรงที่เหล่าศิลปินไปสถิตอยู่ตลอด 3 ชั่วโมงโดยไม่หวนกลับมาอีกเลย บ้างก็รับชะตากรรมโดยนั่งมองดูศิลปินผ่านจอบนเวที บ้างก็จับกลุ่มลุกขึ้นเต้นหาความสำราญกันเองตามอัตภาพโดยไม่สนใจว่าเมื่อไหร่ศิลปินจะแวะเวียนมาทางงด้านหน้าเวทีบ้าง สิ่งที่ชอบสุดคือบางคนหันไปกรี๊ดบรรดาหางเครื่องหน้าตาดีที่เต้นอยู่แถวนั้นแทน . . .

สำหรับผมบอกได้แค่ว่า . . . 6 2 13 . . . "ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ"