ได้เห็นกระทู้เรื่องความขาวใสในห้องแป้งฯ นี้ ติบ้าง ชมบ้าง และก็ยังมีสาวๆ มาถามถึงอาหารเสริมความขาวกันทุกวัน เลยอยากเล่าความหลังสมัยยังละอ่อนบ้าง...นานมาแล้วหละ, ช่วงนั้น whitening กำลังบูมมากๆ ทั้งสบู่ ทั้งครีม แต่ Glutathione ยังไม่เกิด

เราไปพักผ่อนที่หัวหินกับเพื่อนๆ กลางวันก็เล่นน้ำ เดินชมชายหาดไปตาเรื่องราว ตกค่ำก็ไปนั่งหาแอลกอฮอล์จิบๆ กันพอให้ครึ้มอกครึ้มใจ เดินๆ ไปเจอร้านน่านั่งก็พากันเข้าไป (ในกลุ่มมีเพื่อนเราคนหนึ่งผิวสีน้ำผึ้งหุ่นผอมบางแบบไม้กระดาน) เพื่อนนำหน้า เราตามหลัง...เราเห็นเลยว่าหนุ่มฝรั่งเกือบทุกโต๊ะมองตามเพื่อนเราจากประตูร้านไปจนถึงโต๊ะ

สั่ง cocktail มานั่งเมาท์มอยกันได้สักพัก มีหนุ่มผมสีน้ำตาลหน้าตาคล้าย Jude Law (แต่ผมดกกว่า) มาตีสนิทจะขอเลี้ยงเครื่องดื่มพวกเรา, ปากบอกว่าจะเลี้ยงทั้งกลุ่ม แต่ตามองแต่เพื่อนผิวน้ำผึ้งของเราคนเดียว และก็คงเป็นคราวเคราะห์ของหนุ่มนั้น เพราะเพื่อนผิวน้ำผึ้งภาษาอังกฤษไม่แข็งแรง เธอเลยเอาแต่เงียบ ส่วนขาวหมวยอวบอิ่มอย่างเราที่สื่อสารได้คล่องกว่า เค้ากลับไม่อยากจะคุยด้วย สุดท้ายเมื่อเห็นว่าผู้หญิงเค้าไม่เอาด้วย หนุ่ม Jude ก็จากไปโดยดี...

ก่อนกลับกทม. พวกเราได้มีโอกาสพบหนุ่มที่คล้าย Jude Law อีกครั้งที่ร้านขายของ เหมือนเค้าจะไม่ละความพยายาม คราวนี้เข้ามาคุยกับเพื่อนเราเอง ซึ่งเราก็อยู่ห่างไปเลยไม่สามารถเป็นล่ามให้ได้ เห็นเพื่อนพยักหน้าพูด "OK, OK" แล้วหนุ่มนั้นก็ส่งกระดาษให้แล้วก็จากไป พอเดินมารวมกลุ่มกันก็ถามว่าคุยอะไรกันเหรอ? เพื่อนว่า "ไม่รู้, ฟังไม่รู้เรื่อง" ส่วนกระดาษแผ่นนั้นเขียน e-mail ไว้ เราเสนอเลยว่า ถ้าชอบกันนะ เราจะเขียน e-mail ให้เอง ให้หนุ่มคนนั้นไปหัดภาษาไทย ส่วนเธอไปฝึกภาษาอังกฤษซะ กว่าจะคบกันจริงจังก็คงจะสื่อสารกันได้แล้วหละ แต่เพื่อนเราไม่เอา...เธอว่าลำบาก ต่างชาติ ต่างภาษา ต่างวัฒนธรรม ไม่เข้าใจกันหรอก...แหม! เสียดายจัง ทุกวันนี้ยังเป็นเรื่องล้อกันในกลุ่มเลยค่ะ

ที่เล่ามานี่ก็แค่อยากให้สาวๆ ทุกคนพอใจกับสิ่งที่ตัวเองมีอยู่ ผิวขาวอมชมพูก็ดี ผิวสีน้ำผึ้งก็สวย ผิวสีน้ำตาลไหม้ก็งามตา อย่าให้กระแส/ความเห็นของคนไม่กี่คนมามีอิทธิพลต่อชีวิตเราเลย ทุกอย่างเกิดมาโดยมีเป้าหมายนะคะ

ผู้หญิงทุกคนสวยค่ะ...แล้วแต่ว่าใครจะเป็นคนมอง