เรานับถือศาสนาพุทธมาแต่โดยกำเนิด

แต่พอเริ่มโตขึ้นมาเรื่อยๆ เราก็เริ่มไม่ขอพรจากพระ อาจจะแค่ไหว้ แต่ไม่ได้คิดอะไรต่อจากนั้น
ทุกกิจกกรรมของชาวพุทธเราทำหมด บ้านเราชอบทุกบุญอยู่แล้ว แต่เราก็ทำ แต่ไม่คิด ไม่รู้สิบอกไม่ถูก
เวลาใส่เงินทำบุญก็ใส่ แล้วก็เดินออกมา ในหัวไม่ได้คิดถึงเรื่องจะขอให้ชาติหน้ารวยๆ  ในหัวว่างเปล่าแล้วมาิคิดถึงเรื่องที่จะทำเป็นลำดับต่อไป

บางช่วงของชีวิตเราก็ท้อนะ อยากจะไปบนบานศาลกล่าวตามที่เพื่อนๆเค้าทำ มีเพื่อนเราคนนึงชอบไปบน ชอบดูดวง เป็นชีวิตจิตใจมาก ส่วนใหญ่เราก็ต้องพามันไปและก็ต้องดูเป็นเพื่อน  และสุดท้ายก็ไม่พ้นที่เราจะทะเลาะกับหมอดูตลอดเพราะนิสัยส่วนตัวคือไม่เชื่ออะไรพวกนี้  หมอดูมั่ว ไม่ตรง คุณจะไปรู้ดีกว่าตัวชั้นได้ยังไง

ตอนนี้ก็มีเพื่อนกลุ่มนึงบ้าคลั่งกับการดูดวงมาก ต้องเสีัยค่าดูเป็นพันๆเพื่อเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนนามสกุล เราก็แบบเฉยๆนะ  ชื่อจริงเราก็เป็นกาลกินี เราก็รู้ เหมือนเป็นคำพูดต่อๆกันมาที่ใครๆก็รู้ คือ คนเกิดวันจันทร์ห้ามมีสระในชื่อนะ  แต่เราก็แบบแล้วไงวะ มีเต็มเลย พ่อตั้งให้อ่ะ --*  ไม่รู้สิ

ปีชง  ใช่  ชงมาหลายปีล่ะ แม่ก็บอกอยู่ว่าไปแก้มั๊ย เลยตามเลยก็ไม่เคยไปแก้ ก็ยังเป็นเราอยู่ทุกวันนี้แหละ

ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยขอนะ เราก็เคยบนบานแต่ไม่เคยได้ เราเลยเลิกขอซะ  เพื่อนเราบอกว่าที่แกไม่ได้เพราะว่าแกไม่เชื่อในสิ่งศักดิ์สิทธิ์นั้นแบบแท้จริง
เราแบบ เหรอ.. เราทำใจรอเรื่องที่ไม่รู้จะเกิดขึ้นรึป่าวไม่ได้อะ  

เวลาเพื่อนเราเล่าเรื่องเหนือธรรมชาติให้ฟังเราก็มักจะมองว่าเป็นความบังเอิญ  

ในชีวิตเราอะ เชื่อแค่ว่า "ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว"   แค่นี้จริงๆนะ  เหมือนเราจะอินกับคำสอนอันนี้สุดล่ะ  อันเดียวด้วย

เราชิวเกินไปมั๊ยอะ  เราควรไปเข้าค่ายปฏิบัติธรรมมั๊ยนะ

___/ \___

สวัสดี ลาก่อน