- ใจหนึ่งก็อยากทำตามความตั้งใจของตัวเอง คือสอบผู้ช่วยผู้พิพากษา หรืออัยการผู้ช่วยให้ได้  โดยเริ่มจากเดินหน้าสอบตั๋วทนาย เก็บเลขคดี สอบเนติฯ และอ่านหนังสืออย่างบ้าคลั่งไม่สนใจสิ่งใดๆรอบตัว ไม่ทำการทำงาน อาศัยพ่อแม่กินไปก่อนพลางๆ (พ่อแม่ผมเป็นข้าราชการ มีเงินเดือนประจำ และถ้าเกษียณก็ได้บำนาญด้วย) ซึ่งมันก็มีความเสี่ยงสูงอยู่เหมือนกัน เพราะว่าเราอาจจะทำไม่ได้ เกิดต่อไปอีก 10-20 ปีข้างหน้าเราสอบไม่ได้จริงๆ อายุก็มากขึ้น จะเริ่มทำงาน ก็คงหางานยากแล้ว แล้วผมเป็นลูกคนเดียว พี่น้องก็ไม่มี พ่อแม่ก็แก่ลงทุกวัน กลัวการที่จะต้องอยู่คนเดียวเพียงลำพังอ่ะครับ แต่ถ้าทำได้ ผลสำเร็จมันคงคุ้มค่ามากสุดๆจริงๆ

- อีกใจหนึ่งก็คิดว่าทำไมเราต้องทนเหน็ดเหนื่อยเดินทางที่มันแสนยากลำบากขนาดนั้น ทั้งๆที่เราก็พอมีฐานะ บ้านก็มีอยู่ รถก็มีขับ เงินทองก็มีกินมีใช้ไม่ขัดสน น่าจะหางานสบายๆทำ หาแฟน แต่งงาน สร้างครอบครัว มีลูก ทำงานเหนื่อยๆกลับมาบ้านเจอครอบครัวมันก็น่าจะมีความสุขแล้วหนิ แต่เราจะทรยศต่อความตั้งใจของตัวเองที่เคยพยายามมาอย่างนั้นหรือ


ถ้าเป็นคุณจะเลือกทางไหนครับ ?