อยากมาระบายหลังจากรู้สึกน้อยใจเสียใจอะไรหลายๆอย่าง รู้สึกช่วงนี้อะไรมันถาโถมเข้ามาหลายเรื่องเกินไป
ทั้งเรื่องแอดมิชชั่น ทั้งเรื่องที่บ้าน ทั้งเรื่องเพื่อน แล้วก็คนที่เราชอบอยู่ด้วย
เรารู้สึกว่าเหมือนเราถูกลืม เหมือนถ้าเราไม่เริ่มสนทนากับใครเขาก่อน ก็ไม่มีใครเขาคุยกับเราจริงๆ แม้แต่เพื่อนกลุ่มที่สนิทๆกัน
ทุกครั้งที่ไปปรึกษาปัญหาอะไร เขาก็ดูเหมือนอารมณ์ ปล่อยผ่าน รำคาญ บ้าง ในขณะที่เราให้พวกเขาเต็ม 100 ไม่ว่าจะฟังปัญหาเขา
ช่วยงาน ช่วยเรื่องเรียนบ้าง ทั้งๆที่อยู่กันคนละมหาลัยด้วยซ้ำ
ที่บ้านเราเป็นลูกคนเล็กสุดนะคะ แต่พ่อแม่เราจะให้ความสำคัญกับพี่ชายคนกลางมากกว่า พี่เราเรียนเก่ง พี่เราเรียนหมอ พวกเขาก็ดูปลื้มมาก
ในขณะที่เราเรียน คณะสายภาษา อยู่ มอนึง แถวบางเขน ตอนติด เขาดูให้ความสำคัญกับความสำเร็จเราน้อยมาก แบบ "อ๋อ ติดหรอ อืมๆๆ "
แค่นั้น ในขณะที่ตอนพี่เราติด ทุกคนพากันฉลอง ทุกคนพากันร่วมยินดียังกับถูกลอตเตอรรี่ โอเค เราก็เข้าใจนะส่วนนึง พอลูกติดหมอ มันก็ต้องดีใจเป็นเรื่องธรรมดา แต่ช่วยแสดงอะไรให้เรารู้สึกแบบ เราก็มีความสำคัญบ้าง เหมือนโดน ignore โดนลดความสำคัญจากในบ้านไปเลย...
มาถึงเรื่องคนที่ชอบอยู่ คือเราไม่ได้คุยกับเขามาเป็นเดือนๆแล้วอ่ะคะ แบบ เราไม่รู้ว่าความไม่แน่นอนของเขาคืออะไร บางทีเขาก็เหมือนจะแคร์
แต่ก็ไม่ได้แคร์ตลอด เราคุยกันอารมณ์ครุมเครือมาปีกว่าๆแล้ว เขาเด็กกว่า ก็เข้าใจอารมณ์ผชวัยนี้ติดเพื่อน แต่เหมือนกับว่าถ้าเราไม่ทักเขาไป เขาก็ไม่ทักเรา หลังๆมาช่วงปีนี้ เขาก็ไม่ค่อยตอบโทรศัพท์เรา เจอกันน้อยลง ใส่ใจเราน้อยลง เหมือนเขาตีตัวออกห่างเรา
เฮ้อรู้สึกท้อยังไงไม่รู้กับทุกๆเรื่อง ปกติเราจะเป็นคนที่ติด social network อย่างเฟสบุคมาก อัพนู่น แชร์นี่ ทักแชทคนอื่นตลอด นี่เรา deactivate ไอดีเรา หายมาประมาณอาทิตย์นึง ก็ยังไม่มีใครนึกจะถามเราว่าเราเป็นอะไร ทำไมถึงหายไป หรือสงสัยว่าทำไมจู่ๆเฟสเราถึงหายไป เหมือนจริงๆแล้ว
เราไม่ได้มีความสำคัญเท่ากับที่เราให้ความสำคัญกับพวกเขา ......
เคยรู้สึกอารมณ์แบบ "ไม่มีเรา ทุกคนก็อยู่กันได้" กันหรือปล่าวค่ะ?
ทั้งเรื่องแอดมิชชั่น ทั้งเรื่องที่บ้าน ทั้งเรื่องเพื่อน แล้วก็คนที่เราชอบอยู่ด้วย
เรารู้สึกว่าเหมือนเราถูกลืม เหมือนถ้าเราไม่เริ่มสนทนากับใครเขาก่อน ก็ไม่มีใครเขาคุยกับเราจริงๆ แม้แต่เพื่อนกลุ่มที่สนิทๆกัน
ทุกครั้งที่ไปปรึกษาปัญหาอะไร เขาก็ดูเหมือนอารมณ์ ปล่อยผ่าน รำคาญ บ้าง ในขณะที่เราให้พวกเขาเต็ม 100 ไม่ว่าจะฟังปัญหาเขา
ช่วยงาน ช่วยเรื่องเรียนบ้าง ทั้งๆที่อยู่กันคนละมหาลัยด้วยซ้ำ
ที่บ้านเราเป็นลูกคนเล็กสุดนะคะ แต่พ่อแม่เราจะให้ความสำคัญกับพี่ชายคนกลางมากกว่า พี่เราเรียนเก่ง พี่เราเรียนหมอ พวกเขาก็ดูปลื้มมาก
ในขณะที่เราเรียน คณะสายภาษา อยู่ มอนึง แถวบางเขน ตอนติด เขาดูให้ความสำคัญกับความสำเร็จเราน้อยมาก แบบ "อ๋อ ติดหรอ อืมๆๆ "
แค่นั้น ในขณะที่ตอนพี่เราติด ทุกคนพากันฉลอง ทุกคนพากันร่วมยินดียังกับถูกลอตเตอรรี่ โอเค เราก็เข้าใจนะส่วนนึง พอลูกติดหมอ มันก็ต้องดีใจเป็นเรื่องธรรมดา แต่ช่วยแสดงอะไรให้เรารู้สึกแบบ เราก็มีความสำคัญบ้าง เหมือนโดน ignore โดนลดความสำคัญจากในบ้านไปเลย...
มาถึงเรื่องคนที่ชอบอยู่ คือเราไม่ได้คุยกับเขามาเป็นเดือนๆแล้วอ่ะคะ แบบ เราไม่รู้ว่าความไม่แน่นอนของเขาคืออะไร บางทีเขาก็เหมือนจะแคร์
แต่ก็ไม่ได้แคร์ตลอด เราคุยกันอารมณ์ครุมเครือมาปีกว่าๆแล้ว เขาเด็กกว่า ก็เข้าใจอารมณ์ผชวัยนี้ติดเพื่อน แต่เหมือนกับว่าถ้าเราไม่ทักเขาไป เขาก็ไม่ทักเรา หลังๆมาช่วงปีนี้ เขาก็ไม่ค่อยตอบโทรศัพท์เรา เจอกันน้อยลง ใส่ใจเราน้อยลง เหมือนเขาตีตัวออกห่างเรา
เฮ้อรู้สึกท้อยังไงไม่รู้กับทุกๆเรื่อง ปกติเราจะเป็นคนที่ติด social network อย่างเฟสบุคมาก อัพนู่น แชร์นี่ ทักแชทคนอื่นตลอด นี่เรา deactivate ไอดีเรา หายมาประมาณอาทิตย์นึง ก็ยังไม่มีใครนึกจะถามเราว่าเราเป็นอะไร ทำไมถึงหายไป หรือสงสัยว่าทำไมจู่ๆเฟสเราถึงหายไป เหมือนจริงๆแล้วเราไม่ได้มีความสำคัญเท่ากับที่เราให้ความสำคัญกับพวกเขา ......