ผมเพิ่งมีโอกาสได้อ่านจนจบชุดครับ ช่วงแรกๆผมอ่านแล้วชอบมาก
นับตั้งแต่หวังเทียนอี้ เด็กห้องบ๊วยของสำนักชิงเฉิง ออกสู่โลกภายนอกแล้วดันจับพลัดจับผลูได้รู้จักกับผู้มีหน้ามีตาในบู๊ลิ้ม ช่วงที่เขาอยู่ร่วมกับติงอี้จั่นและถังป๋อ ตามล่าหาเทียบเชิญวันเกิด ผมว่าสนุกสุดแล้วนะช่วงนี้ สองคุณชายตระกูลใหญ่ กับเด็กสำนักเกรดสามที่กลายเป็นสหายกันได้
ผมชอบเพราะว่าตัวละครสามตัวนี้เข้ากันอย่างกลมกลืน นึกถึงอารมณ์เรื่องวีรบุรุษสำราญ อีกอย่างคือตัวตนของหวังเทียนอี้ที่ดื้อด้าน ยอมตายไม่ขอยอมทำผิดมันก็ชวนให้น่าเห็นใจ ผสมกับความอ่อนต่อโลกที่โดนหลอกอยู่เรื่อนก็น่าติดตามดีทีเดียว กราฟชีวิตขึ้นๆลงๆ
แต่หลังจากผ่านไปครึ่งเรื่อง เมื่อหวังเทียนอี้หมดสิ้นหนทาง กลายเป็นหวังเทียนอี้คนใหม่ที่ฆ่าไม่เลือกวิธีการ ขอให้บรรลุวัตถุประสงค์เท่านั้น เปลี่ยนจากขาวกลายเป็นดำยังกับคนละคน บางทีอ่านแล้วก็รู้สึกแปลกๆที่ตัวเอกทำอะไรเหี้ยมโหดเกินไป ทั้งๆที่น่าจะมีวิธีลงได้เหมาะสมกว่านี้ แต่ก็เข้าใจว่าผู้เขียนต้องการให้เขาเป็นนักฆ่าอย่างแท้จริง
ผมแอบหวังว่าช่วงท้ายอาจจะมีการเปิดโปงให้ตัวเอกได้รู้ความจริงว่า วิบากกรรมที่เขาต้องประสบทุกอย่าง เหตุที่เขาต้องออกจากสำนัก มันมีที่มาที่ไป ไม่ใช่ว่าฟ้ากลั่นแกล้ง แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไร การเติบโตของหวังเทียนอี้แม้จะเป็นไปตามวงการนักเลง ที่ต้องฆ่าเขา ก่อนที่เขาจะฆ่าเรา แต่ผมก็คิดว่าน่าจะมีหนทางที่ดีกว่านี้ในการนำเสนอช่วงครึ่งเรื่องหลังให้มันไม่ DARK จนเกินไป
สรุปแล้วมาเฟียบู๊ลิ้มเป็นนิยายกำลังภายในแนวใหม่ ที่ไม่ได้เน้นกระบวนท่า อภินิหาร จอมยุทธ์ในตำนาน แถมไม่มีฉากรักโรแมนติคแม้แต่น้อย เป็นบู๊เฮี๊ยบที่เน้นความสมจริงในการต่อสู้เพื่อฆ่าคน มากกว่าเน้นความสวยงามในกระบวนท่า สร้างความแปลกใหม่ยิ่งนัก ผมคิดว่าควรค่าแก่การอ่านครับ ฉากต่อสู้กระชับหนักหน่วง บรรยายให้เห็นภาพกระทั่งโดนต่อยเลือดกระเด็นเป็นหยดตกลงโคลน แต่ส่วนตัวแล้วผมชอบช่วง 5 เล่มแรกมากๆ พอมา 5 เล่มหลัง ความสนุกมันค่อยๆลดลง สวนทางกับความเกลียดในตัวพระเอกกลับเพิ่มมากขึ้นจนถึงตอนสุดท้ายของเรื่อง เอาไป 8 /10 คะแนนครับ
ขอขอบคุณ
เพิ่งอ่านจบ ขอวิจารณ์มาเฟียบู๊ลิ้มหน่อย (สปอยล์นิดเดียว ยังไม่อ่านก็เข้ามาได้)
นับตั้งแต่หวังเทียนอี้ เด็กห้องบ๊วยของสำนักชิงเฉิง ออกสู่โลกภายนอกแล้วดันจับพลัดจับผลูได้รู้จักกับผู้มีหน้ามีตาในบู๊ลิ้ม ช่วงที่เขาอยู่ร่วมกับติงอี้จั่นและถังป๋อ ตามล่าหาเทียบเชิญวันเกิด ผมว่าสนุกสุดแล้วนะช่วงนี้ สองคุณชายตระกูลใหญ่ กับเด็กสำนักเกรดสามที่กลายเป็นสหายกันได้
ผมชอบเพราะว่าตัวละครสามตัวนี้เข้ากันอย่างกลมกลืน นึกถึงอารมณ์เรื่องวีรบุรุษสำราญ อีกอย่างคือตัวตนของหวังเทียนอี้ที่ดื้อด้าน ยอมตายไม่ขอยอมทำผิดมันก็ชวนให้น่าเห็นใจ ผสมกับความอ่อนต่อโลกที่โดนหลอกอยู่เรื่อนก็น่าติดตามดีทีเดียว กราฟชีวิตขึ้นๆลงๆ
แต่หลังจากผ่านไปครึ่งเรื่อง เมื่อหวังเทียนอี้หมดสิ้นหนทาง กลายเป็นหวังเทียนอี้คนใหม่ที่ฆ่าไม่เลือกวิธีการ ขอให้บรรลุวัตถุประสงค์เท่านั้น เปลี่ยนจากขาวกลายเป็นดำยังกับคนละคน บางทีอ่านแล้วก็รู้สึกแปลกๆที่ตัวเอกทำอะไรเหี้ยมโหดเกินไป ทั้งๆที่น่าจะมีวิธีลงได้เหมาะสมกว่านี้ แต่ก็เข้าใจว่าผู้เขียนต้องการให้เขาเป็นนักฆ่าอย่างแท้จริง
ผมแอบหวังว่าช่วงท้ายอาจจะมีการเปิดโปงให้ตัวเอกได้รู้ความจริงว่า วิบากกรรมที่เขาต้องประสบทุกอย่าง เหตุที่เขาต้องออกจากสำนัก มันมีที่มาที่ไป ไม่ใช่ว่าฟ้ากลั่นแกล้ง แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไร การเติบโตของหวังเทียนอี้แม้จะเป็นไปตามวงการนักเลง ที่ต้องฆ่าเขา ก่อนที่เขาจะฆ่าเรา แต่ผมก็คิดว่าน่าจะมีหนทางที่ดีกว่านี้ในการนำเสนอช่วงครึ่งเรื่องหลังให้มันไม่ DARK จนเกินไป
สรุปแล้วมาเฟียบู๊ลิ้มเป็นนิยายกำลังภายในแนวใหม่ ที่ไม่ได้เน้นกระบวนท่า อภินิหาร จอมยุทธ์ในตำนาน แถมไม่มีฉากรักโรแมนติคแม้แต่น้อย เป็นบู๊เฮี๊ยบที่เน้นความสมจริงในการต่อสู้เพื่อฆ่าคน มากกว่าเน้นความสวยงามในกระบวนท่า สร้างความแปลกใหม่ยิ่งนัก ผมคิดว่าควรค่าแก่การอ่านครับ ฉากต่อสู้กระชับหนักหน่วง บรรยายให้เห็นภาพกระทั่งโดนต่อยเลือดกระเด็นเป็นหยดตกลงโคลน แต่ส่วนตัวแล้วผมชอบช่วง 5 เล่มแรกมากๆ พอมา 5 เล่มหลัง ความสนุกมันค่อยๆลดลง สวนทางกับความเกลียดในตัวพระเอกกลับเพิ่มมากขึ้นจนถึงตอนสุดท้ายของเรื่อง เอาไป 8 /10 คะแนนครับ
ขอขอบคุณ