จริงๆ ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ มาบ่นให้ฟังเฉย ๆ ขนาดตอนนี้อายุแค่ 16 แต่กลับรู้สึกคิดถึงสมัยเป็นเด็กเหลือเกิน

ปกติสงกรานต์ของทุกๆ ปีจะมีญาติจาก กทม.ลงมาเยี่ยม เพื่อรดน้ำดำหัวทวด แล้วก็เลี้ยงสังสรรค์กันตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน
ตอนเย็นๆ พวกยายๆ ก็เริ่มจับกลุ่มกันทำกับข้าว กลิ่นหอมยั่วยวนก็เริ่มทำให้ท้องร้อง
พวกปู่ ตา ลุงๆ ก็จะตั้งวงเหล้ากินกัน นั่งโม้กันจิปาถะ หัวเราะกันครึกครื้นสร้างความสนุกได้เป็นอย่างดี
ส่วนพวกเราหลานๆ ทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็น ตัวเราเอง ลูกพี่ลูกน้อง หรือน้าๆ ก็มาตั้งวงเล่นไพ่กัน (เพื่อความบันเทิงนะคะ)
จนดึกดื่น ตีสองตีสาม พวกเราก็จะโดนไล่ให้ไปนอน ส่วนพวกผู้ใหญ่ก็ตั้งวงกันยันเช้า
พอสายๆ ก็ตื่นพากันไปทะเลบ้าง น้ำตกบ้าง
ในฐานะที่เป็นลูกคนเดียว พ่อแม่ก็หย่ากัน อยู่กับยายมาตลอด ช่วงสงกรานต์จึงเป็นช่วงเวลาที่เรารอคอย และมีความสุขที่สุดในปีหนึ่งๆ

แต่พอโตขึ้น น้าๆ พี่ๆก็เริ่มเรียนจบ และมีงานทำกัน ไม่มีใครว่างจะมาเยี่ยม เหลือเพียงตาๆ ลุงๆ ที่ลงมา เราก็ได้แต่นั่งดูพวกผู้ใหญ่คุยกัน
ตอนเด็กๆเคยคิดว่าเราโชคดีที่เกิดห่างจากญาติคนอื่นๆ เยอะ ทำให้ผู้ใหญ่ชอบมาหยอก มาเล่น มาสนใจตัวเรามากกว่าใคร แต่พอพี่ๆ เรียนจบมีงานทำ ตัวเองก็เลยมานั่งเหงาอยู่คนเดียว
แต่พอหลังจากทวดเสียไป ก็ไม่มีใครอีกแล้วที่กลับมาเยี่ยมบ้านเกิดของตัวเอง สงกรานต์เงียบเหงามาสามสี่ปีแล้ว
คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ อาหารอร่อยๆ ที่พวกเรามานั่งกินกันพร้อมหน้า

ที่บ้านก็เหมือนกัน เมื่อก่อน ตัวเราเอง พ่อ ปู่ จะมานั่งกินข้าวพร้อมกันเสมอ แต่เดี๋ยวนี้เราเรียนสูงขึ้น งานเยอะขึ้น กิจกรรมเยอะขึ้น ก็กลับบ้านไม่เป็นเวลา พ่อก็ได้รับการเลื่อนตำแหน่ง ประชุมดึก และบ่อย ทำให้ตอนนี้ต่างคนต่างกิน ใครมาถึงบ้านก็ไม่ค่อยจะทักทายกัน

คิดถึงวันเวลาเก่าๆ ที่อบอุ่น ตอนนี้เหมือนอยู่คนเดียว ทั้งที่ญาติ ๆก็เยอะแยะ
เคยมีความรู้สึกนี้กันมั้ยคะ ?

ปล.ไม่รู้จะแท็กห้องไหนดี แท็กผิดขอโทษด้วยนะคะ