ชีวิตคนเราก็แปลกนะ แต่ก่อนชีวิตผมก็ปกติ ทุกข์ผสมสุขกันไป ซึ่งผมก็เป็นคนที่แก้ปัญหาเองทุกอย่าง แต่สงสัยช่วงนี้ราหูอมเข้าจังๆ ทุกข์ใจอย่างบอกไม่ถูก คนรอบกายผมแทนที่จะให้กำลังใจ ก็กลายเป็นว่ากลืนกำลังใจกันซะงั้น อยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่เป็น
       ตั้งแต่เดือนเมษามา ผมขอระบายสิ่งที่ผมเจอ
1) จับได้ว่าแม่มีกิ๊ก ทั้งๆที่ยังอยู่กับพ่ออยู่  (ซึ่งผมก็เลือกที่จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น) เก็บนั่นเอง
2) เพื่อนรักผม ซึ่งทิ้งผมไปนานแถบไม่ติดต่อ กลับมาคุยมาระบายเพราะทะเลาะกับแฟน (ผมละเหนื่อยและน้อยใจมันมาก จริงๆผมเป็นคนมีเพื่อนน้อย เขากลับมาคุยก็บุญละ แต่จะถามผมซักคำว่า "สบายดีไหม" ไม่มีหรอก ) จริงๆเพื่อนคนอื่นก็เข้ามาปรึกษา เขาคงคิดว่าผมพึ่งได้แต่ผมก็หมดแรงที่จะให้ใครพึ่งแล้ว
3) ครอบครัวผม มีปากเสียงกัน พ่อผมก็วัยทอง แม่ผมก็วัยทอง ผมเองก็ต้องเป็นคนพยายามอุ้มครอบครัวและเป็นคนที่ทำให้พ่อแม่ดีกัน
4) (อันนี้ปัญญาอ่อน) แต่มันมีผลกับชีวิต ความรักที่ผิดหวังของผม เหอะๆ

        นี่แค่วันที่ 25 เมษา ผมจะเจออะไรอีก ตอนนี้ผมพยามมองว่าเรื่องของผมมันเรื่องเล็ก คนอื่นเจอเยอะกว่าผม แต่ทำไม ผมถึงทุกข์ใจแบบนี้จะหาใครสักคนที่ให้กำลังใจกันยังไม่มีเลย  (ขอระบาย) เพราะชีวิตจริงพูดระบายไม่ได้ อ่อนแอก็ไม่ได้

ปล. ทุกวันนี้ผมได้แต่นั้งสวดมนต์ อ่านหนังสือธรรมะ เขาบอกให้ปล่อยวาง แต่ผมก็ยังยึดทุกข์นั้นไว้กับตัว เหอะๆๆ