20 ปีผมเปลี่ยนรถมาร่วม 30 คัน มีทั้งรถยุโรปและญี่ปุ่น มีทั้งมือสองและป้ายแดง มีข้อคิดให้ลองนำไปวิเคราะห์ดูดังนี้ครับ

ถ้าจะมีรถหรือซื้อรถได้เพียงคันเดียวในบ้าน โดยไม่ได้จัดสรรงบประมาณในการซ่อมบำรุงอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย ไม่มีอู่คู่ใจ ไม่มีความรู้เรื่องการซ่อมบำรุง ผมไม่แนะนำให้ใช้รถยุโรปครับ โดยเฉพาะรถที่มีอายุมากๆ ไม่ว่าเราจะได้มาสภาพดีแค่ไหนก็ตาม ไม่นานนักก็หนีไม่พ้นที่จะต้องวิ่งเข้าๆออกๆอู่อยู่เรื่อย เพราะมันมีชิ้นส่วน/อะไหล่ที่เสื่อมสภาพไปตามกาลเวลาแม้ว่าจะใช้งานขับขี่มาไม่มากก็ตาม

การบำรุงรักษา ต้องทำการบ้านเยอะ เรียนรู้รายละเอียดและวิเคราะห์อาการพื้นฐานได้เองบ้าง หากเป็นประเภทขับอย่างเดียว เอะอะก็เข้าศูนย์เข้าอู่ ผมว่า "หมดตูด" แน่ เพราะอู่ดีๆที่ไว้ใจได้สำหรับรถยุโรปหายากกว่าตัวรถดีๆมากกกก

และถ้าหากจะต้องมีรถเพียงเพื่อใช้งาน "คันเดียว"  มีทางเลือกสำรองเป็นรถญี่ปุ่นป้ายแดง (หรือเป็นมือสองปีใหม่ๆ) ยังไงผมก็เห็นว่ารถญี่ปุ่นเหมาะสมกว่าแน่นอน ผมเคยเข็ดขยาด BMW ไปนานหลายปีในช่วง 10 ปีที่แล้วตอนที่ E46 ต้นๆโฉม ก็เนื่องมาจากค่าบำรุงรักษาและค่าซ่อมนี่แหละ หันมาใช้รถญี่ปุ่นหลายคันก็ เห็นได้ชัดว่า "สบายกระเป๋ากว่า" แต่ท้ายสุดก็กลับมาซื้อรถยุโรปอีกหลายคัน แต่...เพราะ "ความอยาก" ล้วนๆ ไม่ใด้ตัดสินใจจากภาพลักษณ์ สมรรถนะของตัวรถ หรือ คชจ.ในการซ่อมบำรุง เพราะผมใช้รถน้อย และมีรถไว้ใช้งานสำรองอีก 1-2 คัน เสมอ

ส่วนสมรรถนะระหว่างรถยุโรป แม้ว่าอายุมากกว่า 10 ปี แต่ถ้าหากปรับสภาพและซ่อมแซมในทุกจุดแล้ว มันเหนือกว่ารถญี่ปุ่นป้ายแดงในคลาสเดียวกันทุกด้าน มันเป็นเรื่องจริง แต่ไม่ใช่ตัวแปรลำดับต้นๆในการเลือกซื้อรถ ขึ้นอยู่ที่ตัวผู้ใช้งานและลักษณะการใช้งานมากกว่า บางคนขับรถแบบเต่ากัดยาง จะเอารถแรงๆช่วงล่างดีๆไปทำอะไร? ในเมื่อซื้อ 100 บาทใช้แค่ 20 บาท หรือบางคนมีเงินแค่เพียงซื้อรถ แต่ขาดทุนทรัพย์ที่จะดูแลให้อยู่ในสภาพที่พร้อมใช้งาน ไม่มีความรู้ในการซ่อมบำรุง หรือซ่อมแบบขอไปที เน้นถูกๆ แบบนี้ไม่เหมาะกับรถยุโรปครับ