ผมขับรถมอเตอร์ไซค์ไม่เป็นครับ เวลาไปไหนมาไหนก็ต้องอาศัยสองเท้าก้าวเดินเสมอครับ ผมยอมรับว่าตั้งแต่เด็กจนโตผมนั่ง
มอเตอร์ไซค์รับจ้างไม่เกิน 3 ครั้งครับ ยิ่งมัธยมหรือตอนนี้จะจบปี 4 ผมไม่เคยนั่งเลยครับเดินไปเรื่อยๆดีกว่าช้ากว่าแต่พอใจ
ในตอนเด็กส่วนใหญ่กลัวการขึ้นมอเตอร์ไซค์มากครับ โดยเฉพาะพี่วินที่แว้นกระจาย ปีนซ้าย ป่ายขวา แต่สาเหตุหลักที่ผมไม่ชอบ
คือ กริยามารยาท ที่เลวร้ายมากๆ
         วันหนึ่งช่วงม.ปลาย ผมเิดินบทบาทวิถี หรือ ไอ้ที่เรียกว่าฟุตบาทของใครหลายคนไปเรียนตามปกติ ก็มีพี่วินรีบร้อน
ขับรถมาบนบาทวิถี บีบแตรไล่ผมผมไม่รู้มาทางไหนแทบหลบไม่ถูก แถมถูกด่าเสียงดัง " ไอ่สาด เมิงแน่นักหรา ถึงไม่หลบรถ เควี่ยเอ้ย"
ผมนึกในใจกูผิดหรอว่ะ เดินในที่ควรเดินแล้วน่ะ แล้วอีกครั้งกำลังอยู่ตรงทางม้าลุยพี่วินก็ขับแบบเร็วมากประหนึ่งกลัวผมจะข้ามไป
อีกฝั่งได้ ผมต้องหยุดให้รถเขาไปก่อน แต่พี่วินแกกลับชะลอรถแล้วด่าผม "อยากตายนักหรอไอ่ ฝัด" (ขอวิบัติเพื่อลดความหยาบ)
ผมโมโหมากชูนิ้วกลางให้แล้วหนีเข้าโรงเรียน ตั้งตอนนั้นจนตอนนี้ผมตั้งปณิธานว่าจะไม่ใช้บริการพี่วินอีกต่อไป สายคือสาย ช้าคือช้า
เดินไกลก็เดินไกล เงินตูคนเดียวไม่ทำให้เอ็งลำบากนักหรอก  แต่ไม่มีวันจ่ายให้พวกเอ็งแม้แต่ตังค์เดียว
    
    จนกระทั่งวันนี้ ขณะเดินกลับจากคณะ เจอวินพ่อลูกนั่งอยู่ได้ยินลูกถามว่า "พ่อ วันนี้พ่อได้กี่เที่ยว"
    พ่อตอบว่า "น้อยว่ะ คนเดี๋ยวนี้เขาไม่ค่อยขึ้นรถกัน"แล้วไอ้ลูกชายตัเล็กก็นอนพิงพ่อที่วิน
  ภาพที่เห็นและประโยคที่ได้ยินมันทำให้ผมรู้สึกอาทรพ่อลูกคู่นี้มาก ไม่รู้สิเพราะอะไรทำไมผมถึงสงสารเขาและรู้สึกผิดกับความคิดตัวเอง
ว่าผมเป็นคนที่แย่มาก ที่เกลียดใครสักคนแต่กลับพาลโกรธเกลียดหลายคนทั้งๆที่เขาอาจไม่ใช่คนที่ก่อเหตุกับเรา

ผมไม่เข้าความรู้สึกตัวเองจริงๆ