ยาวนะครับ ไม่อ่านข้ามไปเลยไม่ว่ากัน ขอบคุณครับ
*** เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง เล่าให้ฟังเพื่อความบันเทิง อย่าดราม่ากันจนเกินงาม***
วันนี้มีคุณป้าคนนึงมาซื้อของที่ร้าน อันบ้านกระผมเป็นร้านขายเสื้อผ้ารองเท้ากระจอกๆอยู่ต่างจังหวัด การนำสินค้าบางอย่างมาจำหน่ายย่อมต้องคำนึงถึงด้วยว่าราคาเหมาะสมกับคนในท้องถิ่นเราหรือไม่ ในแถวบ้านผมถ้าเป็นสินค้าราคาเกิน 1000 บาทจะเริ่มขายค่อนข้างยาก
คุณป้าได้เข้าร้านมา ลูกน้องที่บ้านก็ไปบริการขาย สิ่งแรกที่ลูกค้าพูดคือ ซื้อกางเกงยีนส์ 1 ตัว เอวประมาณน้องคนเนี่ย (ชี้มาที่ผม) แล้วถามผมว่า
"น้องเอวเท่าไหร่" ผมก็ตอบไปว่า
"ประมาณ31ครับ"
จากนั้นคุณป้าก็บรรยายสรรพคุณลูกชายเทพบุตรสุดหล่อให้ผมกับลูกน้องที่บ้านฟังว่า ลูกชายเรียน ม.ปลายอยู่ที่ กทม. เป็นนักว่ายน้ำของโรงเรียน สูงหุ่นดี หุ่นคล้ายๆน้องเนี่ย (หมายถึงผม) แต่สูงใหญ่กว่า ไหล่เค้ากว้างกว่าเพราะว่ายน้ำ และ
ไม่ลงพุงเหมือนน้อง และไม่ลงพุงเหมือนน้อง และไม่ลงพุงเหมือนน้อง
ประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินก้องกังวานอยู่ในหูพร้อมทั้งประโยคคำถามว่า "กุลงพุงตรงไหนวะ" ก็ติดใจนะแต่ไม่ได้พูดออกไป
จนลูกน้องเดินไปหยิบกางเกงยีนส์แล้วยื่นให้คุณป้าดู ส่งถึงมือปั๊บคุณป้าก็ส่งคืนให้ลูกน้องผมทันที พร้อมบอกว่า
"น้องไม่มียี่ห้อNudieหรอ ลูกพี่ใส่ยี่ห้อนี้" ผมได้แค่คิดในใจว่า
"นี่มันต่างจังหวัด เอายีนส์ตัวละ 4-5 พันมาขาย ใครจะซื้อวะ" ผมก็เลยลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินไปหยิบยีนส์ที่ลูกน้องมา ก็เลยบอกคุณป้าว่า เราขายแต่ยีนส์ธรรมดาตัวละ 4-5 ร้อยบาทครับ แถวนี้เค้าไม่ซื้อเกินราคานี้กัน พอผมหันหลังไป คุณป้าได้เห็นกางเกงยีนส์ผมเท่านั้นจึงได้พูดว่า
"ก็ลืมไปว่าแถวนี้เค้าคงไม่ใส่ยีนส์แบบที่กรุงเทพเค้าใส่กัน น่าจะใส่พวกลีวาย แรงเล่อ แบบที่น้องใส่กันมากกว่า"
ห๊ะ!!! นี่กรูใส่แรงเล่ออยู่หรอว่ะ คือ กางเกงที่ผมใส่ ที่ตูดมันจะมีสัญลักษณ์รูปตัว W ตัวเล็กๆ คุณลูกค้าจึงคิดว่าผมใส่แรงเล่อ ทั้งที่จริงตัว W ของกางเกงยีนส์มันย่อมาจาก WorksInc ซึ่งเป็นชื่อจริงของบริษัทที่ผลิตกางเกงยีนส์แบรนด์ Iron Heart...
ต่อจากนั้นคุณป้าเลยบอกว่างั้นไม่เอายีนส์ละ จะซื้อรองเท้าให้ลูกชายแทน เลยถามว่าที่นี่มียี่ห้อไหนขายมั่ง ผมก็เลยตอบว่า
"ก็ขายธรรมดาทั่วไปครับ ดีสุดก็คอนเวิร์ส คู่ละ 1000 บาท" พอจบประโยคเหมือนคุณป้ายังสงสัย เลยถามว่า
"ไม่มีไนกี้ อาดิดาสขายหรอ" ผมเลยบอกว่า
"ผมเคยเอามาขายนะครับ แต่กว่าจะขายออกแต่ละคู่มันนานมาก เพราะแถวนี้เค้าเน้นซื้อประหยัดและเปลี่ยนกันบ่อยครับ" คุณป้าแกได้วิเคราะห์จากกรอบประการณ์ที่ตัวเองมีแล้วก็พูดลอยๆว่า
"คนแถวนี้คงไม่มีตังค์ซื้อ" และออกจากร้านไป
หลังจากคุณป้าออกจากร้าน ลูกน้องที่บ้านผม 3-4 คนคุยกันสนุกสนานเลย เรื่องที่ผมลงพุง มันบอกว่าถ้าพี่เบียร์มีพุง อย่างพวกหนูคงเป็นโอ่งแล้ว 555+
ส่วนตัวอยากจะบอกคุณป้ามากเลยว่า กางเกงแรงเล่อที่ผมใส่ตัวนี้ ซื้อกางเกงนูดดี้สุดเทพของลูกชายป้าได้ 3 ตัวเลยนะครับ คือ คนกรุงเทพเท่านั้นเรอะถึงใส่ของแบรนด์ดีๆได้ คนต่างจังหวัดบางคนเค้าก็สามารถซื้อหาได้เหมือนกัน จำเป็นหรอที่คนมีตังค์ต้องอยู่กรุงเทพ และค่าครองชีพที่สูงกว่า ได้ซื้อได้กินของแพงกว่า จึงทำให้คนกรุงเทพเหนือกว่าคนต่างจังหวัดเรอะ นี่มันยุคไหนแล้วฟร่ะ
ปล.
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ที่โกรธจริงๆไม่ได้โกรธเรื่องที่ว่าเราลงพุงนะ แต่โกรธที่มาว่ากางเกงเรา 555+
เหตุเกิดจากลูกค้ามีลูกชายเป็นเด็กเทพ... เกินใจจะอดทน [เล่าสู่กันฟัง]
*** เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง เล่าให้ฟังเพื่อความบันเทิง อย่าดราม่ากันจนเกินงาม***
วันนี้มีคุณป้าคนนึงมาซื้อของที่ร้าน อันบ้านกระผมเป็นร้านขายเสื้อผ้ารองเท้ากระจอกๆอยู่ต่างจังหวัด การนำสินค้าบางอย่างมาจำหน่ายย่อมต้องคำนึงถึงด้วยว่าราคาเหมาะสมกับคนในท้องถิ่นเราหรือไม่ ในแถวบ้านผมถ้าเป็นสินค้าราคาเกิน 1000 บาทจะเริ่มขายค่อนข้างยาก
คุณป้าได้เข้าร้านมา ลูกน้องที่บ้านก็ไปบริการขาย สิ่งแรกที่ลูกค้าพูดคือ ซื้อกางเกงยีนส์ 1 ตัว เอวประมาณน้องคนเนี่ย (ชี้มาที่ผม) แล้วถามผมว่า "น้องเอวเท่าไหร่" ผมก็ตอบไปว่า "ประมาณ31ครับ"
จากนั้นคุณป้าก็บรรยายสรรพคุณลูกชายเทพบุตรสุดหล่อให้ผมกับลูกน้องที่บ้านฟังว่า ลูกชายเรียน ม.ปลายอยู่ที่ กทม. เป็นนักว่ายน้ำของโรงเรียน สูงหุ่นดี หุ่นคล้ายๆน้องเนี่ย (หมายถึงผม) แต่สูงใหญ่กว่า ไหล่เค้ากว้างกว่าเพราะว่ายน้ำ และ
ไม่ลงพุงเหมือนน้อง และไม่ลงพุงเหมือนน้อง และไม่ลงพุงเหมือนน้อง
ประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินก้องกังวานอยู่ในหูพร้อมทั้งประโยคคำถามว่า "กุลงพุงตรงไหนวะ" ก็ติดใจนะแต่ไม่ได้พูดออกไป
จนลูกน้องเดินไปหยิบกางเกงยีนส์แล้วยื่นให้คุณป้าดู ส่งถึงมือปั๊บคุณป้าก็ส่งคืนให้ลูกน้องผมทันที พร้อมบอกว่า "น้องไม่มียี่ห้อNudieหรอ ลูกพี่ใส่ยี่ห้อนี้" ผมได้แค่คิดในใจว่า "นี่มันต่างจังหวัด เอายีนส์ตัวละ 4-5 พันมาขาย ใครจะซื้อวะ" ผมก็เลยลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินไปหยิบยีนส์ที่ลูกน้องมา ก็เลยบอกคุณป้าว่า เราขายแต่ยีนส์ธรรมดาตัวละ 4-5 ร้อยบาทครับ แถวนี้เค้าไม่ซื้อเกินราคานี้กัน พอผมหันหลังไป คุณป้าได้เห็นกางเกงยีนส์ผมเท่านั้นจึงได้พูดว่า "ก็ลืมไปว่าแถวนี้เค้าคงไม่ใส่ยีนส์แบบที่กรุงเทพเค้าใส่กัน น่าจะใส่พวกลีวาย แรงเล่อ แบบที่น้องใส่กันมากกว่า"
ห๊ะ!!! นี่กรูใส่แรงเล่ออยู่หรอว่ะ คือ กางเกงที่ผมใส่ ที่ตูดมันจะมีสัญลักษณ์รูปตัว W ตัวเล็กๆ คุณลูกค้าจึงคิดว่าผมใส่แรงเล่อ ทั้งที่จริงตัว W ของกางเกงยีนส์มันย่อมาจาก WorksInc ซึ่งเป็นชื่อจริงของบริษัทที่ผลิตกางเกงยีนส์แบรนด์ Iron Heart...
ต่อจากนั้นคุณป้าเลยบอกว่างั้นไม่เอายีนส์ละ จะซื้อรองเท้าให้ลูกชายแทน เลยถามว่าที่นี่มียี่ห้อไหนขายมั่ง ผมก็เลยตอบว่า "ก็ขายธรรมดาทั่วไปครับ ดีสุดก็คอนเวิร์ส คู่ละ 1000 บาท" พอจบประโยคเหมือนคุณป้ายังสงสัย เลยถามว่า "ไม่มีไนกี้ อาดิดาสขายหรอ" ผมเลยบอกว่า "ผมเคยเอามาขายนะครับ แต่กว่าจะขายออกแต่ละคู่มันนานมาก เพราะแถวนี้เค้าเน้นซื้อประหยัดและเปลี่ยนกันบ่อยครับ" คุณป้าแกได้วิเคราะห์จากกรอบประการณ์ที่ตัวเองมีแล้วก็พูดลอยๆว่า "คนแถวนี้คงไม่มีตังค์ซื้อ" และออกจากร้านไป
หลังจากคุณป้าออกจากร้าน ลูกน้องที่บ้านผม 3-4 คนคุยกันสนุกสนานเลย เรื่องที่ผมลงพุง มันบอกว่าถ้าพี่เบียร์มีพุง อย่างพวกหนูคงเป็นโอ่งแล้ว 555+
ส่วนตัวอยากจะบอกคุณป้ามากเลยว่า กางเกงแรงเล่อที่ผมใส่ตัวนี้ ซื้อกางเกงนูดดี้สุดเทพของลูกชายป้าได้ 3 ตัวเลยนะครับ คือ คนกรุงเทพเท่านั้นเรอะถึงใส่ของแบรนด์ดีๆได้ คนต่างจังหวัดบางคนเค้าก็สามารถซื้อหาได้เหมือนกัน จำเป็นหรอที่คนมีตังค์ต้องอยู่กรุงเทพ และค่าครองชีพที่สูงกว่า ได้ซื้อได้กินของแพงกว่า จึงทำให้คนกรุงเทพเหนือกว่าคนต่างจังหวัดเรอะ นี่มันยุคไหนแล้วฟร่ะ
ปล.[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้