คือเรื่องมันมีอยู่ว่า....ตอนนี้เราตั้งครรภ์ได้ 32W แล้วค่ะ ช่วงก่อนสงกรานต์ แม่และลูก ๆ ไป ตจว.กันค่ะ
แล้วเราก็นอนอยู่ที่คอนโดคนเดียว ส่วนสามีนอนเฝ้าบ้านอีกหลังนึงอยู่ค่ะ (บ้านไม่มีคนอยู่) แล้วเค้าก็ทิ้งเรา
ให้อยู่ที่คอนโดคนเดียว ทั้ง ๆ ที่บ้านและคอนโด ห่างกันแค่นิดเดียว (ขับมอไซค์ไม่เกิน 15 นาที) คืนก่อนหน้า
วันสงกรานต์ เรานอนอยู่คนเดียว มีอาการปวดท้องเป็นพัก ๆ เราเทียวโทรหาสามีตั้งแต่ตอนเช้า (มือถือติดต่อไม่ได้)
ยันค่ำ สุดท้าย เค้าไปรับเอาตอนตี 5 ซึ่งเรานอนไม่หลับทั้งคืน แถมเค้ายังมาว่า ไม่ต้องกลัวเค้าตายหรือเป็นอะไร
หรอก เค้าจะตายก็เพราะเราโทรไปกวนตอนที่เค้าจะนอนนี่แหล่ะ เราเสียใจมากค่ะ น้ำตาร่วงเลยอ่ะ เค้ายังไม่ทันฟัง
เราเล่าเรื่องเลยว่าเพราะอะไรเราถึงเทียวโทรหาเค้าทั้งวัน เราอยากให้เค้าสนใจเราบ้าง เค้าก็ชวนเราไปนอนที่บ้านนะคะ
แต่ว่าบ้านเค้าทางเข้าค่อนข้างลึก สามีก็ทำงานเข้ากะ ของกินหาลำบาก ต้องเดินตากแดดออกมาค่อนข้างไกล เราก็
เลยไม่ได้ไปนอนที่บ้านกับเค้า เพราะถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาแล้วเราอยู่คนเดียวมันจะลำบากค่ะ แต่ถ้าอยู่ที่คอนโดจะสะดวกกว่า
แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไม สามีจึงห่วงบ้านมากกว่า ภรรยาที่ท้องแก่อย่างเรา ตอนนี้เรากับสามีไม่ได้พูดกันมาเกือบสองอาทิตย์แล้วค่ะ
เพราะเค้าก็อยู่ที่บ้าน ส่วนเรา ก็ยังอยู่ที่คอนโดเหมือนเดิม เราไม่รู้จะเริ่มต้นพูดกับเค้ายังไง เพราะเรารู้สึกน้อยใจและเสียใจ
ที่สามีห่วงบ้าน มากกว่าภรรยาที่ท้องแก่ใกล้คลอดอย่างเรา เมื่อวานเราก็เข้าไปที่บ้านเพื่อที่จะไปเก็บเสื้อผ้ามาที่คอนโด
เดินเข้าบ้านไป ร้อนก็ร้อน เหนื่อย ก็เหนื่อย ตอนออกมาเค้ายังไม่คิดที่จะขับรถออกมาส่ง หรือมาเรียกแท๊กซี่ให้เลยค่ะ
เราก็เลยยิ่งโมโหในความใจดำของสามีเข้าไปใหญ่ ปล่อยให้ภรรยาเดินท้องโย้หอบของตากแดดออกเดินออกมาเรียก
แท๊กซี่กลับบ้านเอง เฮ้อ....เพราะเค้าเคยพูดไว้ว่า ถ้าเมียไม่อยากเห็นหน้า เค้าก็จะไม่ไปให้เห็น ถ้าเมียไม่อยากพูดด้วย
เค้าก็จะไม่พูดด้วย ถ้าเมียไม่ขอร้องให้ไปส่ง เค้าก็จะไม่ไปส่ง ..เอ่อ..นี่เค้าไม่รู้นิสัยผูหญิงเลยหรืองัย ว่าเค้าต้องการให้
สามีทำตรงกันข้ามกับที่เราพูดอ่ะ....ทำยังไงดี ไม่อยากเป็นคนง้อก่อน เครียดก็เครียด เฮ้อ...เพื่อน ๆ ช่วยแนะนำทีค่ะ