"ความกล้าที่จะอโหสิให้ผู้อื่น มีค่าและมีเกียรติยิ่งกว่าความกล้าที่จะไปแก้แค้นผู้อื่นมากนัก"



จำไม่ได้แล้วแฮะว่ามาจากนิยายกำลังภายในเรื่องไหนของท่านมังกรโบราณ แต่เป็นคำคมจากนิยายที่ติดหัวผมมาตั้งแต่เด็กเลยแฮะ


และคุณยูโกะในตอนนี้ก็เป็นตัวอย่างที่ดีที่สุดของคำพูดในข้างต้นนี้เลยซะด้วยสิ


คุณยูโกะ "ชั้นไม่แค้นความอ่อนแอของมนุษย์อีกต่อไปแล้ว..."
คุณยูโกะ "ไม่แค้นยูคาริโกะอีกต่อไปแล้ว..."
คุณยูโกะ "ไม่จำเป็นต้องแค้นใครอีกต่อไปแล้ว..."

อยากอัดเสียงคุณยูโกะในฉากนี้ไว้แล้วเอาไปกระแทกหน้าอีป้านั่นแล้วตะคอกใส่ว่า "เป็นไง ไหนล่ะที่ว่าความแค้นของคนตายไม่มีวันหายไปน่ะ" จริงๆ




อ้อมกอดสุดท้าย




เมื่ออโหสิกรรมให้คนที่คิดร้ายทำลายชีวิตตนเองได้ ก็เท่ากับว่าหลุดพ้นจากบ่วงกรรมที่ผูกมัดตัวเองกับสถานที่นี้ได้

และเมื่อหลุดพ้นจากสถานที่ที่ผูกมัดตัวเองไว้ได้ ก็ย่อมต้องหวนคืนสู่ครรลองแห่งธรรมชาติของดวงวิญญาณทั้งหลาย

นั่นคือ "กลับสู่วงล้อแห่งวัฏสงสาร"




คุณยูโกะยื่นมือออกมา...

เทอิจิยื่นมือออกไป...




ทว่า สิ่งสุดท้ายที่เทอิจิได้สัมผัส

...กลับเป็นเพียงกระดูกนิ้วอันเย็นเยียบของซากศพของคุณยูโกะเท่านั้น







อ่านตอนนี้จบแล้วรู้สึกถึงความหนักแน่นของภาษิตที่ว่า "เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร" จริงๆ แฮะ

ได้แต่คิดว่าในความโชคร้ายที่ต้องตายอย่างทรมานของคุณยูโกะ ก็ยังเหลือความโชคดีไว้บ้างที่ทำให้คุณยูโกะได้สูญเสียความทรงจำ ได้รู้จักเทอิจิ รู้จักใครๆ หลายคน ได้รับรู้ประสบการณ์มากมายที่ช่วยเป็นกำลังให้คุณยูโกะในวันนี้ ทำให้คุณยูโกะเอาชนะแรงอาฆาตของตัวเอง จนให้อภัยอีป้าน้องตัวเอง ให้อภัยพวกคนที่ทำร้ายตัวเองจนต้องตายอย่างทรมานแบบนั้นได้โดยที่ไม่ทำร้ายใครแม้แต่คนเดียวอันจะเป็นการสร้างบาปกรรมให้มากยิ่งขึ้นไปอีก

เป็นตอนที่อ่านแล้วถึงกับอยากเข้าวัดทำสังฆทานให้คุณยูโกะ รวมถึงเจ้ากรรมนายเวรของตัวเองขึ้นมาเลยจริงๆ


สุดท้ายนี้ ขอภาวนาจากใจให้คุณยูโกะได้ไปสู่ภพภูมิที่ดีกว่า และถ้าเป็นไปได้...ก็ขอให้กลับมาเกิดใหม่เจอกับเทอิจิอีกครั้งนะครับ



อนึ่ง เห็นสีหน้าของเทอิจิในตอนนี้แล้วนึกถึงเพลงนี้ขึ้นมาเลยแฮะ หวังว่าจะได้มีโอกาสคู่กับคุณยูโกะแบบพระเอกเรื่องนี้นะเฟ้ย เทอิจิ




อีกเพลงที่นึกขึ้นมาได้ว่าน่าจะเข้ากัน...โดยเฉพาะตรงท่อนสร้อย