เรารู้จักกับแฟนมามากกว่า 10 ปี ยังไม่แต่งงาน แต่เพิ่งจะมาอยู่ด้วยกันไม่ถึง 5 ปี ตัดสินใจย้ายมาอยู่บ้านแฟนเพราะเขาขอร้อง ที่บ้านแฟนเขาอยู่คนเดียวพ่อเขาอยู่อีกหลัง อยู่ด้วยกันกับแฟนมีปัญหากันบ้างแต่ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องปัญหาจุกจิก แต่เมื่อ 2 ปี ก่อน

ปัญหามันเริ่มที่มีหมายศาลมาที่บ้านที่เราอยู่ด้วยกัน (บ้านแฟน) หมายศาลถึงแฟนเรื่องค้างชำระค่าโทรศัพท์ ซึ่งไม่ได้ใช้เองไปเปิดเบอร์ให้พี่สาวเขาใช้ แต่ต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายค้างชำระกับดอกเบี้ยอีกรวมเป็นเงินหมื่นกว่าบาท แฟนพูดไม่ออกเพราะบอกพี่สาวแล้วเขานิ่งเฉยไม่รับรู้อะไร เราอยู่กับเค้าก็ทนให้กำลังใจเค้าไปศาลขอผ่อนผันจ่ายรายเดือนจนหมด เราโกรธแทนเขามากเพราะรู้สึกว่าเขาโดนเอาเปรียบ ทำไมพี่น้องกันถึงเห็นแก่ตัวอย่างนี้ไม่สงสารน้องหรือไง ตัวเองทำตัวไฮโซแต่เงินแค่หมื่นกว่าบาทไม่ยอมจ่ายให้น้องเงินเดือนไม่ถึงหมื่นรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำไว้ ต่อมาที่ข้างบ้านแฟนเป็นของญาติ ซึ่งแฟนได้คุยกับญาติว่าจะขอซื้อต่อไว้แล้วแต่ยังเก็บเงินกันอยู่ (เขาเอ็นดูเหมือนลูก ไม่ขายให้ใครเพราะเขาต้องการขายแบบถูกๆ ให้แฟนคนเดียว กับลูกเขาก็ไม่โอนให้) พ่อแฟนก็ไปหลอกญาติว่าขอซื้อต่อเพื่อจะเอามาให้แฟน พอซื้อมาเสร็จ โอนที่ให้พี่ชายแฟนมาสร้างบ้านโดยที่ไม่บอกกล่าวแฟนซักคำ วันดีคืนดีก็มาจัดการถมที่และสร้างบ้านอยู่ข้างๆ เลย แฟนช้ำใจมากแต่พูดไม่ได้ เพราะตัวเองไม่มีเงินพอ

ระหว่างสร้างบ้านพี่ชายแฟน พาครอบครัวมาดูการก่อสร้างโดยมาอยู่ที่บ้านแฟน (ซึ่งเราอยู่กับแฟนกัน 2 คน) ปล่อยลูกรื้อของเรากระจุยกระจาย ทำสกปรกเข้าห้องน้ำไม่กดชักโครกให้ลูก เรานิ่ง (เพราะมันเป็นบ้านที่พวกเค้าอยู่กันมาตั้งแต่เด็ก) แต่พูดกับแฟนว่ารับไม่ได้ พอเขามากันเราก็หลบขึ้นห้องชั้นบน

อยู่มาวันหนึ่งเราหาหนังสือนิตยาสารที่เราซื้อทุกเดือนไม่เจอ (เราเก็บเรียงลำดับเล่มไว้) หายไปเกือบทั้งลัง ถามแฟนให้โทรถามคนที่เข้ามาในบ้าน (พี่ชาย) ว่าเห็นหนังสือไหม ได้คำตอบว่าหยิบไป โดยที่ไม่บอกกล่าวเจ้าของเขาสักนิด เราโกรธมากรอเจอพี่ชายแฟน พอเจอก็เลยถามด้วยเสียงที่โกรธว่า ทำไมเอาของไปไม่โทรบอกสักนิด ช่วยโทรบอกน้องชาย(แฟนเรา) สักหน่อยก็ได้ นี่ของในบ้านมันหายไปเฉยๆ เจ้าของเค้า (เราเอง) ไม่รู้ว่ามันหายไปไหน พูดแบบกอดอกพูดกับเค้า พูดจบพ่อของแฟนซึ่งอยู่ใกล้ๆ เดินเข้ามาด่าโคตรพ่อ โคตรแม่เราเลย หยาบคายมากๆ เราตั้งสติได้นิดหน่อยจึงเลือกที่จะไม่โต้ตอบ แต่มองหน้าอย่างแค้นตอบกลับไป เค้าด่าเราว่า เป็นใครมาจากไหน บ้านหลังนี้เค้ามีแต่มีน้ำใจแบ่งปันกัน (เราคิดตอบในใจว่าถ้าทำแบบนี้บ้านเราเรียกว่า "ขโมย") แล้วพ่อแฟนเค้าก็ไล่เราออกจากบ้านเค้า (ปัจจุบันยกให้แฟน) ที่เราอาศัยอยู่ เราพูดตอบกลับประโยคเดียวว่า ก็ไม่ได้อยากอยู่นักหรอกบ้านหลังนี้ แล้วก็ด่าหยาบๆ คายๆ อีกร่วมครึ่งชั่วโมง

ตั้งแต่วันนั้นเราก็ขนของออกมาจากบ้านแฟนเลยมาเช่าอยู่เองสบายใจกว่า โดยที่แฟนก็ตัดสินใจออกมาอยู่กับเราโดยทิ้งบ้านตัวเองและญาติพี่น้อง เราโกรธที่ตัวเองไม่โต้ตอบ แต่มองอีกแง่ก็ทำให้ตัวเองดูดีว่าพ่อแม่สอนมาดี ทุกวันนี้ย้ายออกมา 1 ปีแล้ว โดยที่ไม่มีคำพูดขอโทษจากทางพ่อแฟน (ตัวต้นเหตุ) หรือพี่สาวแฟนคนที่ไม่อยู่ในเหตุการณ์แต่ส่งข้อความมาด่าโคตรตระกูลเราต่อจากพ่อของเค้าอีก (เพราะพ่อเค้าโทรไปฟ้องกัน) ทุกคนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น บอกแต่ขอให้ลูกเค้า (แฟนเรา) กลับไปอยู่บ้านเถอะ เราเสียใจมากและรู้สึกเสียศักดิ์ศรีมากบอกกับตัวเองว่าตายไปก็จะไม่ไปเผาผีคนพวกนี้

ทุกวันนี้ไม่มีทางออกกับชีวิตรัก เพราะให้แต่งงานเราก็ทำใจลำบาก ใจไม่เอาญาติเค้าแล้ว โดยเฉพาะพ่อเค้า แต่แฟนเค้าก็ทำใจไม่ได้ที่จะเลิกกันเพราะเรารู้จักกันมานานมาก จนเหมือนญาติคนหนึ่งแล้ว (ญาติจริงๆ ดีแต่เอาเปรียบกัน แฟนเราเคยอุบัติเหตุเข้า รพ.เป็นเดือนดีแต่ไปเยี่ยม เงินสักบาทจะเอาให้ลูก ให้น้องช่วยค่ารักษาก็ไม่มี ส่วนเราลาออกจากงานไปดูแลโดยไม่ได้อะไร แล้วยังช่วยจ่ายค่าหมอให้อีก) เรารู้ว่าแฟนคงเหนื่อยใจ แต่เราก็ไมสามารถเดินเข้าไปยกมือไหว้ญาติเขาได้ เพราะใจไม่อยากทำ เราบอกกับแฟนว่าทนได้ไหมถ้าจะอยู่กับเราจริงๆ ถ้ามีลูกเราจะไม่ให้ใช้นามสกุลแฟน (เพราะเค้าด่าโคตรตระกูลเราไว้เยอะมาก) ไม่จดทะเบียน และไม่ไปอยู่บ้านหลังนั้นอีก จนกว่าพ่อเขาจะตาย เราหมดทางออกจริงๆ อยู่แบบสุกเอาเผากิน อยู่ไปวันๆ สงสารแฟน แต่ก็ทำใจไม่ได้ ทำไงดี