เช้าวันพฤหัสที่แสนสดใส พ่อโอ๊ต พยายามเรียกหาลูกชูเพื่อหยอดตาเหมือนทุกวัน แต่วันนี้แปลกไปที่หาชูใจไม่เจอ จนคุณยายบอกว่ารีบไปแต่งตัวเถอะเดี๋ยวสาย

พอทำธุระเสร็จแล้วผมก็ยังหาชูใจไม่เจอจนผมแหงนหน้าขึ้นไป!!!???? แม่เจ้าชูจังของชั้น ขึ้นไปเก็บชมพู่บนต้นหลังบ้านเสียแล้ว
(มันสะบัดคอลล่าจนกระเด็นหลุดไปแล้วขึ้นไปแหงๆ)

ด้วยความเป็นแมวเด็กขาดประสบการณ์ก็ทำให้การไต่ลง เปลี่ยนเป็นสูงขึ้นไป จนผมไม่รู้จะทำยังไงคิดถึงหน่วยกู้ภัยฝรั่ง ผมเอาผ้านวมรอไว้กะว่าให้ไอ้อ้วนเบื้อกตกลงมาแล้วก็รับซะ

แต่นี่เรื่องจริงไม่ใช่ซีรี่ฝรั่ง มันไม่ยอมลง แถมมีไอ้นกบ้ามาเป็นสิ่งเร้าให้ปีนสูงขึ้นอีก แต่ที่น่ากลัวที่สุดคือด้านบนสุดมี "รังผึ้ง" นี่สิ

หนทางสุดท้ายคือต้องไปยืมบันไดจากข้างบ้านมา การเป็นมนุษย์แมงมุมและนักกายกรรมก็เริ่มขึ้น

ผมขึ้นไปจนถึงยอดสุดของบันได ชูใจเหมือนรู้ว่าพ่อโอ๊ตมาช่วยแล้ว แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น แคร่ก แคร่ก แคร่ก!!!! ไอ้คางคาวอ้วนของผมดันก้าวเท้าพลาดไม้แตกเสียได้ ไถลลงมาจากกิ่งทันที!!!

คุณะพระ!!! โชคช่วยจริงๆที่บร๊ะชูอ้วน ทำให้พุงไปขัดอยู่กับง่ามไม้ด้านบน เฮ้ออออ~ผมถอนหายใจออกมาแต่ก็ต้องเล่ยกายกรรมท่ายาก เขย่งปลายเท้าบนบันไดเหล็กชั้นบนสุดเอื้อมือตวัดท้องเจ้าตัวแสบออกมา

ฮึบ!!! จับได้แล้ว!!! แต่ไอ้อ้วนนั้นก้อดิ้นด้วยความกลัวจนแทบหลุดจากมือ ยายและพี่สาวที่ลุ้นอยู่ให้โยนลงมาเลย (จะบ้าเรอะ) ผมต้องใช้วิชาเปลี่ยนเส้นเอ็น(เว่อร์มะ 555) บิดข้อมือและพาไอ้คางคาวอ้วนลงมาได้อย่างทุลักทุเล

เมื่อถึงพื้นผมบอกกับลูกชายทันทีว่า อย่าทำอย่างนี้อีกรู้ไหม "เพราะพ่อโอ๊ต จะไปทำงานสาย!!!???"