เรื่องมีอยู่ว่า ผมได้รับแจ้งจากเพื่อนบ้าน ว่าคุณพ่อหายใจไม่ออก มีอาการชัก นำลายฟุมปาก (เพื่อนบ้านมีแต่ผู้หญิง) ผมเลยประสานงานโทรไป รพ.กรุงธน 2 ขอรถพยาบาลให้มารับ

ผม : ขอรถฉุกเฉิน 1 คันครับ มีคนไข้อาการหายใจไม่ออก ฯ
Operator : คนไข้ชื่ออะไรครับ
ผม : ไม่ทราบครับ แต่เด๋วจะไปถาม ..... (ได้ชื่อ พร้อมแจ้งเรียบร้อย)

หายไปสักพัก Operator กลับมาบอกว่า

Operator : เช็คประวัติแล้ว ไม่เคยเป็นคนไข้ของ รพ. ครับ จะต้องมีค่าใช้จ่าย บลา บลา บลา
ผม : (เริ่มโมโห คนจะตายอยู่แล้วยังมาคุยเรื่องค่าใช้จ่ายอยู่ได้) ไม่ต้องกลัวหรอกครับ เค้าซื้อบ้านหลังละ 5 ล้าน 10 ล้าน อยู่ได้ เค้ามีจ่ายแน่ครับ
Operator : เด๋วผมคุยกับผู้จัดการ รพ. ก่อนครับ แล้วจะโทรกลับ

ผ่านไปประมาณ 2 นาที มีพนักงาน รพ. (ญ) โทรมาบอกให้โทรไปอีกเบอร์ (เบอร์ 1669) บอกว่ามีอุปกรณ์ครบกว่า ผมเลยถามกลับไปว่ารถฉุกเฉินของ รพ. ไม่มีอุปกรณ์ช่วยชีวิตฉุกเฉินเหรอ พนักงาน รพ. (ญ) ตอบว่ามี แต่ต้องใช้งานโดยแพทย์ ผมก็ยังคงสงสัยว่า รถ รพ. ไม่มีเจ้าหน้าที่ใช้เครื่องมือช่วยชีวิตฉุกเฉินได้เหรอ แต่ขี้เกียจถาม เพราะคนไข้แย่มากแล้ว เลยรีบวางสายแล้วก็โทร 1669 เจ้าหน้าที่ก็ขอข้อมูล พร้อมทั้งเบอร์ติดต่อ ลูกสาวคนไข้ ผ่านไปประมาณครึ่งชม. ไม่รู้เป็นอย่างไรบ้าง ผมถาม รปภ. หน้าหมู่บ้านแล้ว ก็บอกว่ายังไม่เห็นรถฉุกเฉินเลย

สรุป เบอร์ รพ. ไม่ต้องไปเก็บไว้หรอกครับ มันสนแต่เงิน จำแต่เบอร์ 1669 ไว้ ยามฉุกเฉินเป็นพอครับ