เมื่อมนุษย์เกิดมาได้พบประสบการณ์
จากสิ่งแวดล้อมรอบตัว เช่น
กลางวัน กลางคืน
ร้อน เย็น
พระอาทิตย์ขึ้น และตก
ความหิว อิ่ม
ฝนตก ฟ้าร้อง ฟ้าผ่า
ฝนแล้ง น้ำท่วม วาตะภัย
ความรัก ความใคร่ ความชอบ ความชัง
ความเจ็บปวด ทรมาน
การเกิด การแก่ การเจ็บป่วย การตาย
อีกสารพัดประสบการณ์ทั้งเป็นสิ่งที่ดีน่ารื่นรมย์
และเป็นความเจ็บปวดรวดร้าวทรมาณ

ดังนั้น
มนุษย์พยายามที่จะศึกษาเรียนรู้
ด้วยความพยายามสุดความสามารถที่มีอยู่
แต่ก็สามารถหาคำตอบได้ในระดับหนึ่ง และในบางอย่างเท่าน้ัน
แต่ยังมีความไม่รู้อีกเป็นอันมากที่ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้

การที่มนุษย์ที่โง่เขลา
แต่หลงตนว่าเป็นสัตว์ที่ฉลาดที่สุดในโลก
เก่งที่สุดในโลก แต่หาคำอธิบายหรือคำตอบให้ตัวเองไม่ได้
ถึงปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง และสิ่งแวดล้อมที่ตนอาศัยอยู่
ทำให้ความมั่นใจในตนลดลง เกิดความอึดอัด ขัดข้องใจ ไม่เป็นสุข
จนต้องหาทางสร้างบางสิ่งบางอย่างโดยสมมุติขึ้นมา
เพื่อใช้เป็นคำตอบในสิ่งที่ตนไม่รู้ ไม่เข้าใจ ให้แก่ตนเอง
ทั้งนี้เพื่อที่จะได้ลดความอึดอัดขัดข้องใจ
ของตนให้ลดน้อยลงได้บ้าง ก่อนที่มนุษย์จะอกแตกตาย
และเพื่อจะได้รักษาความที่หลงภูมิใจ
ว่ามนุษย์เป็นสัตว์ที่ฉลาดทีสุดในโลก
ดังนั้นเมื่อจนปัญญาและหาคำตอบที่สมเหตุสมผลไม่ได้

ต่อข้างล่าง