เราเป็นคนอ่านหนังสือหลายแนวและอ่านมาตั้งแต่เด็กๆ
ทั้งวรรณกรรมเยาวชน นิยาย นิตยสาร ทุกที่ต้องมีหนังสือตลอดกระทั่งในห้องน้ำ 555
แต่ช่วงหลายปีที่ผ่านมา มีอาการเดินเข้าร้านหนังสือวนๆ แล้วก็เดินออก
งานหนังสือก็ไม่ได้ไปมาหลายปีแล้ว
สุดท้ายก็ไปซื้อหนังสือมือสอง หรือไม่ก็หนังสือเก่าๆ ที่ตีพิมพ์ใหม่

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหนังสือนิยายหรือเรื่องสั้นที่สมัยก่อนอ่านของนักเขียนชั้นครูหลายๆท่านอย่าง
มาลัย ชูพิจ, ว.วินิจฉัยกุล , ทมยันตี, โสภาค สุวรรณ , โบตั๋น , ชาติ กอบจิตติ
หรือรุ่นกลางอย่าง กิ่งฉัตร แล้วรู้สึกประทับใจ แต่ละคนมีพล๊อต , สำนวน ที่ค่อนข้างมีเอกลักษณ์
ใส่ใจในโครงเรื่องและรายละเอียด บทสนทนาลื่นไหล มีความละเมียดละไมของภาษา

แต่นิยายสมัยใหม่จำนวนมาก ทำไมถึงดูฉาบฉวย พล๊อตตื้นๆ ซ้ำๆ เต็มไปหมด
รูปเล่มก็ไม่ค่อยใส่ใจ เอาหน้าดารามั่ง ภาพซ้ำๆ มั่งมาใส่
ดูตัวอย่างประกอบจาก http://ppantip.com/topic/30365342 ได้ T_T

เดินไปดูที่ชั้นหนังสือขายดีบางเล่มแล้วก็คิดว่า อย่างนี้อ่ะนะ ขายได้
ถ้าคนไทยจะอ่านหนังสือแบบนี้ บางทีกลับไปอ่านไม่เกิน 8 บรรทัด อาจจะดีกว่า
มันไม่จรรโลงเอาซะเลย

ก็เลยอยากจะทราบความเห็นของท่านอื่นว่าเป็นอย่างไร หรือว่าเราคิดไปเอง ? แก่แล้ว ?