เพิ่งรู้ว่าพนักงานใหม่ มีอาการทางจิต ตอนเข้ามาใหม่
ดูสดใส แต่งตัวแต่งหน้าน่ารักมีแบ๊ว ดูไม่มีพิษภัย
แต่ซักพักพอหล่อนเริ่มเป็นงาน ก็เริ่มใช้อารมณ์
อยู่เหนือเหตุผล เที่ยวจับผิดคนในที่ทำงานไม่เว้นกระทั่ง
รุ่นพี่ที่อยู่มาก่อน อารมณ์เสียมาจากบ้านก็มาลงกับคนในที่ทำงาน
น้องที่หามาให้ช่วยงาน ก็ไปกวนติงซะจนน้องใหม่หนีไปแล้วไปอีก
เวลาโมโห อารมณ์เสียก็เก็บอาการไม่อยู่แม้แต่ขณะที่มีลูกค้าอยู่
เหวี่ยงสิ่งของปึงปังจนลูกค้าหน้าออฟฟิศเหวอ แล้วก็ไปโทษคนอื่น
บางทีตัวเองก็นั่งสั่น ตัวเกร็ง ชอบร้องไห้ ทั้งๆที่ไม่มีใคร
ไปกดดันหรือทำอะไร เวลาทำงานพยายามโชว์พาวว่าตัวเองเก่ง
แต่ผิดพลาดเยอะมาก แล้วก็ไม่ชอบแชร์งานเอาไปดองคนเดียว
พองานพลาด ก็อาละวาดโวยวายโทษคนอื่น ยิ่งนานวัน
อาการยิ่งชัดเจนขึ้น ยิ่งเห็นคนที่ดูดีกว่าตัวเองก็จะเกลียดทันที
ช่วงหลังๆหน้าตาก็ไม่แต่ง แต่งตัวมาทำงานราวกับป้าอายุเกิน50
น้องๆเพื่อนๆเริ่มไม่อยากยุ่งกับหล่อน ผมเองก็ด้วย คือมันน่ากลัว
เราควรให้โอกาสเขาจนถึงผ่านโปรไหมครับ หรือ หลังสงกรานต์
จะให้หล่อนหางานใหม่เลยดี ใจนึงก็สงสารอยากหามุมมืดๆให้หล่อน
ไว้ทำงานคนเดียว แต่ใจนึงปล่อยไว้กลัวมีปัญหาวุ่นวายมากขึ้น
คุณจะทำยังไงถ้ารู้ว่าคนที่มาทำงานใหม่ไม่ถึง2เดือนเป็นโรคประสาท!!
ดูสดใส แต่งตัวแต่งหน้าน่ารักมีแบ๊ว ดูไม่มีพิษภัย
แต่ซักพักพอหล่อนเริ่มเป็นงาน ก็เริ่มใช้อารมณ์
อยู่เหนือเหตุผล เที่ยวจับผิดคนในที่ทำงานไม่เว้นกระทั่ง
รุ่นพี่ที่อยู่มาก่อน อารมณ์เสียมาจากบ้านก็มาลงกับคนในที่ทำงาน
น้องที่หามาให้ช่วยงาน ก็ไปกวนติงซะจนน้องใหม่หนีไปแล้วไปอีก
เวลาโมโห อารมณ์เสียก็เก็บอาการไม่อยู่แม้แต่ขณะที่มีลูกค้าอยู่
เหวี่ยงสิ่งของปึงปังจนลูกค้าหน้าออฟฟิศเหวอ แล้วก็ไปโทษคนอื่น
บางทีตัวเองก็นั่งสั่น ตัวเกร็ง ชอบร้องไห้ ทั้งๆที่ไม่มีใคร
ไปกดดันหรือทำอะไร เวลาทำงานพยายามโชว์พาวว่าตัวเองเก่ง
แต่ผิดพลาดเยอะมาก แล้วก็ไม่ชอบแชร์งานเอาไปดองคนเดียว
พองานพลาด ก็อาละวาดโวยวายโทษคนอื่น ยิ่งนานวัน
อาการยิ่งชัดเจนขึ้น ยิ่งเห็นคนที่ดูดีกว่าตัวเองก็จะเกลียดทันที
ช่วงหลังๆหน้าตาก็ไม่แต่ง แต่งตัวมาทำงานราวกับป้าอายุเกิน50
น้องๆเพื่อนๆเริ่มไม่อยากยุ่งกับหล่อน ผมเองก็ด้วย คือมันน่ากลัว
เราควรให้โอกาสเขาจนถึงผ่านโปรไหมครับ หรือ หลังสงกรานต์
จะให้หล่อนหางานใหม่เลยดี ใจนึงก็สงสารอยากหามุมมืดๆให้หล่อน
ไว้ทำงานคนเดียว แต่ใจนึงปล่อยไว้กลัวมีปัญหาวุ่นวายมากขึ้น