สิ่งที่ผมอยากจะบอกนี้ไม่ใช้ว่าจะมาประจารตัวเอง แต่เป็นการวิเคราห์ตัวเอง ว่าจิตไม่ปกติ ไม่ใช่โรคจิตอะไร

คือผมเกิดมาในครอบครัวที่จะว่าแตกแยกไหม มันก็ไม่เชิงน่ะ เพราะพ่อแม่ไม่ได้อย่ากัน แยกกันอยู่บ้าง อยู่ด้วยกันบ้าง ด่ากันบ้าง สลับกัน  
พ่ออาชีพครู เป็นคนติดเหล้างอมแงม ขาดสอนบ่อย กู้เงินมาแป็นแสนเอาไปลงขวดเลี้ยงเพื่อนฝูงอย่างเดียว จนจะเกษียนล่ะยังไม่มีบ้านอยู่เป็นของตัวเอง ต้องขออาศัยบ้านร้างเก่าๆหลังคารั่วๆย้ายไป ย้ายมา หลายที่ หลายหลัง ไม่เป็นหลักแหล่ง
ส่วนแม่ก็ไปๆมาๆ  อาชีพรับจ้างทั่วไป  กินเหล้าเหมือนกันสมัยสาวๆบ่อยมาก ตามที่ผมจำความได้ตอนเด็ก  แต่แก่มาก็กินแต่ไม่บ่อยแบบแต่ก่อน  
ส่วนตัวผม จากสภาพครอบครัวที่ไม่อบอุ่นเท่าไหร่ ก็เป็นคนนิสัย ที่ไม่ค่อยกล้าไปเจอผู้คน เจอผู้คนจะรู้สึกอาย  สั่นๆ เกร็งๆ ไม่กล้าทำอะไรคนเดียว ต้องมีเพื่อนไปด้วยตลอด เรียนจบอายุ25 การเรียนจบมาก็ไม่ได้เก่งอะไร ตอนนี้เรียนจบแล้ว ด้วยความไม่เก่งจึงไม่กล้าไปสมัครงานที่ไหน ยังตกงาน  เรื่องแฟนก็ไม่เคยมีสักครั้ง แม่โทรคุย หรือแค่จีบ ก็ไม่เคย ขี้อายไม่กล้า เจียมตัว มองตัวเองต่ำต้อยมาก  หน้าตาผมไม่ได้หน้าตาดี  แต่ไม่ได้แย่อะไร กลางๆ ที่ผ่านมาก็เคยมีสาวคนสองคน มาคุยด้วยบ้างประมาณว่ามาจีบแต่ผมก็คุยด้วย เขาเคยถามจะคบกันไหม เนื่องจากสาวทั้งสองคนไม่ใช่สเปกผม(ดูเหมือนหยิ่ง) แต่ผมก็บอกน้องเขาไปว่าเป็นพี่เป็นน้องกันดีกว่า  ถามว่าเคยมีคนที่ชอบไหมก็มีครับ ส่วนมากจะไปชอบคนที่ดันมีแฟนแล้ว(แอบชอบแฟนชาวบ้าน)ก็ได้แค่แอบชอบ ไม่ได้แสดงออกอะไร จนบางครั้งก็กลัวการมีครอบครัว  ว่าจะมีปัญญาเลี้ยงเขาไหม จะเป็นที่พึ่งได้ไหม กลัวคนอื่นเขาเบื่อเรา เราเงียบคารมไม่มี ตัวเองเอาตัวไม่รอด  ต่างๆนาๆ  

จนผมมาวิเคาระห์ตัวเองว่าเป็นคนที่มีทัศนคติในแง่ลบเอามากๆ แบบมีปมด้อย ส่วนหนึ่งก็น่าจะมาจากการที่อยู่ในสภาพครอบครัวที่ไม่อบอุ่น(เกี่ยวแน่ๆไม่มากก็น้อย)   จากที่วิเคราะห์มาครับ