ผมรู้สึก ขึ้นมา โดยห้ามความรู้สักตัวเองไม่ได้ครับ
ผมเป็นนักศึกษา ครุศาสตร์ เทอมหน้าผมต้องออกฝึกสอน 1 ปี ปิดเทอมนี้ผมต้องทำแผนการสอนให้เสร็จทั้งหมด ซึ่งผมก็อดทนกัดฟันทำเสร็จแล้ว โดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะถูกต้องถูกใจ โรงเรียนไหม แต่ผมก็ใช้หลักที่ผมเรียนมาทำอย่างเต็มที่ ผมรู้สึกไม่ชอบเลยที่ได้ทำแผนการสอน ผมรู้สึกไม่ชอบที่ต้องรับภาระการสอนอาทิตย์ละ 12 ชั่วโมง จ-ศ ผมได้สอน ม1 ม2 วิชาสังคม และวิชาประวัติศาสตร์
ผมต้องทำวิจัยในชั้นเรียน 1เรื่องและโครงการ 2 โครงการ ผมต้องฝึกสอนคนเดียวเพราะเพื่อนผมย้าย รร ไปฝึก รร อื่นโดยไม่บอกผม ผมต้องทำงานร่วมกับเพื่อนสาขาอื่นๆแทน
ผมต้องทนไป 1 ปี โดยที่ผมไม่มีความสุขสักนิด ... ผมพยายามทำตัวเองให้มีความสุขไปกับมันแต่บางครั้งก็เหมือนเราหลอกตัวเอง ผมท้อจังเลยครับ ตอนนั้นผมก็อยากเป็นครูเพราะตอนนั้นเราอาจจะยังไม่รู้อะไร ตอนนี้ผมเห็นภาระแล้ว มันไม่ใช่ตัวผม ผมกลับมีความสุขกับด้านอื่นๆมากกว่า ผมบอกกับตัวเองว่า ถ้าผมผ่านฝึกสอนนี้ไป ผมจะทำอาชีพอื่นครับ ...
พี่ๆน้องคนไหนเคยรู้สึกอย่างผมบ้าง ขอแนวคิดได้ไหมครับ ผมเซ็งอย่างบอกไม่ถูก
เหน็ดเหนื่อยใจ กับการทำงานที่ตัวเองไม่ชอบกันบ้างไหมครับ
ผมเป็นนักศึกษา ครุศาสตร์ เทอมหน้าผมต้องออกฝึกสอน 1 ปี ปิดเทอมนี้ผมต้องทำแผนการสอนให้เสร็จทั้งหมด ซึ่งผมก็อดทนกัดฟันทำเสร็จแล้ว โดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะถูกต้องถูกใจ โรงเรียนไหม แต่ผมก็ใช้หลักที่ผมเรียนมาทำอย่างเต็มที่ ผมรู้สึกไม่ชอบเลยที่ได้ทำแผนการสอน ผมรู้สึกไม่ชอบที่ต้องรับภาระการสอนอาทิตย์ละ 12 ชั่วโมง จ-ศ ผมได้สอน ม1 ม2 วิชาสังคม และวิชาประวัติศาสตร์
ผมต้องทำวิจัยในชั้นเรียน 1เรื่องและโครงการ 2 โครงการ ผมต้องฝึกสอนคนเดียวเพราะเพื่อนผมย้าย รร ไปฝึก รร อื่นโดยไม่บอกผม ผมต้องทำงานร่วมกับเพื่อนสาขาอื่นๆแทน
ผมต้องทนไป 1 ปี โดยที่ผมไม่มีความสุขสักนิด ... ผมพยายามทำตัวเองให้มีความสุขไปกับมันแต่บางครั้งก็เหมือนเราหลอกตัวเอง ผมท้อจังเลยครับ ตอนนั้นผมก็อยากเป็นครูเพราะตอนนั้นเราอาจจะยังไม่รู้อะไร ตอนนี้ผมเห็นภาระแล้ว มันไม่ใช่ตัวผม ผมกลับมีความสุขกับด้านอื่นๆมากกว่า ผมบอกกับตัวเองว่า ถ้าผมผ่านฝึกสอนนี้ไป ผมจะทำอาชีพอื่นครับ ...
พี่ๆน้องคนไหนเคยรู้สึกอย่างผมบ้าง ขอแนวคิดได้ไหมครับ ผมเซ็งอย่างบอกไม่ถูก