เมื่อเวลาผ่านไป

หญิงสาวพูดน้อยลงตามลำดับ ดวงตาดำ ใหญ่ เท่านั้นที่เปลี่ยนแปลงไปตามความรู้สึก ริมฝีปากหุบสนิท
ไม่เหลือรอยยิ้ม .. ยกเว้นยามพิจารณามองลูกน้อย ผู้เป็นแม่จะยิ้มตอบเพราะยิ้มอย่างนั้นถอดเค้ามาจาก
บุรุษหนึ่ง .. คนที่ประทับอยู่ในความทรงจำเนิ่นนาน ไม่เคยลืมเลือน

อังศุมาลินกางมุ้งประทุน ที่ใช้มุ่งหลังเก่ามาประดิษฐ์ครอบให้ลูกอย่างเคย เธอมองโถเบญจรงค์
" อยู่กับลูกนะ "

ความสุขเล็กๆของเธอคือการได้ พูดกับเขาในใจ

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ข่าวลือแพ้สงครามของญี่ปุ่น
"คุณรู้แล้วสินะ
ถ้าเขาอยู่เขาจะบอกเธอว่าอย่างไร ฟูกที่เคยแยกเป็นสองชิ้น คั้นด้วยโต๊ะตัวเตี้ย บัดนี้คนที่เคยนอนบนฟูกด้านนอก
เหลือเพียงกระดูกไม่กี่ชิ้น ขอบตาอังศุมาลินแห้งผาด แค่กระพริบตายังเจ็บ เมื่อไม่นานมานี้เจ้าของกระดูกชิ้นนั้น
ยังนอนเหยียดยาวเต็มฟูก
" ไม่ว่าผมจะนอนอยู่ที่ไหน พอท้องฟ้าเริ่มขาว ผมจะคิดถึงวันนี้" แต่ วันนี้ เธอเหลือแต่ความทรงจำ
ท้องฟ้าภายนอกมืด.. เท่ากับหัวใจของเธอ

... สายน้ำที่ไหลผ่านแก่งหิน
ยังกระซิบกล่าวคำอำลาต่อกัน
สายฝนที่หล่นพรำ ยังมีเวลาสั่งลาหมู่เมฆ
แต่ยามเธอจากฉัน ไม่มีคำอำลาใดๆทั้งสิ้น
ราวกับหยาดหิมะที่โปรยปรายลงม
แล้วมลายหานสูญ ไปในพื้นดินกระนั้น


หญิงสาวหลับตาปรารถนาอย่างยิ่ง เมื่อลืมตาอีกครั้ง บุรุษอันเป็นที่รักจะนอนอยู่ตรงหน้า เหมือนกับเขาที่เขาเคยสัญญา
กับเธอว่า
"หลับตาเสีย แวบเดียวผมก็มา ผมไม่หนีหายไปไหนหรอก ต้องกลับมาหาคุณวันยังค่ำ ยกเว้นตายเสียก่อน "

ริมฝีปากแห้งบดเบี้ยวเล็กน้อยอย่างร้าวราน .. ถ้าเขายังอยู่ คนรักหน้าที่ รักเกียรติยศแห่งตน คงเจ็บปวดกับข่าวนี้นัก