เริ่มที่ Stardust มันเป็นหนังแฟนตาซีที่ผมดูแล้วยิ้ม ดูแล้วมีความสุขมาก ดูไปยิ้มไป
พล็อตเรื่องธรรมดาๆ แต่มันดูแล้วรู้สึกแตกต่างจากหนังแฟนตาซีทั่วไป ในเรื่องนี่คาดเดาไม่ได้เลย จะเกิดอะไรก็เกิดได้
แค่เริ่มเรื่องก็แปลกกว่าหนังแฟนตาซีเรื่องอื่นแล้ว ดูแบบไม่ต้องมีอะไรให้คิดปวดหัวเลย ดูไปเรื่อยๆ ลื่นไหล ละสายตาไม่ได้
ตอนผมปวดฉี่ยังไม่ลุกไปเข้าห้องน้ำเลย ดูแป๊บเดียวจบซะงั้น ทั้งๆ ที่ความยาวก็พอๆ กับ Take Shelter

เรื่องที่สอง Take Shelter หนังเรื่องนี้ผมต้องคิดตามตลอด และรู้สึกกดดันเกือบทั้งเรื่อง นักแสดงยอดเยี่ยมมากครับ
แรกดูไปก็คาใจครับว่าตัวเอกมันบ้ารึเปล่า ทำแบบนั้นแบบนี้ทำไม แต่พอดูจบสิ่งที่สงสัย สิ่งที่คาใจกับการกระทำของตัวเอก
มันไม่มีความหมายสำหรับผมอีกเลย เพราะทุกสิ่งที่เขาทำก็เพื่อครอบครัวทั้งนั้น ทำผมน้ำตาซึมเลย
ยิ่งตอนจบนี่เซอร์ไพรส์สุดๆ

สำหรับใครที่ยังไม่เคยดู 2 เรื่องนี้ ผมแนะนำให้หามาดูครับ


ปกติแล้วผมเป็นคนดูหนังโดยไม่คาดหวังอะไรในตัวหนังเลย แต่ถ้าเรื่องไหนมีฉากเกี่ยวกับความรักของครอบครัว
ที่เน้นทางความรักของพ่อกับลูกนี่ผมน้ำตาซึม หรือร้องไห้ออกมาได้เลยครับ ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน
ล่าสุดที่เสียน้ำตาให้ก็ Bridge to Terabithia ครับ เพิ่งได้ดูเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เอง

ตอนนี้วางแผนว่าจะดู Extremely Loud & Incredibly Close (ปริศนารักจากพ่อ) แต่ผมยังไม่กล้าดู เพราะรู้ว่าต้องร้องไห้แน่ๆ