ฉันเป็นคนหนึ่ง ที่เดินทางไปทำงานแต่เช้าใช้เวลาในการเดินทางแต่ละวันไปกลับ 6 ชม พร้อมไปด้วยการแข่งขันที่เริ่มตั้งแต่ปากซอยบ้าน สุดท้ายไปจบอยู่ในรถไฟฟ้าแล้วก็เข้างานอยู่จนถึงสามทุ่มหรือเที่ยงคืน แล้วก็แย่งกันกลับบ้านในวันที่เหนื่อยและล้ามากๆ

ฉันพบว่าไม่มีใครซักคนที่ฉันจะโทรหาได้ พูดคุย ระบาย หรือร้องไห้ได้ด้วยเลย  แล้วก็พบว่าตัวเอง เกิดมาเพื่อที่จะโดดเดี่ยวและไม่ถูกใครรัก ถึงพยายามทำงานแต่มันก็ไม่ตอบโจทย์กับสภาพสังคม แม้แต่เพื่อนที่เคยรู็จักกันมายังพบว่ามีลึกๆแล้วเขาคิดร้ายๆกับฉันมาตลอด

ถ้าชีวิตมันเหนื่อยล้าและน่าเบื่อขนาดนี้ พวกคุณที่อาจเป็นเหมือนฉันนั้นทำอย่างไรกัน พวกคุณทำไงให้ชีวิตคุณขับเคลื่อนไปได้อย่างดี