......เราชื่อแต้มย้ายมาจากลำปางเพื่อกลับมามาเรียนที่โรงเรียนเก่าในกรุงเทพตอน ม.4
และเราก็ได้เข้าชมรมมวยไทยที่โรงเรียนใหม่ในชมรมนั้นเรารู้จักรุ่งพี่ ม.5คนหนึ่งพี่เค้าชื่อ..ปอนด์
พี่ปอนด์ไม่ใช่คนดีอะไรมากมาย  พูดจาออกจะเข้าใจยาก บางครั้งก็หยาบคายนะแต่ถ้ารู้จักกันจริงๆพี่เค้าเป็นคนที่แมนมากและฉลาดจนน่ากลัว(แต่คงเพราะการเรียนไทยไม่ใช่สิ่งที่ตรงเสป็คพี่ปอนด์พี่เค้าเลยไม่สนใจปั่นเกรดให้สวยก็เป็นได้)  
เราเป็นผู้หญิงที่ข้อนข้างห้าวเพราะครอบครัวมีแต่ผู้ชายทำให้ติดนิสัยพี่ชายมาเยอะและเพราะนิสัยแบบนั้นทำให้เรากับรุ่นพี่ที่ส่วนมากเป้นผู้ชาย(ก็ชมรมมวยหนินะ)สนิดกันไปเที่ยวไหนต่อไหนด้วยกันและกินข้าวด้วยกันทุกพักกลางวัน   แต่เพราะความสนิทนี่แหละทำให้เราแอบชอบพี่ปอนด์จนได้  ก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่และไม่รู้ว่าได้ยังไงด้วย รู้แต่ว่าพอรู้ตัวอีกทีก็เกิดอาการคล้ายจะอกหักนั้นแหละ
....เรื่องมันมีอยู่ว่า
วันนั้นพี่ปอนด์ชวนเรากับพี่ดิวไปดูหนังเป็นหนังผีและเราก็เป็นคนที่กลัวผีมากด้วยตอนดูหนังเรานั่งฝั่งซ้ายสุดพี่ปอนด์นั่งตรงกลางและพี่ดิวนั่งฝั่งขวาระหว่างที่ดูหนังเราเป็นคนค้อนข้างขี้ตกใจง่ายและปรกติแล้วมักจะเป็นพี่ดิวที่เวลาดูหนังกับเราจะรับเคราะห์ตอนเราฟาดแขนฟาดขาเวลาตกใจด้วยความว่ารอบนี้พี่ดิวไปนั่งอีกฝั่งหนึ่งเราเลยฟาดแขนขาใส่พี่ปอนด์แทน  ซึ่งเราเองก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกเพราะปรกติพวกพี่ๆเค้ามักไม่เคยคิดว่าเราเป็นผู้หญิงอยู่แล้ว  แต่ความรู้สึกเรามันแปลกๆนะเวลาออกจากโรงหนังนั้น  ระหว่างที่นั่งรถกลับมันก็ดึกมากแล้วพี่ปอนด์เลยอาสานั่งแท็กซี่ไปส่งทั้งที่บ้านพี่เค้าอยู่คลละฝั่งกับบ้านเราและระหว่างทางพี่ปอนด์ก็ชวนเราไปงานกาชาติแต่เราไม่ว่างเพราะวันนั้นเป็นวันที่เรามีเรียนพิเศษช่วงเย็นนั้นพอดีเราเลยบอกว่าถ้าเรียนพิเศษเสร็จทันจะไป  คืนนั้นเราคุยทวิตกับพี่ปอนด์พี่เค้าจู่ๆก็บอกว่าอยากเจอเราเลยตอบกลับไปว่า
"พึ่งเจอกันไปเองนะตอนเช้า"
พอพี่เค้าตอบกลับมาว่าไม่ใช่เราแต่อยากเจอเพื่อนเราเท่านั้นแหละโดนไปหนึ่งดอกไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่เราจุกนะนั่งทำใจนานมากกว่าจะพิมพ์ต่อไปได้ทั้งที่เราเองก็รู้มาตลอดว่าพี่เค้าชอบเพื่อนสนิทเรา  พอวันต่อมาเป็นวันเอพริลฟูลเดย์ จู่ๆพี่เค้าก็ทวิตมาว่า
"จริงๆแล้วพี่ชอบแต้มมากเลยนะ" แต่สุดท้ายมันก็ลงท้ายว่า#เอพริลฟูล  รอบแรกเราไม่ค่อยเท่าไหร่ก็ตอบกลับไปแค่ว่า
"สุขสันต์เอพริลฟูลเดย์"  แต่พอมาสักพักพี่แกก็ทวิตมาอีกรอบรอบนี้บอกว่า   "พี่ชอบแต้มนะ" และไม่มีลงท้ายด้วยเอพลิวฟูล  ไม่รุ้ว่าเกิดอะไรขึ้นอยู่ๆน้ำตามันก็ไหลเป็นทางยาว เพราะเรารู้ดีอยู่แล้วว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้แต่ทำไมถึงต้องบอกชอบเราในวันที่อะไรก็เป็นไปไม่ได้เหมือนจะย้ำความจริงว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้
วันต่อมาเป็นวันที่พี่เค้าจะไปงานกาชาติเราก็รีบแต่งตัวให้ดูดีที่สุดและใส่รองเท้าสีแดงคู่ที่พี่เค้าเคยบอกว่าชอบเพราะมันสวยดีเราแทบจะไม่มีจิตใจจะเรียนพอเลิกเรียนเท่านั้นแหละหนังสือหนังหาทิ้งมันไว้ที่เรียนรีบออกไปโบกแท็กซี่แทบไม่ทันเราบอกให้แท็กซี่ขึ้นทางด่วนเพราะกลัวว่าจะไปไม่ทันแล้วเราก็โทรบอกพี่ปอนด์ว่าเรากำลังจะไปพี่เค้าก็ไม่พูดอะไรได้แต่อือๆ  พอเราไปถึงตอนแรกก็ไม่กล้าโทรไปกวนพี่เค้าหรอกเลยเอาแต่เดินหาอยู่เกือบ2ชั่วโมงจนสุดท้ายพอรองเท้าที่ใส่มามันกัดเท้าทนไม่ไหวเลยโทรไปถามว่าอยู่ไหนแต่พี่ปอนด์กลับตอบเราว่า  "พี่ออกจากงานแล้ว"   วินาทีนั้นเรารู้สึกผิดหวังมากเราแกล้งทำเป็นบอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวจะไปบริจาคเลือดต่อแค่นี้นะแล้วเราก็เดินคอตกไปบริจาคเลือดและกลับบ้านทันที   เราผิดหวังและเสียใจมาก  เอาแต่คิดว่าถ้าพี่เค้าไม่ชอบเพื่อนเราเราจะมีสิทธิ์มั้ยและตลอดมาเราก็เอาแต่เปิดทางให้เพื่อนไม่ว่าพี่เค้าอยากเจอเพื่อนเราหรือยังไงดราก็ช่วยมาตลอดทั้งที่ในใจเจ็บจะตาย  เราจะผิดมั้ยถ้าคิดว่าจะลองทำเพื่อตัวเองสักครั้งก็ในเมื่อเพื่อนเราบอกเองว่าไม่สนใจพี่ปอนด์(เพื่อนเราไม่รู้ว่าเราชอบพี่ปอนด์) หรือเราควรช่วยพี่ปอนด์จีบเพื่อนเราต่อไปดี??  
บางครั้งเราก็เอาแต่ถามตัวเองว่าทำไมต้องเป็นพี่ปอนด์ที่เราสนิทมากขนาดนี้  ทำไมพี่ปอนด์ต้องชอบฟางเพื่อนที่เราคบกันมาตั้งแต่ม.ต้น  และเราจะมีโอกาศมั้ยถ้าอยากให้พี่ปอนด์หันมามองเราบ้าง  เราจะถูกหาว่าเป็นคนเลวมั้ย? เราเองก็ไม่อยากเป็นแบบนี้แต่ทำไมความรักมันถึงไม่เข้าใครออกใครเลยนะ