๐ นิทานเก่าเล่าอ้างคางคกแก่
หัดร้องแหล่กลอนคล่องผยองหนัก
   ถึงกับลืมตัวตนอัปลักษณ์
ดิ้นกระดักพักแดดั้นขั้นเริงราญ  ......

๐ คางคกแก่ไต่บึงขึ้นถึงขอบ
แลไปรอบโลกสล้างกว้างไพศาล
    ลืมตัวซ้ำย้ำคิดติดตระการ
กระหยิ่มนานเร่งกล้ามเบ่งลำพอง ......

๐ สายตากวาดวาดกร่างคางคกคิด
เชื่อสนิทตัวกร่างได้ไร้สมอง
   ฉับพลันวูบงูบหน้าคาไม้พลอง
โดนเข้าบ้องต้องจ๋ำหนับขมับเชียว ........

๐ น่าสงสารคางคกฟกตลอด
ไปไม่รอดยังพรอดพร่ำร่ำเฉลียว
พ้อตัวบาปหยาบใหญ่อย่างไรเทียว
  คนถึงเที่ยวรังแกฉันกันเช่นนี้ ...........

๐ ควรรู้ตัวเกิดเป็นอย่างชาติคางคก
     สกปรกต่ำใต้ไร้ศักดิ์ศรี
ชาติคางคกยกตะกวดห้ามอวดดี
หมดทางหนีหนี้แห่งกรรมกระหน่ำเอา .........

๐ ใครหนอสร้างคางคกมารกโลก
อับเฉาโชคคางคกชนผิดคนเขา
ชาติคางคกดิ้นดับร่างแห้งบางเบา
......ชีวิตเจ้าไร้ราคา.....ค่าไม่มี ................. ...............เริ่มรู้สึก!ตัวขึ้นเป็นปุ่มมียางเหนียวๆด้วย อั๊ยยะ