เราเกริ่นก่อนนิดนึงนะคะ เราไม่ใช่พวกโลกสวยสักเท่าไหร่(ในบางมุม)
แต่เราพยายามมองโลกในแง่ดี

ตอนนี้เราท้องได้ 35วีค+5วัน เราอยู่บ้านกับแม่เรา กับสามีเราแต่เมื่อประมาณอาทิตย์ที่แล้ว
แม่เราไปรับอาม่าเรามาอยู่ด้วยกันที่บ้าน เราพยายามเข้าใจนะว่าเค้าเป็นโรคหลงๆลืมๆ ย้ำคิดย้ำทำ โรคซึมเศร้า
เรารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องปกติ เราอยู่บ้านทั้งวันไม่ได้ทำงาน ทำแค่งานบ้านนิดๆหน่อยๆ เช่นเช้าตีห้า
เราตื่นมาหุงข้าว ทำกับข้าว ถ้าตื่นสายหรือตื่นไม่ไหวก็ไม่ได้ทำ ไม่มีใครว่าเรา ซักผ้า ล้างจาน
เอาอาหารให้แมว ถ้าขยันหน่อยก็นั่งตัดหางโบว์ส่ง แพ็คแค็ปหมูส่ง เป็นรายได้เล็กๆน้อยๆ200-300บาทต่อวัน
ถ้าไม่มีงานเราก็นอนนนนนนน ทั้งวัน ก็ไม่มีใครว่าเราอยู่ดี

อาม่าเราเค้าอยู่บ้านเค้าก็จะมีอาการฟุ้งซ่าน คิดแต่เรื่องเพศ เช่น เค้าคิดว่าแม่เราบ้าง(ซึ่งเป็นลูกเค้าแท้ๆๆๆๆๆๆ)
น้องสาวแท้ๆๆๆๆๆๆของเค้าบ้าง คนโน้นบ้าง คนนี้บ้าง มาเป็นเมียน้อยสามีเค้า ทั้งที่สามีเค้าก็ไม่เคยไปไหนหรือมีวี่แววว่าจะมี
(สามีใหม่คนนี้ไม่ใช่พ่อของแม่เรานะ) คิดแต่เรื่องอย่างว่าไปต่างๆนาๆ

บางทีเค้าทะเลาะกับสามีเค้าด้วยเรื่องที่ว่า เงินหาย โดยที่ตัวเค้าเอาเงินไปซ่อนแล้วหาไม่เจอ
เรื่องนี้เรารับได้แล้วรู้สึกว่าเป็นปกติ เพราะเรารู้ว่าโรคที่เค้าเป็นอยู่คือขั้นหนักแล้ว
เค้าก็จะด่าสามีเค้าด้วยคำหยาบทั้งที่เมื่อก่อนคำพวกนี้ไม่เคยหลุดจากปากเค้าเลย
ต่อต้านทุกอย่าง ไม่ยอมกินยา กินข้าว ไม่ยอมนอน

พอเค้ามาอยู่บ้านแม่เรา อาการบางอาการก็หายไป ดีขึ้นมาเป็นลำดับ เพราะกินยาและปัจจัยอย่างอื่นด้วย
เราเคยอยู่แต่ในโลกส่วนตัวเวลาอยู่ที่บ้านเราก็ต้องออกมาอยู่กับเค้าเป็นบางวัน เพราะถ้าไม่ออกมาเค้าก็จะโทรไปฟ้อง
สามีกับลูกเค้าอีกสามคนว่า เราไม่ดูแลเค้า เอาแต่นอน แม่เราเข้าใจเรานะ ไม่ว่าอะไรเราเลยแค่บางทีก็ช่วยหน่อยแค่นั้น


แต่เมื่อวานนี้สิ อาการกำเริบอีกแล้ว คนข้างบ้านเราเค้าออกมาเก็บผ้าที่ตากไว้ เรากับอาม่านั่งอยู่หน้าบ้าน
อาม่าเราก็หันมาถามเรารอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ว่า"ผัวเค้าทำงานอะไร"เราก็ตอบไปแบบปกติว่า"เป็นผู้รับเหมา"
แล้วอยู่ดีๆก็โพ่งถามเราออกมาว่า"เค้าเป็นเมียเช่าหรอ"เราปรี๊ดเลย ไม่ได้ปรี๊ดแทนคนข้างบ้านนะ แต่ปรี๊ดที่ว่าทำไมต้อง
คิดแต่ว่าคนรอบตัวเป็นเมียน้อย คิดแต่เรื่องบนเตียง แต่เราก็ตอบว่า ไม่ใช่..ผัวเค้าเป็นผู้รับเหมา
พอเย็นๆหน่อยเราก็พาเค้าออกมานั่งรับลมเย็นๆหน้าบ้าน บ้านตรงข้ามเราเป็นบ้านร้างสองหลังติด
เค้าก็ถามเราว่าไม่มีคนมาดูเลยหรอ เจ้าของไปไหน เค้าไม่ขายหรอ เราก็ตอบตามความเป็นจริงไป
อาม่าเราก็บ่านๆตามประสาคนแก่ ประมาณว่า ไม่น่าปล่อยให้รก ไม่อยู่ก็น่าจะขาย ถ้าทำใหม่ก็คงแพง
ตัวเราก็แค่รับฟัง แล้วเค้าก็บ่นๆไปเราก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย จนอยู่ดีดีก็โพ่งพูดกับเราขึ้นมาอีกว่า
"ก็เค้าไม่มาส่งหอยนี่" เราก็งง แล้วก็ อะไรนะ เค้าก็พูดแบบเดิมๆอยู่ประมาณ3รอบ เราก็บอกไม่เข้าใจ
อะไรคือหอยทำไมต้องมาส่งเกี่ยวอะไรกับบ้าน เค้าก็บอกหอยก็ห...ไง(อวัยวะเพศหญิงแบบหยาบๆ)แล้วก็หัวเราะ
เรานี่ไม่ยากคุยกับเค้าต่อเลย ถ้าเป็นคนอื่นเราคงด่าไปแล้ว แต่นี่คือแม่ของแม่
ถ้าไม่มีเค้า ก็จะไม่มีแม่เรา และไม่มีเรา เราเข้าใจว่าเค้ามีบุญคุณทำให้เราเกิด
แต่ตั้งแต่แม่เรารับเค้ามาอยู่บ้าน แม่เราก็แทบไม่เคยอยู่บ้านดูแลเค้าเลย ทิ้งให้เรากับเค้าอยู่กันสองคน
แล้วก็โทรมาสั่งๆๆๆๆๆนู้น นี่ นั่นกับเรา ทุกอย่างเรื่องปวดหัวก็เลยมาอยู่กับเรา จะไปไหนก็ไม่ได้ อยากจะนอน
อยากจะเล่นคอมก็ได้แค่แปบๆ อยากอยู่ในโลกส่วนตัวก็ไม่มี

ตอนนี้เราเครียดมาก ไม่รู้จะคุยกับใครแม่เราเครียดเรื่องนี้ก็ยังคุยกับน้าของเค้าได้
เราคุยกับแฟนเรา แฟนเราเผือกโลกสวยอีก เราเลยขอที่ว่างตรงนี้มาเล่าให้ฟัง
ขอบคุณทุกท่านนะคะที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ บางทีเราก็เข้าใจว่าเราคิดมากไป
แต่บางครั้งมันเยอะไป เราไม่รู้จะเก็บไว้ตรงไหนดี เราอยากจะแอดมิทนอนโรงพยาบาลตั้งแต่วันนี้ด้วยซ้ำ
เรายินดีนอนห้องรวมเพื่อที่จะได้ไม่ต้องมีใครมาเฝ้าแล้วมานั่งห่วงเรา แต่ก็ทำไม่ได้