นี่คือ จูดี้..ลูกรักข้างถนน
รักกันมาก
จากหมาข้างถนน
จนตัวสะอาดแบบนี้
รักกันๆๆ
แสดงความเป็นเจ้าของบ้าน^^
และนี่คืออีโมจิ...หมาขี้อิจฉา
โมจิ..เป็นหมาที่นิสัยไม่ดีเอาเสียเลย
ถ้าเป็นคนก็เหมือนพวกเรียกร้องความสนใจ
แย่งชิง...ขู่..กัด...เพื่อให้ได้มาซึ่งความรัก
เราไม่ได้เลี้ยงโมจิ แต่มันเข้ามาในบ้านเอง
เป็นหมาที่มึนมาก....
ทำตัวประหนึ่งเป็นหมาที่ถูกชุบเลี้ยง
ทั้งๆที่ก็เปล่าเลย....
อาจจะเห็นเราปฏิบัติดีกับอีจูดี้บ่อยๆ
ให้กินอาหารดีๆ ป้อนอาหารให้ถึงที่
หากรงเพื่อให้รู้สึกปลอดภัย
และก็อีกบ่อยๆเหมือนกัน
เราเห็นอีโมจิเข้าไปนอนในกรง
และอีจูดี้ต้องระเห็จออกมาข้างนอก
ดุก็แล้ว ไล่ก็แล้ว มันก็เนียนใส่
ไม่ว่าอีจูดี้จะกินอะไรก็เข้ามาแย่ง
ทั้งๆที่ของตัวเองให้ไว้ก็ไม่ยอมกิน
อีจูดี้นอนไหนก็ตามไประราน
ทำตัวเหมือนตัวอิจฉาในละครมาก
สัญชาติญาณคงเหมือนคนขี้อิจฉาหนักๆ
ในเมื่อชั้นไม่ได้..ใครก็อย่าได้
เป็นพวกร้ายๆชัดเจน
อีจูดี้ก็คงเป็นนางเอกเรียบร้อย
ยินยอมแต่โดยดี...ด้วยสีหน้าระอาเบื่อ
สิ่งหนึ่งที่เราต้องถนอมอีจูดี้เพราะเห็นว่าตัวเล็ก
บาดเจ็บมาเยอะ สู้รบกับหมาถึกๆตัวโตๆ
อย่างอีโมจิไม่ได้อยู่แล้ว
อีโมจิเป็นหมาน่ารำคาญมากๆในสายตาเราสองคน
แต่แล้วหลายวัยต่อมา...อีโมจิหายไป
หายแบบไร้ร่องรอยเลยทีเดียว
จากที่เรารำคาญมันก่อนหน้านี้
เราต้องมาคุยกันอีกหลายๆครั้ง
"มันหายไปไหน..มันเป็นอะไรมั้ย????"
ลึกๆแล้วเราเป็นห่วงมันหรือนี่????
กังวลไปสารพัดว่ามันจะถูกรถชนมั้ย?
มันเป็นโรคลำไส้ไหม???
คิดในแง่ดี..มันถูกเก็บไปเลี้ยงมั้ย?????
ความรู้สึกเกิดขึ้นเหมือนหลายๆครั้ง
ที่เราเคยไม่ชอบ ชิงชัง โกรธขึ้ง
คิดว่าใครสักคนนั้นช่างน่ารำคาญและเป็นส่วนเกิน
จู่ๆก็ได้ข่าวว่าเค้าเจ็บป่วยไม่สบาย
หรืออาจจะเสียชีวิตไปกระทันหัน
หรือทราบว่าเค้าต้องมีความทุกข์ทรมานตลอดเวลา
ถามตัวเองว่าเรายังมีความสุขดีอยู่หรือ???
ตอบตัวเองว่าไม่เลย....
และถ้าย้อนเวลากลับไปได้
เราจะไม่ยอมให้ความรู้สึกแบบนั้นเกิดขึ้นอีก
"ความไม่ชอบ ชิงชัง โกรธขึ้ง ทั้งหลาย"
เหมือนที่เราไม่รู้ว่าอีโมจิหายไปไหน...
แล้วมันจะกลับมาอีกหรือเปล่า...
อีโมจิหายไปพร้อมกับการที่เราคิดอะไรที่ดีๆบางอย่างขึ้นมา
"กาลครั้งหนึ่งกับใครสักคนที่ชีวิตเหมือนอีโมจิ...."
"ไม่รัก...ขอแค่ก็อย่าเกลียดกันก็พอ"
โมจิ..หมาขี้อิจฉา
นี่คือ จูดี้..ลูกรักข้างถนน
รักกันมาก
จากหมาข้างถนน
จนตัวสะอาดแบบนี้
รักกันๆๆ
แสดงความเป็นเจ้าของบ้าน^^
และนี่คืออีโมจิ...หมาขี้อิจฉา
โมจิ..เป็นหมาที่นิสัยไม่ดีเอาเสียเลย
ถ้าเป็นคนก็เหมือนพวกเรียกร้องความสนใจ
แย่งชิง...ขู่..กัด...เพื่อให้ได้มาซึ่งความรัก
เราไม่ได้เลี้ยงโมจิ แต่มันเข้ามาในบ้านเอง
เป็นหมาที่มึนมาก....
ทำตัวประหนึ่งเป็นหมาที่ถูกชุบเลี้ยง
ทั้งๆที่ก็เปล่าเลย....
อาจจะเห็นเราปฏิบัติดีกับอีจูดี้บ่อยๆ
ให้กินอาหารดีๆ ป้อนอาหารให้ถึงที่
หากรงเพื่อให้รู้สึกปลอดภัย
และก็อีกบ่อยๆเหมือนกัน
เราเห็นอีโมจิเข้าไปนอนในกรง
และอีจูดี้ต้องระเห็จออกมาข้างนอก
ดุก็แล้ว ไล่ก็แล้ว มันก็เนียนใส่
ไม่ว่าอีจูดี้จะกินอะไรก็เข้ามาแย่ง
ทั้งๆที่ของตัวเองให้ไว้ก็ไม่ยอมกิน
อีจูดี้นอนไหนก็ตามไประราน
ทำตัวเหมือนตัวอิจฉาในละครมาก
สัญชาติญาณคงเหมือนคนขี้อิจฉาหนักๆ
ในเมื่อชั้นไม่ได้..ใครก็อย่าได้
เป็นพวกร้ายๆชัดเจน
อีจูดี้ก็คงเป็นนางเอกเรียบร้อย
ยินยอมแต่โดยดี...ด้วยสีหน้าระอาเบื่อ
สิ่งหนึ่งที่เราต้องถนอมอีจูดี้เพราะเห็นว่าตัวเล็ก
บาดเจ็บมาเยอะ สู้รบกับหมาถึกๆตัวโตๆ
อย่างอีโมจิไม่ได้อยู่แล้ว
อีโมจิเป็นหมาน่ารำคาญมากๆในสายตาเราสองคน
แต่แล้วหลายวัยต่อมา...อีโมจิหายไป
หายแบบไร้ร่องรอยเลยทีเดียว
จากที่เรารำคาญมันก่อนหน้านี้
เราต้องมาคุยกันอีกหลายๆครั้ง
"มันหายไปไหน..มันเป็นอะไรมั้ย????"
ลึกๆแล้วเราเป็นห่วงมันหรือนี่????
กังวลไปสารพัดว่ามันจะถูกรถชนมั้ย?
มันเป็นโรคลำไส้ไหม???
คิดในแง่ดี..มันถูกเก็บไปเลี้ยงมั้ย?????
ความรู้สึกเกิดขึ้นเหมือนหลายๆครั้ง
ที่เราเคยไม่ชอบ ชิงชัง โกรธขึ้ง
คิดว่าใครสักคนนั้นช่างน่ารำคาญและเป็นส่วนเกิน
จู่ๆก็ได้ข่าวว่าเค้าเจ็บป่วยไม่สบาย
หรืออาจจะเสียชีวิตไปกระทันหัน
หรือทราบว่าเค้าต้องมีความทุกข์ทรมานตลอดเวลา
ถามตัวเองว่าเรายังมีความสุขดีอยู่หรือ???
ตอบตัวเองว่าไม่เลย....
และถ้าย้อนเวลากลับไปได้
เราจะไม่ยอมให้ความรู้สึกแบบนั้นเกิดขึ้นอีก
"ความไม่ชอบ ชิงชัง โกรธขึ้ง ทั้งหลาย"
เหมือนที่เราไม่รู้ว่าอีโมจิหายไปไหน...
แล้วมันจะกลับมาอีกหรือเปล่า...
อีโมจิหายไปพร้อมกับการที่เราคิดอะไรที่ดีๆบางอย่างขึ้นมา
"กาลครั้งหนึ่งกับใครสักคนที่ชีวิตเหมือนอีโมจิ...."
"ไม่รัก...ขอแค่ก็อย่าเกลียดกันก็พอ"